Soms hoor je een plaat die je meteen beetpakt, waarop je niet stil kunt blijven zitten. Dat is het geval bij het titelloze debuutalbum van Jason Derülo (Jason Desrouleaux). Deze twintigjarige R&B-sensatie uit Miami weet precies de juiste snaar te raken. Alle nummers op deze cd hebben een lekker ritme, soms snel, soms langzaam, maar altijd dansbaar. In zijn clips laat Desrouleaux ook zien hoe dat dansen gedaan behoort te worden. Zijn stijl heeft wel iets weg van de King of Pop. Tel daar zijn zwoele stem bij op en Jason Derülo zou wel eens een hele grote kunnen gaan worden.
In ieder geval niets dan lof voor zijn debuut. Wat voor sommigen echter irritant zou kunnen zijn is dat hij bij het begin van vrijwel elk liedje zijn eigen naam roept. Persoonlijk vind ik dat juist wel stoer. Bovendien bekt zijn naam bijzonder lekker. Jason Derülo, zo zou ik ook wel willen heten. Mijn ouders waren goed op weg, maar helaas hebben zij na de derde letter een foutje gemaakt.
Cijfer 8,5
Toptracks: Ridin solo, In my head, Love hangover
zondag 7 maart 2010
donderdag 4 maart 2010
Andy van der Meyde
Hij was al enige tijd opgenomen in het rijtje van vergeten voetballers maar ineens liet hij vanuit niemandsland weer van zich horen. Andy van der Meyde, sinds deze zomer zonder club, liet vorige week in de media weten wel geïnteresseerd te zijn in een terugkeer naar Nederland. Zoals Robin van Persie in Nederland alleen nog maar voor Excelsior (nou vraag ik je?!) wil spelen, zo liet Andy optekenen dat een rentree bij zijn oude club Ajax hem wel wat leek. Een week later tekent hij prompt bij PSV. Zoals ze in de voetballerij zeggen; het balletje kan raar rollen. Andy van der Meyde kukelt met deze carrièremove uit het lijstje van vergeten voetballers en nestelt zich in een ander; dat van de pure broodvoetballers. Want iemand met een Ajax-tattoo op zijn kuit (zie onder) zal niet bij PSV gaan voetballen omdat hij dat zo’n mooie club vindt.
De carrière van van der Meyde in niet bepaald een glorieuze. Zijn hoogtijdagen beleefde hij bij Ajax. Daar haalde hij ook het Nederlands elftal. Ik kan me echter maar twee hoogtepunten van hem herinneren: een fraaie goal tegen AS Roma in de Champions League en een voorzet op het EK van 2004 waaruit Ruud van Nistelrooy de 1-1 tegen de Duitsers maakte. Overigens was die bal in de 83e minuut pas de eerste die Andy fatsoenlijk wist te raken, maar na zijn assist was meneer weer helemaal het mannetje. Het zal met name zijn goal op Italiaanse bodem geweest zijn dat hem een miljoenencontract opleverde bij het grote Internazionale. Met dollartekens in zijn ogen kwam hij San Siro binnenwandelen. De rijkdom werd hem waarschijnlijk teveel en Andy viel buiten het veld meer op dan binnen de lijnen. Zoals het een echte playboy betaamt. Na twee jaar verkaste hij naar Everton, maar ook daar kon hij nimmer imponeren.
Nu is het wel zo dat van der Meyde een emotioneel zware tijd heeft gekend. Zijn dochtertje is lange tijd ernstig ziek geweest. Logisch dat de sportieve verrichtingen daaronder lijden. Maar ook voor en na deze periode was het niet best gesteld met zijn prestaties.
Daar heeft hij het voor het grootste gedeelte zelf naar gemaakt. Meer dan eens hing hij laveloos in de kroeg, wanneer hij eigenlijk op bed had moeten liggen. Was het geld, roem, zelfoverschatting, of een combinatie van dit alles? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen want ik moet eerlijk bekennen dat ik de beste man niet altijd intensief heb gevolgd, zeker niet toen hij op de tribune van Goodison Park niet meer te onderscheiden was van een gemiddelde seizoenkaarthouder.
Andy is niet bepaald een modelprof. Misschien kan Timmy Simons hem in de herfst van zijn carrière nog bijbrengen wat het betekent om voor je sport te leven. Ondanks dat ik nooit fan van Andy ben geweest, ook niet gedurende zijn periode bij Ajax, vind ik wel dat hij een kans verdient in Eindhoven. Ik acht de slagingskans vrij gering, maar als het hem lukt om in korte tijd zijn vetpercentage minimaal onder dat van Danny Koevermans te krijgen en als hij zijn balgevoel weer een beetje terug kan vinden dan kan PSV heel misschien nog wat plezier beleven aan ‘El cecchino’. Als hij dat irritante ‘boogschutterjuichen’ maar achterwege laat. Al is het te hopen dat er voor hem en voor de PSV-supporters überhaupt wat te juichen valt.
De carrière van van der Meyde in niet bepaald een glorieuze. Zijn hoogtijdagen beleefde hij bij Ajax. Daar haalde hij ook het Nederlands elftal. Ik kan me echter maar twee hoogtepunten van hem herinneren: een fraaie goal tegen AS Roma in de Champions League en een voorzet op het EK van 2004 waaruit Ruud van Nistelrooy de 1-1 tegen de Duitsers maakte. Overigens was die bal in de 83e minuut pas de eerste die Andy fatsoenlijk wist te raken, maar na zijn assist was meneer weer helemaal het mannetje. Het zal met name zijn goal op Italiaanse bodem geweest zijn dat hem een miljoenencontract opleverde bij het grote Internazionale. Met dollartekens in zijn ogen kwam hij San Siro binnenwandelen. De rijkdom werd hem waarschijnlijk teveel en Andy viel buiten het veld meer op dan binnen de lijnen. Zoals het een echte playboy betaamt. Na twee jaar verkaste hij naar Everton, maar ook daar kon hij nimmer imponeren.
Nu is het wel zo dat van der Meyde een emotioneel zware tijd heeft gekend. Zijn dochtertje is lange tijd ernstig ziek geweest. Logisch dat de sportieve verrichtingen daaronder lijden. Maar ook voor en na deze periode was het niet best gesteld met zijn prestaties.
Daar heeft hij het voor het grootste gedeelte zelf naar gemaakt. Meer dan eens hing hij laveloos in de kroeg, wanneer hij eigenlijk op bed had moeten liggen. Was het geld, roem, zelfoverschatting, of een combinatie van dit alles? Ik durf het niet met zekerheid te zeggen want ik moet eerlijk bekennen dat ik de beste man niet altijd intensief heb gevolgd, zeker niet toen hij op de tribune van Goodison Park niet meer te onderscheiden was van een gemiddelde seizoenkaarthouder.
Andy is niet bepaald een modelprof. Misschien kan Timmy Simons hem in de herfst van zijn carrière nog bijbrengen wat het betekent om voor je sport te leven. Ondanks dat ik nooit fan van Andy ben geweest, ook niet gedurende zijn periode bij Ajax, vind ik wel dat hij een kans verdient in Eindhoven. Ik acht de slagingskans vrij gering, maar als het hem lukt om in korte tijd zijn vetpercentage minimaal onder dat van Danny Koevermans te krijgen en als hij zijn balgevoel weer een beetje terug kan vinden dan kan PSV heel misschien nog wat plezier beleven aan ‘El cecchino’. Als hij dat irritante ‘boogschutterjuichen’ maar achterwege laat. Al is het te hopen dat er voor hem en voor de PSV-supporters überhaupt wat te juichen valt.
Abonneren op:
Posts (Atom)
