Hardlopen is misschien wel de saaiste sport die er bestaat. Eerlijk is eerlijk, van de tien keer dat ik ga hardlopen heb ik er negen keer absoluut geen zin in of kijk ik er zelfs tegenop. Vandaag was echter een uitzondering.
De herfst, misschien wel het schraalste, somberste en meest trieste seizoen dat er bestaat. Het wordt kouder en natter. De dagen worden korter en grijzer. Verkoudheden en andere kwaaltjes steken de kop op. Niks voor mij. In de herfst ben ik negen van de tien dagen depressief. Vandaag was echter een uitzondering.
Een strakblauwe lucht, iets aan de frisse kant maar met een thermoshirt aan is het goed te doen. Korte broek daaronder want dat kan nog net. Hardloopschoenen aan en gaan met die banaan.
In het najaar mag ik altijd graag het bos opzoeken. Want hoewel de herfst een vreselijk seizoen is lijkt alles in het bos juist dan extra mooi. Zoek op Google maar eens met het trefwoord ‘autumn’ naar afbeeldingen, dan zie je wat ik bedoel. Het zijn echter niet alleen de optische elementen die het bos op een dag als deze zo betoverend mooi maken. De typische herfstgeur en de geluiden die je wel en soms juist niet hoort maken het totaalplaatje compleet. Uit ervaring weet ik hoe motiverend het kan zijn wanneer er duizenden mensen bij een wedstrijd langs de kant staan om de lopers aan te moedigen. Maar de serene rust van het woud is misschien nog wel stimulerender. Het enige wat je hoort is je eigen ademhaling en het geluid van je passen. Het gedempte geluid wanneer je over een stevig zandpad loopt, ‘krk krk’ wanneer dit pad bestrooid is met kleine steentjes, ‘chomp chomp’ op het wat drassige gedeelte en ‘krsp krsp’ wanneer een pad, zoals in deze tijd van het jaar vaak het geval is, compleet bedekt is door een deken van donkergele en bruine bladeren. Hoe iets wat dood is toch nog zo mooi kan zijn en zo lekker kan klinken.
Ik ren willekeurige rondjes door het park. Neem dan weer dit paadje en dan weer dat. Om de een of andere manier ben ik niet kapot te krijgen wanneer ik een hardloopsessie in het bos doe. Ik loop en loop en loop maar door. En wanneer de benen op een gegeven moment toch beginnen te protesteren wil de geest nog niet stoppen. Het plan was aanvankelijk om 30 tot 40 minuutjes te gaan lopen maar inmiddels ben ik alweer bijna een uur onderweg. Ok, nog één rondje dan, want ik wil nog één keer het geluid van de steentjes horen. Krk krk krk.
Dit zijn de momenten waarop je weer weet dat je leeft. En het mooie is, het houdt hier niet op. Na afloop van je training is er immers dat voldane gevoel dat je de rest van de dag niet meer kwijtraakt. Bovendien weet je dat wanneer je het sporten volhoudt, de fysieke resultaten, in de vorm van een groter uithoudingsvermogen en een afgetrainder lichaam, ook tot tevredenheid zullen stemmen. Het is dus niet alleen de activiteit zelf maar vooral wat er uit voortvloeit wat het zo mooi maakt. Een kameraad en ik verkondigen daarom niet voor niets al jaren het volgende standpunt: hardlopen is beter dan seks. En zeker op een dag als vandaag!
De saaiste sport ter wereld en het meest deprimerende seizoen dat er bestaat. Opmerkelijk toch dat de som van deze twee variabelen het levensgeluk van de hardloper beschrijft?
zondag 17 oktober 2010
donderdag 14 oktober 2010
Koken met Yuri (2)
Het zit onze vriend Yuri van Gelder niet mee. Ruim een jaar geleden was daar ineens een positieve dopingtest en nu hij eindelijk definitief van de cocaïne af leek te zijn wordt hij er door de turnbond van beschuldigd dat hij wederom zijn toevlucht heeft genomen tot het beruchte witte goedje.
Waarschijnlijk sta ik er te ver vanaf maar eigenlijk snap ik de commotie niet helemaal. Er is nu immers geen positieve dopingtest en er zal dus geen sprake zijn van een internationale schorsing. Yuri was een cokeverslaafde, ook al vindt hij dat zelf een zwaar woord. Bij afgekickte verslaafden bestaat altijd de kans op een terugval. Sterker nog, die kans is volgens mij behoorlijk groot. Laten we er voor het gemak even vanuit gaan dat Yuri het niet kon laten om een lijntje te nemen. In plaats van hem te helpen deze tegenslag weer te boven te komen laat de bond hem keihard vallen. Opvallend en eigenlijk niet te begrijpen omdat er in dit geval waarschijnlijk geen sprake is van er niet vanaf willen blijven maar het gewoonweg niet kunnen. De intentie is er wel alleen de geest en het vlees zijn nog te zwak.
Opvallend is ook hoe verschillend sommige sporters die soortgelijke misstappen begaan hebben uiteindelijk benaderd worden. Kijk bijvoorbeeld naar Jonathan Reis bij PSV. Vorig jaar ontslagen vanwege een drugsverslaving en het weigeren van hulp daaraan. Vervolgens alsnog in therapie, terug bij PSV en onlangs wederom onnoemelijk in de fout. Hoewel Reis werd betrapt op rijden onder invloed van alcohol werd hij enkele weken nadien in het Philipsstadion toegejuicht als ware hij de enige echte Messias. Van Gelder daarentegen krijgt louter hoon over zich heen. En dat terwijl hij in het verleden toch al beduidend meer heeft gepresteerd dan Reis waarschijnlijk ooit zal doen. En laten we niet vergeten dat onze ‘Lord of the Rings’ nog altijd één van ’s werelds beste turners is, getuige zijn wereldbekeroverwinning in Gent van een maandje geleden.
Mocht het zo zijn dat Yuri daadwerkelijk een terugval heeft gehad dan zou ik als turnbond zijnde hem in bescherming nemen. Tegen Yuri zou ik zeggen: ga lekker nog een paar weekjes in dat kasteel in Schotland zitten. Even tot rust en inkeer komen. Beetje in vorm blijven door je ringen aan die boom te hangen en over een paar maanden weer back in business. Londen 2012 is ook dan nog altijd haalbaar. De goede wil is er wel, daar ben ik van overtuigd. Nu nog omzetten in daden. Kom op Yuri! Zoals je zelf al zei: “Ik ben een fucking sportman, geen junkie!”
Waarschijnlijk sta ik er te ver vanaf maar eigenlijk snap ik de commotie niet helemaal. Er is nu immers geen positieve dopingtest en er zal dus geen sprake zijn van een internationale schorsing. Yuri was een cokeverslaafde, ook al vindt hij dat zelf een zwaar woord. Bij afgekickte verslaafden bestaat altijd de kans op een terugval. Sterker nog, die kans is volgens mij behoorlijk groot. Laten we er voor het gemak even vanuit gaan dat Yuri het niet kon laten om een lijntje te nemen. In plaats van hem te helpen deze tegenslag weer te boven te komen laat de bond hem keihard vallen. Opvallend en eigenlijk niet te begrijpen omdat er in dit geval waarschijnlijk geen sprake is van er niet vanaf willen blijven maar het gewoonweg niet kunnen. De intentie is er wel alleen de geest en het vlees zijn nog te zwak.
Opvallend is ook hoe verschillend sommige sporters die soortgelijke misstappen begaan hebben uiteindelijk benaderd worden. Kijk bijvoorbeeld naar Jonathan Reis bij PSV. Vorig jaar ontslagen vanwege een drugsverslaving en het weigeren van hulp daaraan. Vervolgens alsnog in therapie, terug bij PSV en onlangs wederom onnoemelijk in de fout. Hoewel Reis werd betrapt op rijden onder invloed van alcohol werd hij enkele weken nadien in het Philipsstadion toegejuicht als ware hij de enige echte Messias. Van Gelder daarentegen krijgt louter hoon over zich heen. En dat terwijl hij in het verleden toch al beduidend meer heeft gepresteerd dan Reis waarschijnlijk ooit zal doen. En laten we niet vergeten dat onze ‘Lord of the Rings’ nog altijd één van ’s werelds beste turners is, getuige zijn wereldbekeroverwinning in Gent van een maandje geleden.
Mocht het zo zijn dat Yuri daadwerkelijk een terugval heeft gehad dan zou ik als turnbond zijnde hem in bescherming nemen. Tegen Yuri zou ik zeggen: ga lekker nog een paar weekjes in dat kasteel in Schotland zitten. Even tot rust en inkeer komen. Beetje in vorm blijven door je ringen aan die boom te hangen en over een paar maanden weer back in business. Londen 2012 is ook dan nog altijd haalbaar. De goede wil is er wel, daar ben ik van overtuigd. Nu nog omzetten in daden. Kom op Yuri! Zoals je zelf al zei: “Ik ben een fucking sportman, geen junkie!”
woensdag 13 oktober 2010
Q is shit for you
Laat ik voorop stellen dat ik Q-music echt een vreselijke zender vind. Dit komt vooral doordat ze een playlist van ongeveer dertien liedjes lijken te hebben. De godganse dag hoor je dezelfde muziek. Op een gegeven moment kun je sommige nummers gewoonweg niet meer uitstaan. Om van het foute uur nog maar te zwijgen. Een verschrikkelijk programma, maar blijkbaar zijn er mensen die dat geweldig vinden.
Twee dagen in de week ben ik echter verplicht tot het luisteren naar dit station. Enkele collega’s zijn blijkbaar diehard Q-fans, want een andere zender wordt niet getolereerd. Ben je even een kwartiertje pauze houden dan staat de radio daarna gegarandeerd weer op Q.
Maar eerlijk is eerlijk, de afgelopen weken voelde het luisteren naar Q-music minder als een kwelling. Dat kwam dan vooral door het spelletje ‘Het geluid’ waarbij luisteraars een geluid krijgen voorgeschoteld en vervolgens moeten raden wat het is dat dit geluid veroorzaakt. Elke keer als iemand een fout antwoord geeft gaat er honderd euro extra in de prijzenpot. Daardoor kon het gebeuren dat de prijs voor het juiste antwoord vandaag al boven de vijftigduizend euro lag.
Een briljant concept, ik kan niet anders zeggen. Aan de ene kant is het een verdomd lastige puzzel waar je dolgraag het antwoord op wil weten. Aan de andere kant lonkt daar een heerlijk geldbedrag waarmee je financiële situatie er ineens een stuk rooskleuriger uit kan komen te zien. Het dagdromen over wat je met het geld zou doen is op zich al een fijne bezigheid. Dit droombeeld wordt nog versterkt doordat je het idee hebt dat je het winnen van die prijs in eigen hand hebt. Dit is natuurlijk niet zo, immers men moet jou maar toevallig uit al die talloze smsjes plukken, maar toch wordt die illusie wel gewekt.
Zo ook bij mij. Nu de grens van vijftigduizend euro bereikt was besloot ik er vanaf nu vol voor te gaan. Er was weer een tip gegeven. De derde inmiddels. De andere twee had ik niet gehoord maar die zou ik nog wel even op gaan zoeken. Ja, ik ging dat geld winnen. En dan ging ik lekker op vakantie.
Groot was dan ook mijn ontsteltenis toen het geluid vanochtend ineens geraden werd, nota bene met een antwoord wat ik als volslagen kansloos betitelde. Dit was dan ook meteen een schrale troost, want al had ik nog zo mijn best gedaan, die oplossing had ik van z’n lang-zal-ze-leven niet bedacht.
Jammer, jammer. Geen buitenlandse vakantie voor mij. In plaats daarvan sta ik binnenkort gewoon weer op de werkvloer. Als straf zit ik dan ook nog eens vast aan Q-music. Vanaf nu weer zonder spannende quiz waardoor je zo nu en dan even kunt dromen van een stapel geld en zo die boring muziek tenminste even kunt vergeten.
Twee dagen in de week ben ik echter verplicht tot het luisteren naar dit station. Enkele collega’s zijn blijkbaar diehard Q-fans, want een andere zender wordt niet getolereerd. Ben je even een kwartiertje pauze houden dan staat de radio daarna gegarandeerd weer op Q.
Maar eerlijk is eerlijk, de afgelopen weken voelde het luisteren naar Q-music minder als een kwelling. Dat kwam dan vooral door het spelletje ‘Het geluid’ waarbij luisteraars een geluid krijgen voorgeschoteld en vervolgens moeten raden wat het is dat dit geluid veroorzaakt. Elke keer als iemand een fout antwoord geeft gaat er honderd euro extra in de prijzenpot. Daardoor kon het gebeuren dat de prijs voor het juiste antwoord vandaag al boven de vijftigduizend euro lag.
Een briljant concept, ik kan niet anders zeggen. Aan de ene kant is het een verdomd lastige puzzel waar je dolgraag het antwoord op wil weten. Aan de andere kant lonkt daar een heerlijk geldbedrag waarmee je financiële situatie er ineens een stuk rooskleuriger uit kan komen te zien. Het dagdromen over wat je met het geld zou doen is op zich al een fijne bezigheid. Dit droombeeld wordt nog versterkt doordat je het idee hebt dat je het winnen van die prijs in eigen hand hebt. Dit is natuurlijk niet zo, immers men moet jou maar toevallig uit al die talloze smsjes plukken, maar toch wordt die illusie wel gewekt.
Zo ook bij mij. Nu de grens van vijftigduizend euro bereikt was besloot ik er vanaf nu vol voor te gaan. Er was weer een tip gegeven. De derde inmiddels. De andere twee had ik niet gehoord maar die zou ik nog wel even op gaan zoeken. Ja, ik ging dat geld winnen. En dan ging ik lekker op vakantie.
Groot was dan ook mijn ontsteltenis toen het geluid vanochtend ineens geraden werd, nota bene met een antwoord wat ik als volslagen kansloos betitelde. Dit was dan ook meteen een schrale troost, want al had ik nog zo mijn best gedaan, die oplossing had ik van z’n lang-zal-ze-leven niet bedacht.
Jammer, jammer. Geen buitenlandse vakantie voor mij. In plaats daarvan sta ik binnenkort gewoon weer op de werkvloer. Als straf zit ik dan ook nog eens vast aan Q-music. Vanaf nu weer zonder spannende quiz waardoor je zo nu en dan even kunt dromen van een stapel geld en zo die boring muziek tenminste even kunt vergeten.
dinsdag 5 oktober 2010
Nigel
Het blijft een vreemd fenomeen; je eigen team bewust verzwakken door een speler niet op te stellen terwijl hij niet geblesseerd is of om wat voor reden dan ook niet zou kunnen spelen. Disciplinair schorsen heet zoiets. Vaak kan ik daar wel begrip voor hebben en vind ik het ook terecht. Maar in het geval Nigel de Jong, die afgelopen weekend Newcastle United-speler Hatem Ben Arfa een dubbele beenbreuk bezorgde, ligt dat toch echt anders.
Ik roep het al sinds het afgelopen WK. Mensen hebben altijd wat te zeuren. Vaak was het zo dat het Nederlands elftal louter bestond uit technisch bijzonder vaardige voetballers. Speelden we vaak weliswaar mooi voetbal maar winnen was er niet bij. We misten een echte ijzervreter. Iemand die het vuile werk opknapt en niet vies is van een stevige overtreding wanneer de wedstrijd daarom vraagt. En nu we met (onder andere) De Jong eindelijk eens een speler hebben die met het mes tussen de tanden speelt laten we hem niet meedoen. Mijn eerste gedachte was dat Van Marwijk gewoon een excuus zocht om De Jong buiten het team te houden zodat hij eens kon experimenteren met Janssen, Afellay of Van der Vaart op het middenveld, om zo de kritiek op het vermeende verdedigende spel van Oranje te omzeilen. Ik hoop echter dat hij mans genoeg is om geen excuus nodig te hebben wanneer hij een andere speelstijl zou ambiëren.
Toegegeven, Nigel is de laatste tijd opvallend vaak betrokken bij overtredingen waarbij de opponent (ernstig) geblesseerd raakt. Van opzet lijkt echter nooit sprake. Zowel zijn teamgenoten bij Manchester City als zijn collega-internationals roemen de oprechtheid, eerlijkheid en sportiviteit van de middenvelder. Ook veel kenners menen dat De Jong niet opzettelijk ribben en benen van tegenstanders breekt. Dat is voor mij het criterium. Wanneer iemand bewust mensen probeert te verwonden spreekt met van mishandeling. Een stevige tackle hoort nou eenmaal bij het spel. Risico van het vak.
Wanneer het argument van Van Marwijk om De Jong buiten de selectie te laten zou zijn dat hij zijn speler uit de wind wil houden dan heb ik daar alle begrip voor. Hij zou natuurlijk het mikpunt worden van de media en al zijn acties zouden, hier in Nederland tenminste, onder een vergrootglas worden gelegd. Het lijkt er echter op dat De Jong gewoon gestraft wordt omdat hij, ondanks herhaaldelijk aandringen, zijn spel nog altijd niet softer heeft gemaakt. Wat mij betreft is dat ook absoluut niet nodig. Ik kan me vergissen, maar volgens mij is Willem van Hanegem, toch ook niet bepaald bekend vanwege zijn zachtaardige spel, nooit buiten de selectie gelaten omdat hij te veel beuken en slidings uitdeelde. Het is toch heerlijk om een gast in je team te hebben waar iedereen bang voor is. Bovendien staat De Jong symbool voor winnen. En dat is waar het in de voetballerij uiteindelijk om gaat.
Ik roep het al sinds het afgelopen WK. Mensen hebben altijd wat te zeuren. Vaak was het zo dat het Nederlands elftal louter bestond uit technisch bijzonder vaardige voetballers. Speelden we vaak weliswaar mooi voetbal maar winnen was er niet bij. We misten een echte ijzervreter. Iemand die het vuile werk opknapt en niet vies is van een stevige overtreding wanneer de wedstrijd daarom vraagt. En nu we met (onder andere) De Jong eindelijk eens een speler hebben die met het mes tussen de tanden speelt laten we hem niet meedoen. Mijn eerste gedachte was dat Van Marwijk gewoon een excuus zocht om De Jong buiten het team te houden zodat hij eens kon experimenteren met Janssen, Afellay of Van der Vaart op het middenveld, om zo de kritiek op het vermeende verdedigende spel van Oranje te omzeilen. Ik hoop echter dat hij mans genoeg is om geen excuus nodig te hebben wanneer hij een andere speelstijl zou ambiëren.
Toegegeven, Nigel is de laatste tijd opvallend vaak betrokken bij overtredingen waarbij de opponent (ernstig) geblesseerd raakt. Van opzet lijkt echter nooit sprake. Zowel zijn teamgenoten bij Manchester City als zijn collega-internationals roemen de oprechtheid, eerlijkheid en sportiviteit van de middenvelder. Ook veel kenners menen dat De Jong niet opzettelijk ribben en benen van tegenstanders breekt. Dat is voor mij het criterium. Wanneer iemand bewust mensen probeert te verwonden spreekt met van mishandeling. Een stevige tackle hoort nou eenmaal bij het spel. Risico van het vak.
Wanneer het argument van Van Marwijk om De Jong buiten de selectie te laten zou zijn dat hij zijn speler uit de wind wil houden dan heb ik daar alle begrip voor. Hij zou natuurlijk het mikpunt worden van de media en al zijn acties zouden, hier in Nederland tenminste, onder een vergrootglas worden gelegd. Het lijkt er echter op dat De Jong gewoon gestraft wordt omdat hij, ondanks herhaaldelijk aandringen, zijn spel nog altijd niet softer heeft gemaakt. Wat mij betreft is dat ook absoluut niet nodig. Ik kan me vergissen, maar volgens mij is Willem van Hanegem, toch ook niet bepaald bekend vanwege zijn zachtaardige spel, nooit buiten de selectie gelaten omdat hij te veel beuken en slidings uitdeelde. Het is toch heerlijk om een gast in je team te hebben waar iedereen bang voor is. Bovendien staat De Jong symbool voor winnen. En dat is waar het in de voetballerij uiteindelijk om gaat.
Abonneren op:
Posts (Atom)
