OKT is één grote schijnvertoning

In schaatsend Nederland is er maar één ding zeker: Sven Kramer is dé man. De rest van ’s lands topschaatsers mocht de afgelopen dagen op het Olympisch Kwalificatie Toernooi (OKT) uit gaan vechten wie er naar de Olympische Spelen in Vancouver mag afreizen.

Allemaal leuk en aardig zo’n toernooi, maar zonder een studie hogere wiskunde is het gewoonweg niet te volgen. Wie o wie kan mij vertellen waarom Renate Groenewold naar de Olympische Spelen mag op de 3000 meter?? Met werkelijk een draak van een race finishte ze als negende. Als je met zo’n wanprestatie al kwalificatie afdwingt, waarom worden die trials dan überhaupt nog gereden? En waarom is Carl Verheijen, die op de 5000 meter als tweede eindigde en een supertijd klokte, dan weer niet gekwalificeerd en moet hij over een aantal weken tijdens OKT 2(!) zich nogmaals bewijzen? Jan Bos zag ik ook ineens bij de geplaatste rijders staan, terwijl die toch ook behoorlijk teleurstellend gepresteerd heeft. Met behulp van ‘geschoonde’ uitslagen had hij blijkbaar toch genoeg aan een zesde plek. Het kan aan mij liggen, maar de logica van dit alles ontgaat mij volkomen.

Het één en ander heeft schijnbaar te maken met de prestatiematrix die de KNSB hanteert plus de constructie met beschermde rijders. Doel van al deze capriolen is om het sterkste schaatsers aan de start te krijgen in Vancouver. Naar mijn mening is de bond nu echt te ver doorgeslagen. Want hoe geloofwaardig is zo’n toernooi nog als je met een negende plaats schijnbaar al goed bezig bent.

Er moeten keuzes gemaakt worden. Natuurlijk moet men er voor zorgen dat Nederland op het grootste sportevenement ter wereld vertegenwoordigd wordt door de sterkst mogelijke equipe. Je kunt niet riskeren dat alleenheerser Sven Kramer op de dag van het kwalificatietoernooi ineens ziek is of onderuit gaat en dat Nederland daardoor twee zekere gouden medailles misloopt. Mijn voorstel is om per afstand de beste rijder van het afgelopen jaar een startbewijs te geven en de rest in een kwalificatietoernooi te laten rijden voor de overige plekken, maar dan zonder beschermde statussen en meer van die lariekoek. En dan gewoon op de Amerikaanse manier. De nummers één en twee gaan naar de Spelen, de rest heeft pech.

De prestatiematrix mag overigens wel blijven, omdat Nederland op bepaalde afstanden gewoonweg de meeste medaillekansen heeft. Er moet echter wel duidelijkheid verschaft worden. Minimaal een x-aantal startplaatsen per afstand. Wanneer rijders zich voor meerdere afstanden kwalificeren worden de extra startplaatsen verdeeld onder de beste rijders van het OKT. En het OKT 2 moet al helemaal afgeschaft worden. De Amerikanen lachen ons gewoon uit. De winnaars gaan, de verliezers blijven thuis. En niet andersom!

Review: Millennium - De vrouw die met vuur speelde

Voor wie geen zin of geen tijd heeft om de dikke pillen van de Zweedse schrijver Stieg Larsson door te nemen is er gelukkig altijd nog het witte doek. De verfilming van de Millennium-reeks is inmiddels alweer toe aan deel twee, getiteld De vrouw die met vuur speelde. En hoewel Daniel Alfredson de plek in de regiestoel heeft overgenomen van zijn collega Niels Arden Oplev is de stijl vrijwel onveranderd.

De hoofdrolspelers uit het eerste deel, de journalist Mikael Blomkvist (Michael Nyqvist) en de onderzoekster/computerhacker Lisbeth Salander (Noomi Rapace), zijn ook deze keer weer van de partij. Nadat beiden in de voorgaande episode ternauwernood aan de dood zijn ontsnapt belanden ze ook nu weer in levensgevaarlijke situaties.

Een collega van Blomkvist bij het tijdschrift ‘Millennium’ is bezig met een groot onderzoek naar vrouwenhandel. Net voordat zijn werk gepubliceerd zal gaan worden legt deze ambitieuze journalist het loodje. Niet veel later wordt ook een bekende advocaat omgelegd. Hoofdverdachte is Lisbeth Salander. Blomkvist gelooft echter in de onschuld van zijn (voormalig) compagnon en terwijl Lisbeth uit handen van alles en iedereen tracht te blijven gaat Blomkvist op zoek naar de werkelijke dader.

In deze film leren we Lisbeth Salander wat beter kennen. Haar toch ietwat aparte karakter wordt verklaard door gebeurtenissen uit haar verleden. Deze informatie, het feit dat ze onterecht van moord wordt beschuldigd en haar, in vergelijking met Mannen die vrouwen haten, wat meer vrouwelijke kapsel zorgen er voor dat zij wat meer sympathie opwekt dan in de vorige film. Wel irritant is dat zij in vrijwel elke scene een sigaret aan het roken is. STIVORO zal hier niet blij mee zijn. Ook het constant afgaande mobieltje van Blomkvist begint op den duur op je zenuwen te werken. Deze kleinigheidjes dient de kijker echter maar voor lief te nemen want De vrouw die met vuur speelde is wederom een sterke thriller die al doet verlangen naar het slot van deze trilogie.

Review: Brothers

Welke rol Tobey Maguire ook speelt, in eerste instantie zie je in hem toch nog altijd de verlegen nerd Peter Parker uit de Spiderman-trilogie. Echter, wanneer het oorlogsdrama ‘Brothers’ een half uurtje onderweg is denk je niet meer aan ‘Spidey’ maar staat daar captain Sam Cahill. Deze stoere marinier laat zijn vrouw Grace (Natalie Portman) en twee dochters achter om zijn mannen in Afghanistan aan te voeren. Tijdens de missie wordt de helikopter van Sam uit de lucht geschoten. De Amerikanen gaan er vanuit dat de gehele bemanning is omgekomen. Dit nieuws slaat bij het thuisfront in als een bom. Sam’s jongere broer Tommy (Jake Gyllenhaal), die door zijn vader als de nietsnut van de familie wordt beschouwd, neemt de zorg voor Sam’s gezin over. Hij en Grace groeien steeds meer naar elkaar toe. De hele situatie verandert nogmaals drastisch wanneer Sam nog in leven blijkt te zijn.

‘Brothers’, een remake van de Deense film ‘Brødre’, is een indrukwekkend verhaal over twee broers die in dezelfde tijdspanne een tegenovergestelde ontwikkeling doormaken. De keiharde marinier Sam wordt door de gebeurtenissen in het oorlogsgebied mentaal compleet gesloopt, terwijl zijn broer Tommy transformeert van bajesklant naar een zorgzame familieman met verantwoordelijkheidsgevoel.

De sterrencast van deze film maakt haar reputatie meer dan waar. Het ijzersterke spel van de drie hoofdrolspelers maakt het verdriet en de wanhoop bijna voelbaar. ‘Brothers’ illustreert het menselijk drama dat oorlogstrauma’s met zich meebrengen op een schitterende manier. Het geheim dat Sam met zich meedraagt is bijna ondraaglijk. Dat de kijker dit ook voelt is een vette pluim voor Maguire.

Hoewel het ietwat abrupte einde wel enige vraagtekens achterlaat kan deze film dat hebben. Een absolute aanrader voor iedere filmliefhebber!

Review: Komt een vrouw bij de dokter

Bij boekverfilmingen staat altijd één vraag centraal: Wat is beter, het boek of de film? In het geval van ‘Komt een vrouw bij de dokter’ is dit niet geheel duidelijk. Het boek leest als een trein en het verhaal gaat voornamelijk over Stijn en zijn vrouw Carmen, die hij bedriegt waar ze bij staat maar voor wie hij tegelijkertijd alles over heeft. Het zijn uiteraard ook deze karakters die het sterkst worden uitgewerkt, maar ook de andere personages in het boek krijgen min of meer een gezicht. In de film was daar blijkbaar geen tijd voor. Reinout Oerlemans focust zich vooral op de hoofdrolspelers, de rest is slechts figurant. Dat is niet erg, maar in interviews vooraf werd steeds benadrukt dat het personage van Roos (Anna Drijver) in de film veel meer diepgang zou hebben dan in het boek. We zouden haar een stuk beter leren kennen. Dit blijkt een loze belofte te zijn geweest want het enige dat we na afloop van Roos weten is dat ze mooie borsten heeft. Wat zich in haar hoofd afspeelt blijft een raadsel. De vrienden van Stijn komen er helemaal bekaaid vanaf. Jammer, want dit zijn stiekem best interessante personages.

Normaals, dit maakt de film zeker niet slecht. Het verhaal blijft natuurlijk boeiend en Barry Atsma en Carice van Houten leveren prima acteerwerk af. Hoogtepunt van de film is de scène waarin Stijn en zijn dochtertje Luna afscheid nemen van Carmen. Houd tissues en fisherman’s friend maar bij de hand want je gaat het niet droog houden. Op dit gebied overtreft de film het boek, dat toch een beetje als een nachtkaars uitgaat.

Reinout Oerlemans heeft het hem toch maar mooi gelapt. Een dikke hit met je regiedebuut, er zijn regisseurs die het voor minder moeten doen. Maar het is hem gegund want ‘Komt een vrouw bij de dokter’ is gewoon een prima film. Met Carice van Houten in de gelederen is succes natuurlijk ook wel redelijk gegarandeerd. Toch is de best gecaste dame in de film niet van Houten maar Sacha Bulthuis die de rol van de norse, medisch geobsedeerde oncoloog Scheltema speelt. Spijtig genoeg kan Bulthuis het succes van de film niet meer meemaken. Ze overleed ruim een maand voor de première aan longkanker. Isn’t it ironic, zou Alanis Morissette zingen.

Wa zeggie?!

Laatst bevond ik mij op een zondagavond in een plaatselijk café. Binnen zaten een paar stamgasten, anderhalf hockeyteam en een stel pingpongers. De tent zat alles behalve vol maar toch vond de DJ/barman van dienst het nodig om de volumeknop van de stereo-installatie vol open te draaien. Het leek wel alsof hij zich in de Amsterdam Arena waande en het publiek op diende te warmen voor een concert van de Toppers.

Het CDA en de Christen Unie pleiten voor minder harde muziek in kroegen, discotheken en tijdens concerten. Het uitgangspunt is in deze natuurlijk vooral om de schade die te harde muziek het gehoor kan toebrengen te beperken. Wanneer je ’s avonds in bed ligt na een avond in een café kun je, dankzij de hardnekkige pieptoon in je oren, inderdaad nog een hele tijd ‘nagenieten’ van je stapavond. Nou heb ik voor een goed concert van Metallica of Iced Earth best wat gehoorcellen over, maar voor een avondje in de kroeg allerminst, vooral ook omdat de muziek die daar gedraaid wordt in 95% van de gevallen te dramatisch voor woorden is. Maar dat is weer een andere discussie. Feit is dat het geluid in vrijwel elke kroeg veel te hard staat. Dit is schadelijk voor je gehoor, maar niet te vergeten ook gewoon uiterst irritant. Een conversatie voeren is er niet meer bij. Je moet alle kracht in je stembanden aanspreken om jezelf verstaanbaar te maken. Met het gevolg dat je de volgende dag geen stem meer over hebt. Dit is één van de redenen waarom ik het niet zo op kroegen heb. Elke keer als ik in een café sta en André Hazes of Gerard Joling mijn trommelvliezen met grof geweld te lijf gaat denk ik: ‘Oh ja, nu weet ik weer waarom ik hier nooit kom’.

Derhalve steun ik de Christelijke partijen in hun strijd tegen harde muziek, al vind ik dat er voor concerten minder strakke regels moeten gelden. Weliswaar staat ook daar het volume vaak iets te hoog, maar naar concerten gaan de meeste mensen slechts een paar keer per jaar. En laten we eerlijk zijn, een concert van Metallica moet toch ook gewoon lekker stevig klinken. Er zijn echter veel mensen die wekelijks naar de kroeg gaan. Om dat volk te beschermen zou het goed zijn als er strakke richtlijnen komen wat betreft de muziek. Op die manier kan het aantal gehoorpatiënten drastisch worden ingeperkt. Bovendien wordt het zo ongetwijfeld ook weer een stuk gezelliger in de kroeg. Want zeg nou zelf, ‘Dag schoonheid, mag ik je wat te drinken aanbieden?’ klinkt toch veel vriendelijker dan ‘DAG SCHOONHEID, MAG IK JE WAT TE DRINKEN AANBIEDEN?!! UUUCHE-UCHHE’.