Vanaf het WK van 1994 ben ik het voetbal actief gaan volgen.
Als basisschoolleerling had ik alle tijd om al het voetbal dat er maar op tv
was te verslinden. Naast natuurlijk de vaderlandse ptt-telecompetitie (schitterend
verzonnen die naam!), was er op zaterdagavond de Bundesliga en de Premier
League op RTL en op zondagavond om 22.15u, gepresenteerd door Annette van Trigt
(wie kent ‘r nog?), de Serie A en de Primera Division bij de NOS. Barcelona was
daarbij altijd mijn favoriete buitenlandse club. Eigenlijk vooral omdat de club
onder leiding stond van een Nederlandse oefenmeester. Van Johan Cruijff wist ik
toentertijd nog niet veel meer dan dat hij dus trainer van Barcelona was en dat
ie zelf vroeger ook wel eens tegen een balletje getrapt had. Maar van wat ie
tot dan toe allemaal gepresteerd had en waarom hij nou precies bij Barcelona
zat had ik geen benul, immers, in het jaar dat ik geboren werd stopte Cruijff
met voetballen. Door de verhalen die mijn opa’s vertelden over het voetbal van
vroeger en door de oude beelden van bijvoorbeeld het WK ’74 die om de zoveel
tijd voorbij komen, kom je er dan langzaam maar zeker achter dat “wel eens
tegen een balletje getrapt” misschien wel het understatement van de eeuw was. En
nog weer wat later begin je ook te begrijpen wat deze man allemaal betekend
heeft voor zo ontzettend veel mensen. Niet alleen op voetbal- maar ook op
maatschappelijk gebied.
Na zijn trainersloopbaan ging Cruijff aan de slag als
analyticus bij de NOS. In de tijd dat hij regelmatig op televisie verscheen naast
Jack van Gelder en consorten drong de grootsheid van de persoon Johan Cruijff steeds
meer tot me door. En ik weet nog goed dat op een gegeven moment een vreemd
soort angst zich van mij meester maakte. Wat nou als deze levende legende dood
zou gaan? Dat gaat bij heel veel mensen, inclusief bij mezelf waarschijnlijk,
heel, heel hard aankomen. Op een gegeven moment besloot ik zijn precieze
leeftijd maar eens op te zoeken. Bij de aanblik daarvan stelde ik mezelf
gerust. De dag dat Johan Cruijff ons zou ontvallen zou waarschijnlijk nog heel
lang op zich laten wachten. Hoewel dit alles al enige tijd geleden plaatsvond bleek
dat helaas toch een kleine misrekening. De impact op het land en mijn eigen
gevoel daarbij is echter precies zoals ik me dat jaren geleden al had
voorgesteld. ‘El Salvador’ (wat mij betreft zijn mooiste bijnaam), Nederlands allergrootste icoon, is niet meer.
En dat is allerminst logisch.
