Onlangs organiseerde mijn oude middelbare school een reünie. Het werd een prachtige dag vol nostalgie*. Deze gebeurtenis heeft schijnbaar iets in mij losgemaakt want de laatste tijd voelde ik een onweerstaanbare drang om ook weer eens terug te gaan naar mijn oude universiteit. Deze week een paar dagen vrij van het werk en dus besloot ik om mijn eigen reünie te gaan houden. Eentje waar, in tegenstelling tot die van mijn middelbare school, niemand iets vanaf wist.
Op de UvT aangekomen sloot ik me aan bij het college MTO-B-MAW (inleiding statistiek, 1e jaar). En op die vroege morgen in collegezaal GZ101, tussen al dat jonge grut, besefte ik dat mijn leven nu toch echt voorbij is. Verantwoordelijk daarvoor was een jongeman die in de pauze van het college de microfoon pakte en reclame maakte voor een biercantus, georganiseerd door zijn studievereniging. Na zijn praatje ging de knaap terug naar zijn bankje, om daar zichtbaar verveeld het college uit te zitten en zich na afloop te bedenken dat hij voor vandaag wel weer genoeg educatieve arbeid heeft verricht. Thuis plofte hij waarschijnlijk neer op bed, om pas wakker te worden van het geklop op de deur door zijn maten, waarmee hij tot diep in de nacht bier zou gaan drinken in de stad.
Nu was ik altijd een bijzonder brave en ijverige student. Zelden tot nooit miste ik een college en met biercantussen had ik sowieso niks. Maar alleen het feit dat het mogelijk is om de hele dag op bed te blijven liggen zonder dat iemand je daarop aanspreekt is heerlijk. Dat wordt aangeraden om colleges te volgen maar dat dit niet per se MOET. Die vrijheid is onbetaalbaar. En deze biercantusknul stond daar symbool voor.
Mijn leven is dus voorbij. Weliswaar ben ik inmiddels deeltijdstudent, dat is toch werkelijk een ander bestaan. Mogen is moeten geworden. Hoewel ik bijzonder leuke klasgenoten heb is de sfeer zakelijk. Slecht één ding telt: het papiertje halen en het liefst zo snel mogelijk. Je hebt niet eens tijd voor een biercantus op dinsdagavond, er moet namelijk ook gewoon gewerkt worden. De kachel moet natuurlijk wel blijven roken. De levens van de deeltijdstudenten zijn allang gevormd, terwijl de MTO-B-studenten zich nog volledig moeten ontwikkelen. Niet te vergelijken.
Omdat ik mijzelf vroeger (onnodig) veel druk oplegde heb ik het gevoel dat ik niet optimaal heb genoten van mijn studententijd. Toch heb ik nog veel mooie herinneringen. Terwijl de heer Wilco Emons nog maar eens uitlegt hoe men de power van een statistische toets kan berekenen dwalen mijn gedachten af naar hoe ik mijn tijd op de UvT invulde. Veelal blokkend in de universiteitsbieb. Daarna vaak fitnessend in het sportcentrum en op een dinsdag- of donderdagavond soms te voet verder naar Huize naast Bert, jarenlang het epicentrum van mijn vriendengroep, om van daaruit het Tilburgse nachtleven in te duiken. ’s Nachts in een slaapzak op een matrasje vlak onder het dak in slaap vallen en de volgende dag weer een college op het programma, waar je naartoe mocht maar niet per se moest. Wat een mooie periode! Mijn lieve oma heeft helemaal gelijk, de tijd vliegt…
* Het verslag hiervan, gepubliceerd in het Brabants Centrum, vindt u hier.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten