Een bekentenis die, gezien de onthullingen van de laatste
tijd, niet meer als een verrassing kwam. Boogies biecht zal dan ook niet de
geschiedenis ingaan als het meest schokkende sportmoment ooit. Vandaag pakken
de kranten er natuurlijk nog groot mee uit maar over een weekje zal het
allemaal wel weer overgewaaid zijn.
De bevolking reageert er ook maar lauwtjes op. Heel anders
dan op het ‘mea culpa’ van die Amerikaanse baas uit Texas. Er bekruipt mij hier
sterk het gevoel dat er met twee maten gemeten wordt. Daar waar Lance
Armstrong de ergst mogelijke
verwensingen naar zijn hoofd geslingerd krijgt en wordt neergezet als de
grootste bedrieger aller tijden begrijpen we van Michael Boogerd eigenlijk heel
goed dat hij zijn toevlucht nam tot verboden middelen. Zonder dat spul kon je
immers gewoonweg niet meekomen. En iedereen zat er toch aan in die tijd?
Helemaal waar! Alleen geldt dat dan natuurlijk ook voor
Armstrong. Hij deed weinig anders dan Boogerd, behalve dan zeven keer de Tour
winnen. Maar waar Lance gestript is van al zijn behaalde resultaten zal Boogerds
naam hoogstwaarschijnlijk gewoon in de uitslagenlijsten blijven staan.
Men kan ook maar beter niet te veel aan die uitslagen
tornen. Immers, wanneer je alle dopingzondaars daaruit moet schrappen houd je
vrijwel geen klassement meer over. Wat mij betreft mogen Boogerd en Armstrong
hun prijzen gewoon houden. Het is weliswaar sneu voor de renners die
toentertijd wel clean reden, maar het uitzoeken welke weinige renners in welke
koers niet gedrogeerd waren is onbegonnen werk.
Iedereen weet hoe de wielerwereld in elkaar zat. Want als
zelfs Michael Boogerd niet te vertrouwen was, wie dan nog wel? Jammer, maar het
is niet anders. Laat het rusten en laten we ons richten op de toekomst waarin
ongetwijfeld ook weer geschiedenis zal worden geschreven. Wellicht met iets
minder hulp uit een potje of reageerbuisje.
