Review: Mayday Parade – Mayday Parade

De mannen van Mayday Parade zijn inmiddels toe aan hun derde volwaardige studioplaat. Na het briljante ‘A lesson in romantics’ (2007) en het al even geniale ‘Anywhere but here’ (2009) volgt nu het zogenaamde ‘self-titled’ album. En eerlijk is eerlijk, ook dit cd’tje is er weer één om in te lijsten.

Aan de stijl is weinig veranderd. Het oeuvre van ‘Mayday’ bestaat nog altijd uit aanstekelijke emo met een poppy randje. De lekker in het gehoor liggende gitaren, teksten waarin je heerlijk kunt verdrinken en het melodramatische stemgeluid van Derek Sanders vormen ook nu weer een bijzonder smakelijke mix. Het enige verschil met de vorige albums is dat de traditionele geheel akoestische ballad dit keer ontbreekt. Liefhebbers daarvan kunnen echter altijd nog teruggrijpen op de eerder dit jaar verschenen (akoestische) EP ‘Valdosta’. Al is het tegelijkertijd de vraag of ‘Miserable at best’ ooit nog overtroffen wordt.

Het muzikale kwintet uit Florida borduurt dus voort op eerder geboekt succes. En daar is helemaal niks mis mee. Want waarom een goed recept verpesten met een dubieus ingrediënt dat mogelijk de smaak iets verrassender maakt, maar waarbij ook de kans bestaat dat je er maagkrampen aan overhoudt, waardoor het gerecht waar je zo lang watertandend naar uit hebt gekeken uiteindelijk na drie happen op de composthoop belandt.

Verandering van spijs doet weliswaar eten, maar wanneer je getrouwd bent met je grote liefde hoef je de rest van je leven toch ook geen andere vrouw meer? Nee, van ondergetekende mag Mayday Parade nog jaren doorgaan met waar ze mee bezig zijn: het produceren van muziek die het waard is om voor te leven!


Cijfer: 8,5

Toptracks:
- Oh well, oh well
- Stay
- Call me hopeless, but not romantic