El Salvador

Vanaf het WK van 1994 ben ik het voetbal actief gaan volgen. Als basisschoolleerling had ik alle tijd om al het voetbal dat er maar op tv was te verslinden. Naast natuurlijk de vaderlandse ptt-telecompetitie (schitterend verzonnen die naam!), was er op zaterdagavond de Bundesliga en de Premier League op RTL en op zondagavond om 22.15u, gepresenteerd door Annette van Trigt (wie kent ‘r nog?), de Serie A en de Primera Division bij de NOS. Barcelona was daarbij altijd mijn favoriete buitenlandse club. Eigenlijk vooral omdat de club onder leiding stond van een Nederlandse oefenmeester. Van Johan Cruijff wist ik toentertijd nog niet veel meer dan dat hij dus trainer van Barcelona was en dat ie zelf vroeger ook wel eens tegen een balletje getrapt had. Maar van wat ie tot dan toe allemaal gepresteerd had en waarom hij nou precies bij Barcelona zat had ik geen benul, immers, in het jaar dat ik geboren werd stopte Cruijff met voetballen. Door de verhalen die mijn opa’s vertelden over het voetbal van vroeger en door de oude beelden van bijvoorbeeld het WK ’74 die om de zoveel tijd voorbij komen, kom je er dan langzaam maar zeker achter dat “wel eens tegen een balletje getrapt” misschien wel het understatement van de eeuw was. En nog weer wat later begin je ook te begrijpen wat deze man allemaal betekend heeft voor zo ontzettend veel mensen. Niet alleen op voetbal- maar ook op maatschappelijk gebied.

Na zijn trainersloopbaan ging Cruijff aan de slag als analyticus bij de NOS. In de tijd dat hij regelmatig op televisie verscheen naast Jack van Gelder en consorten drong de grootsheid van de persoon Johan Cruijff steeds meer tot me door. En ik weet nog goed dat op een gegeven moment een vreemd soort angst zich van mij meester maakte. Wat nou als deze levende legende dood zou gaan? Dat gaat bij heel veel mensen, inclusief bij mezelf waarschijnlijk, heel, heel hard aankomen. Op een gegeven moment besloot ik zijn precieze leeftijd maar eens op te zoeken. Bij de aanblik daarvan stelde ik mezelf gerust. De dag dat Johan Cruijff ons zou ontvallen zou waarschijnlijk nog heel lang op zich laten wachten. Hoewel dit alles al enige tijd geleden plaatsvond bleek dat helaas toch een kleine misrekening. De impact op het land en mijn eigen gevoel daarbij is echter precies zoals ik me dat jaren geleden al had voorgesteld. ‘El Salvador’ (wat mij betreft zijn mooiste bijnaam),  Nederlands allergrootste icoon, is niet meer. En dat is allerminst logisch.

Review: Taylor Swift: The 1989 World Tour

Gezien: 21-6-2015, Ziggo Dome, Amsterdam

Ruim vier jaar na haar eerste optreden in Nederland keerde Taylor Swift gisteravond terug op Hollandse bodem. Was het Rotterdamse Ahoy toentertijd nog allerminst uitverkocht, ditmaal was de Ziggo Dome in mum van tijd door haar kaarten heen. Het schattige countrymeisje van weleer is inmiddels veranderd in een superster van het allergrootste formaat. Met die statusverhoging zijn tegelijkertijd ook de toegangsprijzen fors gestegen. Had je vier jaar terug voor vijftig euro nog de beste plaatsen, vandaag de dag zit je voor dat bedrag ergens weggemoffeld in een hoekje.

Bestolen hoefde het publiek zich echter allerminst te voelen want de show die Swift en haar crew opvoerden was het geld dubbel en dwars waard. Een in hoogte en richting verstelbaar podium over vrijwel de gehele lengte van de zaal, een wagonlading afgetrainde dansers, aan het publiek uitgedeelde armbandjes die oplichtten op de maat van de muziek, een decor dat per nummer veranderde (evenals de outfit van de performers). Visueel en choreografisch ongeëvenaard.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over de muziek. Taylor heeft de stem van een engel, al was dat door al het podiumgeweld niet altijd even goed te horen. De steengoede band die ze mee had genomen compenseerde dit echter ruimschoots waardoor er ook op dit vlak een ruime voldoende werd gescoord. De opgevoerde nummers kwamen vrijwel allemaal van haar laatste album 1989 en die paar wat oudere songs kregen van Swift een 1989-sausje. Begrijpelijk aangezien het hier de ‘1989 World Tour’ betrof, maar fans van het eerste uur hadden misschien stiekem gehoopt om zo af en toe nog een glimp op te vangen van country-Taylor. Gezien het oorverdovende gekrijs uit vele kelen dat ieder nummer van de nieuwe plaat begeleidde was echter duidelijk dat dit was wat het publiek wilde horen.

Tussen de nummers door nam Taylor soms uitgebreid de tijd om haar volgelingen toe te spreken, te bedanken en wat wijze levenslessen mee te geven. Dat deed ze op een dusdanig hartverwarmende manier dat eigenlijk alleen de meest zure azijnpissende recensent hier een negatieve kanttekening bij zou kunnen maken. Voor veel aanwezigen zal dit intieme tintje de concertbeleving nog wat extra  hebben opgekrikt. En beleving is per slot van rekening waarvoor je naar een optreden gaat. Taylor Swift is er in ieder geval in geslaagd om haar vele fans de avond van hun leven te bezorgen. 

Suïcidale piloten

Naar verluidt heeft de co-piloot van de Airbus A320 eergisteren in de Franse Alpen neerstortte het toestel bewust laten crashen. Een schokkende onthulling, maar het is zeker niet de eerste keer dat zoiets gebeurt.

Er zijn sowieso al acht eerdere incidenten geweest. Zo liet op 31 oktober 1999 een Egyptische co-piloot zijn toestel doelbewust neerstorten in de Atlantische Oceaan. Dit omdat hij daags ervoor te horen had gekregen dat hij, vlak voor zijn pensioen, zou worden ontslagen omdat hij zich meerdere malen zou hebben misdragen in de hotels waar de bemanning verbleef.  En op 19 december 1997 werd het een 41-jarige piloot uit Singapore allemaal teveel toen hij zijn Boeing 737 in een rivier in Sumatra liet duiken. Deze piloot had grote schulden en wellicht nog enkele trauma’s overgehouden aan zijn tijd als vlieger in het leger waarin hij verschillende kameraden had verloren. Met een smoesje werkte hij de co-piloot uit de cockpit en was nog wel zo scherp om de gespreksrecorder (zwarte doos) uit te schakelen, waardoor het erg lastig zou zijn om hem als de dader te kunnen ontmaskeren. Ook het verdwenen toestel van Malaysia Airlines is waarschijnlijk ten prooi gevallen aan een suïcidale of wraakzuchtige piloot, alleen omdat het toestel nog altijd niet gevonden is ontbreekt het bewijs daarvoor.

Je moet er dus elke keer maar weer op hopen dat er op jouw vlucht niet een of andere lijpe freak achter de stuurknuppel zit. Want hoe zouden dergelijke rampen te voorkomen zijn? In sommige landen moeten er altijd minimaal twee mensen in de cockpit aanwezig zijn, desnoods een stewardess. Maar is dat een garantie? Zou een kwaadwillend iemand niet altijd zijn compagnon in de cockpit uit kunnen schakelen? Het zal er in ieder geval wel moeilijker op worden. Met grotere regelmaat psychologische tests afnemen zou ook een optie kunnen zijn.

De gezagvoerder van het Germanwings-toestel kon de cockpit niet meer in nadat hij de deur achter zich dicht had gedaan. Was het hem wel gelukt om binnen te komen dan had hij de ramp mogelijk nog kunnen afwenden. Tegenwoordig zijn cockpitdeuren echter bijzonder goed beveiligd en kan men deze van binnenuit volledig afgrendelen. In dit geval bleek dat dus fataal maar het zal ongetwijfeld ook vele ongelukken voorkomen. De kans dat er zich in de passagiersruimte een volslagen idioot bevindt die het in zijn zieke hoofd haalt om een vliegtuig te laten verongelukken is natuurlijk vele malen groter dan dat zo’n idioot zich in de cockpit bevindt. Helaas blijven ook piloten maar mensen, niet gevrijwaard van zowel fysieke als psychische malheur.

POPPUNK TOP 10: #1

De POPPUNK TOP 10 aller tijden is DE soundtrack van jouw beste zomer OOIT!

 Het aftellen is klaar, de zomer is eindelijk daar! En hoe kan deze beter worden afgetrapt dan met de beste, fijnste en lekkerste poppunkplaat ooit gemaakt?!

Vandaag #1:

1)     Blink-182 – First Date
(2001), van het album: Take of your pants and jacket
Net als The Get Up Kids kunnen de mannen van Blink-182 (uit Poway/San Diego) rustig gerekend  worden tot de grondleggers van de poppunk. In tegenstelling tot hun collega’s uit Kansas brak het drietal uit Californië wel door in de hitlijsten. Met name de songs What’s my age again en All the small things van het (heerlijke) album Enema of the state zullen de meesten van jullie wel bekend in het gehoor liggen. What’s my age again zou ook zeker een geschikte lijstaanvoerder van deze top 10 zijn geweest. Toch heb ik gekozen voor First Date, omdat dit nummer wat mij betreft nog net iets meer de ultieme poppunkfactor heeft: zon, blauwe lucht, jeugdige onbezonnenheid, leven bij de dag en vooral GEEN ZORGEN! Konden we toch maar eeuwig jong zijn…
Favorite line: “Forever, and ever, let’s make this last forever!”

                                  

Dat waren ze dan, de tien beste poppunktracks aller tijden. Het samenstellen van een top 10 was een hele leuke maar tevens lastige klus. Er zijn nog zoveel meer fijne poppunksongs die niet zouden misstaan in deze lijst. Ben je ook poppunkfan (geworden) en heb je nog wat inspiratie nodig? Laat het me weten, ik heb nog legio tips voor je!

Iedereen een fantastische zomer gewenst! Voor de volledigheid hieronder nog even de gehele POPPUNK TOP 10 aller tijden. DE soundtrack voor jouw beste zomer OOIT!

1) Blink-182 – First Date
2) SR-71 – Right Now
3) Call the Cops – Like it like that
4) Runner Runner – She’s my kinda girl
5) Powerspace – Snap Bracelet
6) Sherwood – The Best In Me
7) I Call Fives – My Last Mistake
8) We the Kings – Check Yes Juliet
9) Relient K – Be my escape
10) The Get Up Kids – Action & Action

POPPUNK TOP 10: #2

De POPPUNK TOP 10 aller tijden is DE soundtrack van jouw beste zomer OOIT! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag # 2:

SR-71 – Right Now
(2000), van het album: Now You See Inside
Ben je rond de dertig jaar en was je tijdens je middelbare schooltijd enigszins into alternatieve muziek? Dikke kans dan dat je in die periode hebt staan rocken op deze band. Een schoolvoorbeeld van een one-hit-wonder, maar wat maakt het uit als je zo’n kneiter van een poppunkhit aflevert.
Right Now was SR-71’s eerste single van hun debuutalbum Now You See Inside. Het nummer fungeerde in 2000 als soundtrack van zowel hele matige als zeer aangename films, respectievelijk Dude, were’s my car en Loser. Nadien produceerden ze nog twee albums die echter nooit doorbraken. Hun grootste wapenfeit was nog het nummer 1985, dat door hun vrienden van Bowling For Soup in 2004 tot een stevige hit werd gecoverd en op een haar na deze top 10 niet heeft gehaald. Overigens speelt de zanger van SR-71, Mitch Allan, nog een kleine figurantenrol in de bijbehorende videoclip. 

De zomer is bijna daar en we naderen de ontknoping van de POPPUNK TOP 10 aller tijden. Wie denk jij dat er op 1 staat? Laat een voorspelling achter en check het morgen!

POPPUNK TOP 10: #3

De POPPUNK TOP 10 aller tijden is DE soundtrack van jouw beste zomer OOIT! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #3:

Call the Cops – Like it like that
(2010), van het album: Call the Cops
Dansbare punk heeft een tijdje hoog in de hitparades gestaan. De band Panic! At The Disco brak door met deze stijl. Waarom zij het wel en bands als Cash Cash, Powerspace en Call the Cops het niet gered hebben is mij een raadsel. De rockers van Call the Cops zijn wat mij betreft toch wel de grootmeesters in dit subgenre. Helaas is er na hun beloftevolle debuutalbum weinig meer van dit Californische vijftal vernomen.
Erg jammer. En het laat maar weer eens zien dat in de muziekwereld het geluk een grote rol speelt. Met een beetje media-aandacht was Like it like that ongetwijfeld een kneiter van een hit geworden. De muziek dwingt je bijna om die voetjes van de vloer te gooien. Eenieder die het lukt om op dit nummer stil te blijven zitten trakteer ik!
Favorite line: The way you make me feel, is it wrong to go along or does it feel right. You can't say this ain't real, even though you're still with him it's just a matter of time.

POPPUNK TOP 10: #4

Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #4:

Runner Runner – She’s my kinda girl
(2009), van de albums: The Summer (EP) en Runner Runner
De meeste mensen kennen het gevoel van verliefd zijn wel. Continu bij elkaar willen zijn en als het ware verslaafd zijn aan de ander. Dit verschijnsel kan zich ook voordoen met muziek. Al bij de eerste keer luisteren raakte ik betoverd door deze plaat, om ‘m vervolgens helemaal grijs te draaien. Soms speelde ik ‘m wel een keer of vijf achter elkaar af. Genoeg kreeg ik er nooit van. Net als dat de zanger waarschijnlijk nooit genoeg krijgt van het meisje waar hij over zingt. Voor de dames: er bestaat ook een versie met zangeres LucyWalsh, die op haar beurt de liefde aan een jongen verklaart.
Runner Runner (uit Huntington Beach, Californië) bestaat uit voormalig leden van de (bekende) poppunkbands Over It, Rufio en Don’t Look Down. Hun tot nu toe enige volledige album bevat een groot aantal fijne tracks. Bekijk vooral ook de clip van hun hitsingle So Obvious: heerlijke plaat, een shitload aan mooie vrouwen en een mooie sociaalmaatschappelijke boodschap.
Favorite line:  “She's the kinda girl that you love to have fun with, the kinda girl that you know it's meant to be, she's the kinda girl that I wanna spend my life with honestly.”