Review: Taylor Swift: The 1989 World Tour

Gezien: 21-6-2015, Ziggo Dome, Amsterdam

Ruim vier jaar na haar eerste optreden in Nederland keerde Taylor Swift gisteravond terug op Hollandse bodem. Was het Rotterdamse Ahoy toentertijd nog allerminst uitverkocht, ditmaal was de Ziggo Dome in mum van tijd door haar kaarten heen. Het schattige countrymeisje van weleer is inmiddels veranderd in een superster van het allergrootste formaat. Met die statusverhoging zijn tegelijkertijd ook de toegangsprijzen fors gestegen. Had je vier jaar terug voor vijftig euro nog de beste plaatsen, vandaag de dag zit je voor dat bedrag ergens weggemoffeld in een hoekje.

Bestolen hoefde het publiek zich echter allerminst te voelen want de show die Swift en haar crew opvoerden was het geld dubbel en dwars waard. Een in hoogte en richting verstelbaar podium over vrijwel de gehele lengte van de zaal, een wagonlading afgetrainde dansers, aan het publiek uitgedeelde armbandjes die oplichtten op de maat van de muziek, een decor dat per nummer veranderde (evenals de outfit van de performers). Visueel en choreografisch ongeëvenaard.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de muziek. Taylor heeft de stem van een engel, al was dat door al het podiumgeweld niet altijd even goed te horen. De steengoede band die ze mee had genomen compenseerde dit echter ruimschoots waardoor er ook op dit vlak een ruime voldoende werd gescoord. De opgevoerde nummers kwamen vrijwel allemaal van haar laatste album 1989 en die paar wat oudere songs kregen van Swift een 1989-sausje. Begrijpelijk aangezien het hier de ‘1989 World Tour’ betrof, maar fans van het eerste uur hadden misschien stiekem gehoopt om zo af en toe nog een glimp op te vangen van country-Taylor. Gezien het oorverdovende gekrijs uit vele kelen dat ieder nummer van de nieuwe plaat begeleidde was echter duidelijk dat dit was wat het publiek wilde horen.

Tussen de nummers door nam Taylor soms uitgebreid de tijd om haar volgelingen toe te spreken, te bedanken en wat wijze levenslessen mee te geven. Dat deed ze op een dusdanig hartverwarmende manier dat eigenlijk alleen de meest zure azijnpissende recensent hier een negatieve kanttekening bij zou kunnen maken. Voor veel aanwezigen zal dit intieme tintje de concertbeleving nog wat extra  hebben opgekrikt. En beleving is per slot van rekening waarvoor je naar een optreden gaat. Taylor Swift is er in ieder geval in geslaagd om haar vele fans de avond van hun leven te bezorgen. 

Suïcidale piloten

Naar verluidt heeft de co-piloot van de Airbus A320 eergisteren in de Franse Alpen neerstortte het toestel bewust laten crashen. Een schokkende onthulling, maar het is zeker niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.

Er zijn sowieso al acht eerdere incidenten geweest. Zo liet op 31 oktober 1999 een Egyptische co-piloot zijn toestel doelbewust neerstorten in de Atlantische Oceaan. Dit omdat hij daags ervoor te horen had gekregen dat hij, vlak voor zijn pensioen, zou worden ontslagen omdat hij zich meerdere malen zou hebben misdragen in de hotels waar de bemanning verbleef.  En op 19 december 1997 werd het een 41-jarige piloot uit Singapore allemaal teveel toen hij zijn Boeing 737 in een rivier in Sumatra liet duiken. Deze piloot had grote schulden en wellicht nog enkele trauma’s overgehouden aan zijn tijd als vlieger in het leger waarin hij verschillende kameraden had verloren. Met een smoesje werkte hij de co-piloot uit de cockpit en was nog wel zo scherp om de gespreksrecorder (zwarte doos) uit te schakelen, waardoor het erg lastig zou zijn om hem als de dader te kunnen ontmaskeren. Ook het verdwenen toestel van Malaysia Airlines is waarschijnlijk ten prooi gevallen aan een suïcidale of wraakzuchtige piloot, alleen omdat het toestel nog altijd niet gevonden is ontbreekt het bewijs daarvoor.

Je moet er dus elke keer maar weer op hopen dat er op jouw vlucht niet een of andere lijpe freak achter de stuurknuppel zit. Want hoe zouden dergelijke rampen te voorkomen zijn? In sommige landen moeten er altijd minimaal twee mensen in de cockpit aanwezig zijn, desnoods een stewardess. Maar is dat een garantie? Zou een kwaadwillend iemand niet altijd zijn compagnon in de cockpit uit kunnen schakelen? Het zal er in ieder geval wel moeilijker op worden. Met grotere regelmaat psychologische tests afnemen zou ook een optie kunnen zijn.

De gezagvoerder van het Germanwings-toestel kon de cockpit niet meer in nadat hij de deur achter zich dicht had gedaan. Was het hem wel gelukt om binnen te komen dan had hij de ramp mogelijk nog kunnen afwenden. Tegenwoordig zijn cockpitdeuren echter bijzonder goed beveiligd en kan men deze van binnenuit volledig afgrendelen. In dit geval bleek dat dus fataal maar het zal ongetwijfeld ook vele ongelukken voorkomen. De kans dat er zich in de passagiersruimte een volslagen idioot bevindt die het in zijn zieke hoofd haalt om een vliegtuig te laten verongelukken is natuurlijk vele malen groter dan dat zo’n idioot zich in de cockpit bevindt. Helaas blijven ook piloten maar mensen, niet gevrijwaard van zowel fysieke als psychische malheur.