POPPUNK TOP 10: #1

De POPPUNK TOP 10 aller tijden is DE soundtrack van jouw beste zomer OOIT!

 Het aftellen is klaar, de zomer is eindelijk daar! En hoe kan deze beter worden afgetrapt dan met de beste, fijnste en lekkerste poppunkplaat ooit gemaakt?!

Vandaag #1:

1)     Blink-182 – First Date
(2001), van het album: Take of your pants and jacket
Net als The Get Up Kids kunnen de mannen van Blink-182 (uit Poway/San Diego) rustig gerekend  worden tot de grondleggers van de poppunk. In tegenstelling tot hun collega’s uit Kansas brak het drietal uit Californië wel door in de hitlijsten. Met name de songs What’s my age again en All the small things van het (heerlijke) album Enema of the state zullen de meesten van jullie wel bekend in het gehoor liggen. What’s my age again zou ook zeker een geschikte lijstaanvoerder van deze top 10 zijn geweest. Toch heb ik gekozen voor First Date, omdat dit nummer wat mij betreft nog net iets meer de ultieme poppunkfactor heeft: zon, blauwe lucht, jeugdige onbezonnenheid, leven bij de dag en vooral GEEN ZORGEN! Konden we toch maar eeuwig jong zijn…
Favorite line: “Forever, and ever, let’s make this last forever!”

                                  

Dat waren ze dan, de tien beste poppunktracks aller tijden. Het samenstellen van een top 10 was een hele leuke maar tevens lastige klus. Er zijn nog zoveel meer fijne poppunksongs die niet zouden misstaan in deze lijst. Ben je ook poppunkfan (geworden) en heb je nog wat inspiratie nodig? Laat het me weten, ik heb nog legio tips voor je!

Iedereen een fantastische zomer gewenst! Voor de volledigheid hieronder nog even de gehele POPPUNK TOP 10 aller tijden. DE soundtrack voor jouw beste zomer OOIT!

1) Blink-182 – First Date
2) SR-71 – Right Now
3) Call the Cops – Like it like that
4) Runner Runner – She’s my kinda girl
5) Powerspace – Snap Bracelet
6) Sherwood – The Best In Me
7) I Call Fives – My Last Mistake
8) We the Kings – Check Yes Juliet
9) Relient K – Be my escape
10) The Get Up Kids – Action & Action

POPPUNK TOP 10: #2

De POPPUNK TOP 10 aller tijden is DE soundtrack van jouw beste zomer OOIT! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag # 2:

SR-71 – Right Now
(2000), van het album: Now You See Inside
Ben je rond de dertig jaar en was je tijdens je middelbare schooltijd enigszins into alternatieve muziek? Dikke kans dan dat je in die periode hebt staan rocken op deze band. Een schoolvoorbeeld van een one-hit-wonder, maar wat maakt het uit als je zo’n kneiter van een poppunkhit aflevert.
Right Now was SR-71’s eerste single van hun debuutalbum Now You See Inside. Het nummer fungeerde in 2000 als soundtrack van zowel hele matige als zeer aangename films, respectievelijk Dude, were’s my car en Loser. Nadien produceerden ze nog twee albums die echter nooit doorbraken. Hun grootste wapenfeit was nog het nummer 1985, dat door hun vrienden van Bowling For Soup in 2004 tot een stevige hit werd gecoverd en op een haar na deze top 10 niet heeft gehaald. Overigens speelt de zanger van SR-71, Mitch Allan, nog een kleine figurantenrol in de bijbehorende videoclip. 

De zomer is bijna daar en we naderen de ontknoping van de POPPUNK TOP 10 aller tijden. Wie denk jij dat er op 1 staat? Laat een voorspelling achter en check het morgen!

POPPUNK TOP 10: #3

De POPPUNK TOP 10 aller tijden is DE soundtrack van jouw beste zomer OOIT! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #3:

Call the Cops – Like it like that
(2010), van het album: Call the Cops
Dansbare punk heeft een tijdje hoog in de hitparades gestaan. De band Panic! At The Disco brak door met deze stijl. Waarom zij het wel en bands als Cash Cash, Powerspace en Call the Cops het niet gered hebben is mij een raadsel. De rockers van Call the Cops zijn wat mij betreft toch wel de grootmeesters in dit subgenre. Helaas is er na hun beloftevolle debuutalbum weinig meer van dit Californische vijftal vernomen.
Erg jammer. En het laat maar weer eens zien dat in de muziekwereld het geluk een grote rol speelt. Met een beetje media-aandacht was Like it like that ongetwijfeld een kneiter van een hit geworden. De muziek dwingt je bijna om die voetjes van de vloer te gooien. Eenieder die het lukt om op dit nummer stil te blijven zitten trakteer ik!
Favorite line: The way you make me feel, is it wrong to go along or does it feel right. You can't say this ain't real, even though you're still with him it's just a matter of time.

POPPUNK TOP 10: #4

Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #4:

Runner Runner – She’s my kinda girl
(2009), van de albums: The Summer (EP) en Runner Runner
De meeste mensen kennen het gevoel van verliefd zijn wel. Continu bij elkaar willen zijn en als het ware verslaafd zijn aan de ander. Dit verschijnsel kan zich ook voordoen met muziek. Al bij de eerste keer luisteren raakte ik betoverd door deze plaat, om ‘m vervolgens helemaal grijs te draaien. Soms speelde ik ‘m wel een keer of vijf achter elkaar af. Genoeg kreeg ik er nooit van. Net als dat de zanger waarschijnlijk nooit genoeg krijgt van het meisje waar hij over zingt. Voor de dames: er bestaat ook een versie met zangeres LucyWalsh, die op haar beurt de liefde aan een jongen verklaart.
Runner Runner (uit Huntington Beach, Californië) bestaat uit voormalig leden van de (bekende) poppunkbands Over It, Rufio en Don’t Look Down. Hun tot nu toe enige volledige album bevat een groot aantal fijne tracks. Bekijk vooral ook de clip van hun hitsingle So Obvious: heerlijke plaat, een shitload aan mooie vrouwen en een mooie sociaalmaatschappelijke boodschap.
Favorite line:  “She's the kinda girl that you love to have fun with, the kinda girl that you know it's meant to be, she's the kinda girl that I wanna spend my life with honestly.” 

POPPUNK TOP 10: #5

Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #5:

1)    Powerspace – Snap Bracelet

(2006), van het album: Houston, we have a party (EP)
Als enige nummer uit deze top 10 heb ik geen idee waar ik ‘m vandaan heb, wie mij hierover getipt heeft of waar ik ‘m voor het eerst gehoord heb. Ooit heb ik ‘m echter gedownload, waarschijnlijk nog via Limewire ofzo. Echter de kwaliteit van deze opname liet te wensen over. Daarom ben ik jarenlang op zoek geweest naar een goede versie. Uiteindelijk kwam ik The kicks of passion tegen, het enige volledige album dat Powerspace (uit Chicago, Illinois) ooit heeft uitgebracht. Snap bracelet staat hier ook op, maar nog altijd was het niet de versie die ik zocht. De ‘originalaufname’, afkomstig van de EP Houston, we have aparty, was namelijk net een tikkie meer uptempo. En dat maakt in dit geval net het verschil tussen een gewoon goede plaat en een klassering in de poppunk top tien aller tijden.    
Na een grondige zoekactie blijken beide versies op youtube te staan. Echter, de ‘Houston-versie’ gaat vergezeld van twee hyperactieve dansende tieners die na een avondje uit nog even lekker loco gaan. De kans is echter groot dat je bij het horen van deze ultiem catchy song zelf ook binnen de kortste keren zo staat te swingen. Ik in ieder geval wel!
Favorite line: “We don’t care who finds out, tonight is all that matters right now”

POPPUNK TOP 10: #6

Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #6:

1)     Sherwood – The Best In Me
(2007), van het album: A Different Light
Sherwood (uit San Luis Obispo, Californië) heb ik ontdekt via een vriend van me die lichtelijk fan was van hun EP’s en eerste album Sing, but keep going. De opvolger A different light vond hij echter niet geweldig terwijl het voor mij juist liefde op het eerste gehoor was. Opvallend was wel dat we voor onze verschillende meningen beiden hetzelfde argument hadden: (te) vrolijk!
The best in me is een ultieme feelgoodplaat die me zelfs na 156 afspeelbeurten op last.fm en ontelbare op mijn mp3-spelers nog altijd blij maakt. Helaas bestaat Sherwood inmiddels niet meer, maar met deze plaat hebben ze de wereld toch maar mooi een stukje vrolijker gemaakt. 

POPPUNK TOP 10: #7

Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #7:

I Call Fives – My Last Mistake
(2008), van het album: First Things First (EP)
I Call Fives (uit Washington Township, New Jersey) bestaat sinds 2006 maar leverde pas in 2012 hun eerste volledige album af. In de jaren daarvoor is driekwart van de originele bezetting ingewisseld voor verse krachten. Alleen bassist Drew Conte zit er van begin af aan bij. In de eerste zes jaar van hun bestaan produceerde I Call Fives vooral EP’s, vier stuks in totaal. De eerste in die reeks, First Things First, herbergt meteen hun beste nummer. Ik heb deze band nog niet zo lang geleden ontdekt, maar ik twijfel er niet aan om My Last Mistake, hoewel waarschijnlijk nooit een hit geweest, nu al tot klassieker in het genre te bestempelen. Poppunk zoals poppunk moet zijn!
Favorite line: “It’s never easy to say, I wasted my life away”

POPPUNK TOP 10: #8

Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

We the Kings – Check Yes Juliet
(2008), van het album: We the Kings
We the Kings (uit Bradenton, Florida), de band met misschien wel de lelijkst bekapselde zanger uit de muziekwereld, die in hun videoclips steevast de allermooiste meiden voor zich weet te winnen. Bekijk eens een paar van hun video’s en deel mijn verbazing. Het is werkelijk waar ongelooflijk, wat hebben die rocksterren het toch makkelijk.  

Tijdens het concert van Simple Plan in Eindhoven in 2012 verzorgde We the Kings het voorprogramma. De drummer had een paar weken daarvoor zijn arm gebroken, dus had er nog maar eentje over om mee te drummen. Desondanks maakten ze er een geweldige avond van en speelden ze al mijn favoriete tracks, inclusief hun grootste hit Check Yes Juliet.

POPPUNK TOP 10: #9

1    Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #9:

Relient K – Be My Escape
(2004), van het album: Mmhmm
Er was eens tijd dat MSN zo’n beetje het hoogtepunt van je bestaan was. Hoe bijzonder was het niet dat je op je computer een bericht kon typen en dat dit vervolgens automatisch verscheen op het scherm van die andere persoon?! Anyway, vraag me niet hoe het kwam maar ooit zat ik regelmatig te chatten met een meisje waarvan ik de naam vergeten ben en waarvan ik al helemaal niet meer weet hoe zij in mijn msn-lijst terecht is gekomen want ik kende haar zeker niet persoonlijk. Desondanks hadden wij een gezellige msn-connectie en wat ik nog wel weet is dat zij mij ooit vroeg of ik misschien Relient K kende. Het nummer Softer to me, van hun titelloze debuutalbum uit 2000, vond zij erg leuk. Wel een aardig nummer vond ik toen, maar echt warm werd ik er niet van.

Hoe warm ik precies van haar werd weet ik eerlijk gezegd ook niet meer. Feit was dat het contact verwaterde, maar  Relient K had zich voor altijd in mijn hersenen en op mijn computer opgeslagen. Jaren later herontdekte ik ze en bleek het niet noemenswaardige bandje van toen een poppunkmachine naar mijn hart te zijn geworden.

De christelijke rockers van Relient K (uit Canton, Ohio), genoemd naar de auto van een van de bandleden, braken in 2004 door in de VS met het bijzonder aanstekelijke en tevens hun beste album Mmhmm. Beetje vreemde titel voor een cd misschien, maar toch dekt het de lading aardig, want alle nummers zijn lekker mee te neuriën. Be my escape wordt beschouwd als de populairste Relient K-track, en dat is volkomen terecht naar mijn mening. 

POPPUNK TOP 10: #10

En we zijn los! Samen tellen we af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Knal ook goedgemutst de zomer in met de beste poppunktracks ooit gemaakt en check elke dag facebook en/of deze website!

Vandaag #10:

The Get Up Kids – Action & Action 
(2000), van het album: Something to write home about
The Get Up Kids (uit Kansas City, Missouri) bestaan al sinds 1995 (met tussendoor wel een break-upje van een paar jaar) en zijn een van de grondleggers  van de poppunk. In 2000 hadden ze een bescheiden hitje met dit nummer. Dat wil zeggen, de videoclip kwam zo af en toe voorbij op TMF/MTV, toen nog je belangrijkste informatiebronnen voor nieuwe muziek. Het was in de tijd dat ik de poppunk begon te ontdekken, nog niet wetende dat dit uit zo groeien tot een diepe liefde voor dit genre. Ik vond het een lekker plaatje, heb ‘m toen op een of andere manier weten te bemachtigen (downloaden was toentertijd nog niet zo normaal als nu en youtube bestond nog niet), maar in de loop der jaren is het bestandje opgeslokt in mijn steeds groter wordende muziekverzameling. Toen ik ‘m bij toeval na een aantal jaren weer tegenkwam klonk het nog net zo lekker als toen. Derhalve een terechte plek in deze top 10.

POPPUNK TOP 10

Op 1 juni begint de (meteorologische) zomer. Het seizoen van zon, zee, korte broeken, ijsco’s en vakantie. En natuurlijk hét poppunkseizoen bij uitstek! Ter ere van dit schitterende jaargetijde tel ik vanaf morgen af naar jouw beste zomer ooit met de POPPUNK TOP 10 aller tijden! Zorgvuldig samengesteld door ondergetekende. Uit een eerste selectie van 55 poppunkkneiters zijn alleen de tien allerbeste poppunksongs overgebleven. Wil jij goedgemutst de zomer in? Hou dan facebook en/of kortekrop.blogspot.com in de gaten!

Review: Jason Derulo; Live in Amsterdam

Gezien: 24-2-2014, HMH, Amsterdam

Na zijn optreden in de Amsterdamse HMH gisteravond kreeg de ‘new kid on the block’ Jason Derulo een flinke draai om zijn oren van de Nederlandse criticasters. Deels terecht maar deels ook zeker niet.

Vooraf was er even de vrees dat de Amerikaanse hitmachine trekjes van zijn collega Justin Bieber had overgenomen, daar hij het publiek ruim drie kwartier liet wachten na het laatste voorprogramma. En dat terwijl de laatste prelude bestond uit twee ADHD-rappers die slechts een microfoon als instrument hadden. Er hoefde dus niet bepaald veel afgebroken te worden.

Afijn, de echte show dan. Die begint lekker met twee van zijn vetste hits ‘In my head’ en ‘Watcha say’. Wat opvalt is dat Jason echter lang niet de gehele tekst live zingt. En dat is het grootste gedeelte van het optreden het geval. Maar hé, deed grootheid Michael Jackson dat ook niet altijd zo? De focus ligt duidelijk op de choreografie, die nogal intensieve moves bevat. Ik kan me goed voorstellen dat een combinatie van die twee moeilijk is, zeker met die hoge noten die Jason regelmatig dient te halen. De poging daartoe had echter beter gekund. Overigens is het ook jammer dat de welbekende naamjingels uit het repertoire verdwenen zijn, al lijk ik soms de enige met die mening. JA-SON DERULO!

Verder kwam er veel kritiek op het feit dat de 24-jarige ‘mooiboy’ uit Miami te veel met ontbloot bovenlijf over het podium paradeerde. En dat hij als intermezzo met zijn al even afgetrainde danscrew on stage een potje gaat staan fitnessen was al helemaal uit den boze. Dit soort kritieken worden waarschijnlijk altijd gedropt door net iets te dikke dertigers die balen van hun eigen vetkwabben die zich gestaag in hun buikregio op beginnen te hopen, voor wie het uitvoeren van een enkele push-up al een wereldprestatie is en een sixpack a la Derulo een utopie. Aan het geluid uit de vele kelen te horen kan opgemaakt worden dat geen enkele dame in de zaal gisteren bezwaar had tegen de gang van zaken. Ondergetekende ook zeer zeker niet want de fitnesssport kan in mijn ogen niet beter gepromoot worden dan op deze manier. Dat maakt dus dat minimaal de helft van de zaal plus één hier plezier aan beleefde. Goede beslissing dus!

Al met al was het een vermakelijke show. De songs van Jason Derulo zijn ijzersterk en dansen kunnen hij en zijn mannen als de beste. Voor wie zestig euro of meer heeft betaald is de prijs-kwaliteitverhouding misschien niet optimaal, maar de basis voor een succesvolle rentree is er. Als Derulo het dansen iets meer overlaat aan zijn personeel zodat hij zelf meer lucht heeft om te zingen, een achtergrondkoortje inhuurt om hem zo nu en dan bij te staan, op te vangen en het geheel een meer ‘live-experience’ te geven en als de DJ iets vaker zijn mond houdt dan wordt het volgende optreden gegarandeerd die zestig euro waard! 

Olympische column: Olympisch kampioen voor een halve minuut

Wat een geweldige 500 meter hebben we vandaag kunnen zien. Een wedstrijd waar werkelijk alles in zat. Bovenal dramatiek. Op basis van zijn prestaties in de afgelopen twee seizoenen verdiende Michel Mulder het goud, maar de manier waarop Jan Smeekens naar de tweede plek werd verwezen was wel heel erg pijnlijk.

Ongeveer een halve minuut waande Smeekens zich op de top van de Olympus. Om daar vervolgens kei- en keihard vanaf te vallen omdat de tijd van Mulder met maar liefst vierhonderdste van een seconde werd gecorrigeerd. Iets wat ik in al die jaren dat ik het schaatsen volg nog nooit heb meegemaakt. De korte periode van de ‘kickfinish-hype’ daargelaten.

Wel diep respect voor Smeekens, die vrijwel direct na de wedstrijd al ijskoud kon beweren blij te zijn met zilver. Heel sportief natuurlijk maar ik kan daar met mijn pet niet bij. Zelf zou ik minimaal drie weken geen daglicht hoeven zien. Hoe kun je nou blij zijn als je de mogelijk enige kans uit je leven op Olympisch heldendom op eenhonderdste hebt gemist?

Op dit moment is Smeekens voor het Nederlands publiek misschien wel net zo’n groot kampioen als Michel Mulder. Maar wie weet er over vier jaar nog wie er vandaag tweede werd? Zeg eens eerlijk, toen u vandaag Annette Gerritsen zag zitten als analiste bij de NOS, dacht u toen aan de 1000 meter van vier jaar geleden toen zij op tweehondersdsten het goud miste en zilver pakte? Niet he? Waarschijnlijk wist u zonder naamondertiteling niet eens wie die knappe blondine was. Terwijl het ganse land weet wie Mark Tuitert is, omdat één van de weinige wedstrijden die hij ooit heeft gewonnen toevallig een Olympische race was.

Dat is het verschil tussen een topprestatie en een legendarische prestatie. Het verschil dat vandaag met éénhonderdste in het nadeel van Jan Smeekens is uitgevallen. “Zilver met een gouden randje”, zou Herbert Dijkstra gezegd hebben. Ik gun het Smeekens van harte dat iedereen zijn prestatie zo zal blijven herinneren. 

Review: Daughtry – Baptized

Baptized is alweer het vierde studioalbum van de Amerikaanse rockband Daughtry. De verwachtingen waren hooggespannen want de vorige drie producten (Daughtry, Leave This Town, Break The Spell) waren stuk voor stuk ijzersterke rockplaten.

Op Baptized laten de heren bij tijd en wijle ook een duidelijk andere sound horen. Nummers  als Long Live Rock & Roll en The World We Knew neigen zelfs meer naar de countrymuziek dan naar rock. En in de openings- en titeltrack Baptized lijkt zelfs een sampletje van countrykoningin Taylor Swift verweven. Daughtry wordt veelal beschouwd als het kleine broertje van Nickelback, maar de muziek op deze plaat heeft meer weg van de Vlaamse singer-songwriter Milow. Iets wat overigens allerminst als een belediging moet worden opgevat.

Met dit uitstapje laat voormalig American Idol-finalist Chris Daughtry (34) immers zien meer noten op zijn zang te hebben dan werd gedacht. Baptized is vergeleken met het eerdere werk een stuk softer, maar dankzij het kenmerkende rauwe stemgeluid van Daughtry allesbehalve zoet. De kracht van deze zanger is dat hij bijzonder geloofwaardig is. Ook op deze plaat haalt hij weer herinneringen op, vertelt hij over liefde, vriendschap, ruzies, vallen en opstaan. En dat allemaal vol overgave en recht uit het hart.

Een nieuw geluid, eenzelfde kwaliteit. Met Baptized heeft Daughtry opnieuw een prima album afgeleverd. Overigens wordt het geduld van de Nederlandse fans eindelijk beloond, want op dinsdag 11 maart staan de mannen in de Amsterdamse Melkweg voor het eerst op een Nederlands podium. Met zoveel goede muziek op het repertoire moet dat wel een succes gaan worden.

Cijfer: 8

Toptracks: Waiting for Superman, Battleships, 18 years