Alexander Vinokourov wint Luik-Bastenaken-Luik. Een paar jaar geleden zou ik dit bericht goedkeurend tot me hebben genomen. Maar toen ik vanmiddag de finish van ‘La Doyenne’ op de radio hoorde kon ik me wel vinden in het boegeroep van de toeschouwers. En daar geeft onze Kazachse vriend het zelf naar gemaakt.
Ik ben altijd onder de indruk geweest van zijn manier van koersen. Altijd volle bak. De dood of de gladiolen. Alles of niets. Historisch was zijn overwinning in de slotetappe van de Tour de France van 2005. De rit over de Champs-Élysées was al jaren louter het domein van de sprinters maar met een machtige jump bakte Vino alle spurters een poets. Sindsdien was ik fan.
En hij boekte nog meer mooie zeges. Vinokourov was een alleskunner. Hij ging voor de eindoverwinningen in grote ronden (winnaar Ronde van Spanje in 2006) maar als hij een etappe kon winnen liet hij dat niet na. Tijdritten, klassiekers, overal deed hij mee om de prijzen. Niks berekend rijden maar volle bak erin kletsen op z’n Hinaults of Merckxs.
Het mooie van Vino was ook dat hij dramatische dieptepunten liet volgen door heroïsche hoogtepunten. Hij kon de ene dag volledig door het ijs zakken om de volgende dag solo naar de overwinning te rijden. Een fascinerende sportman. Jammer dat hij ons al die tijd voor de gek heeft gehouden. De verboden snoeptrommel bleek ook voor Alexander te verleidelijk.
Ik voelde me compleet in mijn hemd gezet. Alsof je vriendin er al maanden een affaire op nahoudt en jij van niks weet. Haar gelooft op haar blauwe ogen wanneer ze zegt dat ze gewoon bij een vriendin langs is geweest en dat ze altijd eerlijk tegen je zal zijn. Vino heeft mijn vertrouwen in het wielrennen diep geschaad en zichzelf behoorlijk ongeloofwaardig gemaakt. Kan ik hem nog vergeven? Ik weet het niet. Een partner die vreemdgaat zou ik ook niet kunnen vergeven. Tenzij de liefde dusdanig diep zit en ik het gevoel heb dat die persoon in essentie een goed mens is. De tijd zal moeten leren of dit bij Vino het geval is.
maandag 26 april 2010
vrijdag 16 april 2010
De tijd van je leven
Onlangs organiseerde mijn oude middelbare school een reünie. Het werd een prachtige dag vol nostalgie*. Deze gebeurtenis heeft schijnbaar iets in mij losgemaakt want de laatste tijd voelde ik een onweerstaanbare drang om ook weer eens terug te gaan naar mijn oude universiteit. Deze week een paar dagen vrij van het werk en dus besloot ik om mijn eigen reünie te gaan houden. Eentje waar, in tegenstelling tot die van mijn middelbare school, niemand iets vanaf wist.
Op de UvT aangekomen sloot ik me aan bij het college MTO-B-MAW (inleiding statistiek, 1e jaar). En op die vroege morgen in collegezaal GZ101, tussen al dat jonge grut, besefte ik dat mijn leven nu toch echt voorbij is. Verantwoordelijk daarvoor was een jongeman die in de pauze van het college de microfoon pakte en reclame maakte voor een biercantus, georganiseerd door zijn studievereniging. Na zijn praatje ging de knaap terug naar zijn bankje, om daar zichtbaar verveeld het college uit te zitten en zich na afloop te bedenken dat hij voor vandaag wel weer genoeg educatieve arbeid heeft verricht. Thuis plofte hij waarschijnlijk neer op bed, om pas wakker te worden van het geklop op de deur door zijn maten, waarmee hij tot diep in de nacht bier zou gaan drinken in de stad.
Nu was ik altijd een bijzonder brave en ijverige student. Zelden tot nooit miste ik een college en met biercantussen had ik sowieso niks. Maar alleen het feit dat het mogelijk is om de hele dag op bed te blijven liggen zonder dat iemand je daarop aanspreekt is heerlijk. Dat wordt aangeraden om colleges te volgen maar dat dit niet per se MOET. Die vrijheid is onbetaalbaar. En deze biercantusknul stond daar symbool voor.
Mijn leven is dus voorbij. Weliswaar ben ik inmiddels deeltijdstudent, dat is toch werkelijk een ander bestaan. Mogen is moeten geworden. Hoewel ik bijzonder leuke klasgenoten heb is de sfeer zakelijk. Slecht één ding telt: het papiertje halen en het liefst zo snel mogelijk. Je hebt niet eens tijd voor een biercantus op dinsdagavond, er moet namelijk ook gewoon gewerkt worden. De kachel moet natuurlijk wel blijven roken. De levens van de deeltijdstudenten zijn allang gevormd, terwijl de MTO-B-studenten zich nog volledig moeten ontwikkelen. Niet te vergelijken.
Omdat ik mijzelf vroeger (onnodig) veel druk oplegde heb ik het gevoel dat ik niet optimaal heb genoten van mijn studententijd. Toch heb ik nog veel mooie herinneringen. Terwijl de heer Wilco Emons nog maar eens uitlegt hoe men de power van een statistische toets kan berekenen dwalen mijn gedachten af naar hoe ik mijn tijd op de UvT invulde. Veelal blokkend in de universiteitsbieb. Daarna vaak fitnessend in het sportcentrum en op een dinsdag- of donderdagavond soms te voet verder naar Huize naast Bert, jarenlang het epicentrum van mijn vriendengroep, om van daaruit het Tilburgse nachtleven in te duiken. ’s Nachts in een slaapzak op een matrasje vlak onder het dak in slaap vallen en de volgende dag weer een college op het programma, waar je naartoe mocht maar niet per se moest. Wat een mooie periode! Mijn lieve oma heeft helemaal gelijk, de tijd vliegt…
* Het verslag hiervan, gepubliceerd in het Brabants Centrum, vindt u hier.
Op de UvT aangekomen sloot ik me aan bij het college MTO-B-MAW (inleiding statistiek, 1e jaar). En op die vroege morgen in collegezaal GZ101, tussen al dat jonge grut, besefte ik dat mijn leven nu toch echt voorbij is. Verantwoordelijk daarvoor was een jongeman die in de pauze van het college de microfoon pakte en reclame maakte voor een biercantus, georganiseerd door zijn studievereniging. Na zijn praatje ging de knaap terug naar zijn bankje, om daar zichtbaar verveeld het college uit te zitten en zich na afloop te bedenken dat hij voor vandaag wel weer genoeg educatieve arbeid heeft verricht. Thuis plofte hij waarschijnlijk neer op bed, om pas wakker te worden van het geklop op de deur door zijn maten, waarmee hij tot diep in de nacht bier zou gaan drinken in de stad.
Nu was ik altijd een bijzonder brave en ijverige student. Zelden tot nooit miste ik een college en met biercantussen had ik sowieso niks. Maar alleen het feit dat het mogelijk is om de hele dag op bed te blijven liggen zonder dat iemand je daarop aanspreekt is heerlijk. Dat wordt aangeraden om colleges te volgen maar dat dit niet per se MOET. Die vrijheid is onbetaalbaar. En deze biercantusknul stond daar symbool voor.
Mijn leven is dus voorbij. Weliswaar ben ik inmiddels deeltijdstudent, dat is toch werkelijk een ander bestaan. Mogen is moeten geworden. Hoewel ik bijzonder leuke klasgenoten heb is de sfeer zakelijk. Slecht één ding telt: het papiertje halen en het liefst zo snel mogelijk. Je hebt niet eens tijd voor een biercantus op dinsdagavond, er moet namelijk ook gewoon gewerkt worden. De kachel moet natuurlijk wel blijven roken. De levens van de deeltijdstudenten zijn allang gevormd, terwijl de MTO-B-studenten zich nog volledig moeten ontwikkelen. Niet te vergelijken.
Omdat ik mijzelf vroeger (onnodig) veel druk oplegde heb ik het gevoel dat ik niet optimaal heb genoten van mijn studententijd. Toch heb ik nog veel mooie herinneringen. Terwijl de heer Wilco Emons nog maar eens uitlegt hoe men de power van een statistische toets kan berekenen dwalen mijn gedachten af naar hoe ik mijn tijd op de UvT invulde. Veelal blokkend in de universiteitsbieb. Daarna vaak fitnessend in het sportcentrum en op een dinsdag- of donderdagavond soms te voet verder naar Huize naast Bert, jarenlang het epicentrum van mijn vriendengroep, om van daaruit het Tilburgse nachtleven in te duiken. ’s Nachts in een slaapzak op een matrasje vlak onder het dak in slaap vallen en de volgende dag weer een college op het programma, waar je naartoe mocht maar niet per se moest. Wat een mooie periode! Mijn lieve oma heeft helemaal gelijk, de tijd vliegt…
* Het verslag hiervan, gepubliceerd in het Brabants Centrum, vindt u hier.
vrijdag 2 april 2010
Review: Angels & Airwaves - Love
“Wij maken muziek waarop je weg kunt zweven naar de sterren.” Dit zei Angels & Airwaves-zanger en frontman Tom DeLonge zo’n twee jaar geleden tijdens het optreden van zijn band in de Amsterdamse Melkweg, in dit geval een bijzonder toepasselijke naam voor een concerthal. DeLonge (vooral bekend van Blink-182) verwoordde precies het gevoel dat ik al jaren bij hun muziek had. Zet Angels & Airwaves (AVA) op, sluit je ogen en je waant je in de kosmos. Om je heen sterren- en melkwegstelsels in de meest fascinerende kleuren. En bovenal, dat gevoel van onmetelijke vrijheid. Ver weg van het aardse bestaan zijn je zorgen verdwenen. Eens eindigt je leven. Over tachtig jaar heeft je lichaam er waarschijnlijk de brui aan gegeven. En mocht je stiekem hopen dat het middel voor het eeuwige leven nog tijdens jouw periode op aarde zal worden uitgevonden, dan nog zul je uiteindelijk het loodje leggen. Over vier miljard jaar zal ons zonnestelsel uit elkaar vallen en wordt de aarde vernietigd. Maar wat kan jou dat schelen? Jij hebt de planeet immers achter je gelaten en bent al op weg naar veiligere en vreedzamere oorden binnen het heelal.
Dit heerlijke gevoel was op de eerdere albums “Whe don’t need to whisper’ en “I-Empire” al nadrukkelijk terug te vinden. Op de nieuwe plaat “Love” (uitgebracht op Valentijnsdag, tezamen met een door AVA bedachte sciencefictionfilm met dezelfde titel) lijkt het nog sterker aanwezig. Voor Angels & Airwaves was dit altijd al hun handelsmerk, maar het lijkt erop dat ze het met de release van deze plaat en film nog nadrukkelijker willen benadrukken. Wie op de website kijkt (http://modlife.com/angelsandairwaves) snapt waarschijnlijk precies wat ik hierboven duidelijk heb proberen te maken. Op de site is het album overigens gratis te downloaden! Mijn advies aan iedereen die kampt met stress of andere vormen van mentale onrust (of gewoon van goede muziek houdt) is om van dit aanbod gebruik te maken. Yoga en andere ontspannende activiteiten zijn overbodig geworden.
Wat “Love” onderscheidt van zijn voorgangers is dat het meer klinkt als één geheel. Dit wil overigens niet zeggen dat de vorige platen van mindere kwaliteit zijn. Die waren al meer dan uitstekend en ik was daarom benieuwd (en zelfs een beetje nerveus) of het derde album hetzelfde niveau zou halen. De angst was onterecht, want ook cd nummer drie klinkt weer heerlijk. En misschien, heel misschien is dit zelfs wel het beste dat DeLonge & co ooit hebben geproduceerd. Met drie fantastische albums op rij schaart AVA zich in ieder geval definitief in mijn persoonlijke rijtje van favoriete bands aller tijden.
Cijfer: 9+
Toptracks: Shove, Epic Holiday, Hallucinations
Tom DeLonge & ik @ Melkweg, Amsterdam
Dit heerlijke gevoel was op de eerdere albums “Whe don’t need to whisper’ en “I-Empire” al nadrukkelijk terug te vinden. Op de nieuwe plaat “Love” (uitgebracht op Valentijnsdag, tezamen met een door AVA bedachte sciencefictionfilm met dezelfde titel) lijkt het nog sterker aanwezig. Voor Angels & Airwaves was dit altijd al hun handelsmerk, maar het lijkt erop dat ze het met de release van deze plaat en film nog nadrukkelijker willen benadrukken. Wie op de website kijkt (http://modlife.com/angelsandairwaves) snapt waarschijnlijk precies wat ik hierboven duidelijk heb proberen te maken. Op de site is het album overigens gratis te downloaden! Mijn advies aan iedereen die kampt met stress of andere vormen van mentale onrust (of gewoon van goede muziek houdt) is om van dit aanbod gebruik te maken. Yoga en andere ontspannende activiteiten zijn overbodig geworden.
Wat “Love” onderscheidt van zijn voorgangers is dat het meer klinkt als één geheel. Dit wil overigens niet zeggen dat de vorige platen van mindere kwaliteit zijn. Die waren al meer dan uitstekend en ik was daarom benieuwd (en zelfs een beetje nerveus) of het derde album hetzelfde niveau zou halen. De angst was onterecht, want ook cd nummer drie klinkt weer heerlijk. En misschien, heel misschien is dit zelfs wel het beste dat DeLonge & co ooit hebben geproduceerd. Met drie fantastische albums op rij schaart AVA zich in ieder geval definitief in mijn persoonlijke rijtje van favoriete bands aller tijden.
Cijfer: 9+
Toptracks: Shove, Epic Holiday, Hallucinations
Tom DeLonge & ik @ Melkweg, Amsterdam
Abonneren op:
Posts (Atom)
