Veroordeling Armstrong volkomen belachelijk

Nu Lance Armstrong zich niet meer verzet tegen de dopingjacht tegen hem staat dat schijnbaar gelijk aan een schuldbekentenis en betekent dat blijkbaar automatisch dat hij direct veroordeeld en geschorst wordt. Al zijn overwinningen vanaf 1 augustus 1998, dus ook zijn zeven Tourzeges, zullen hem worden ontnomen en hij wordt voor de rest van zijn leven uitgesloten van deelname aan wedstrijdsport. Ligt het nou aan mij of gaat dit gewoon alle perken te buiten? Ik word hier zo enorm pissig om en wel om de volgende redenen.

Ten eerste, waar zijn de bewijzen? Armstrong is tijdens zijn carrière zo onnoemelijk vaak gecontroleerd en nimmer positief bevonden. Bij iedere renner zou dat een meer dan goede reden zijn om hem vooral niet te vervolgen. Zo niet bij Lance. Die moet schijnbaar hoe dan ook hangen. Maar waarom precies, dat meldt de USADA niet. Ja, ze hebben weliswaar geen positieve dopingtest maar schijnbaar wel getuigen die verklaren dat Armstrong aan de dope zou hebben gezeten, onder andere zijn voormalig knechten Floyd Landis en Tyler Hamilton. Nee dat zijn lekker betrouwbare lui! Een beslissing op basis van de woorden van deze dudes kun je toch onmogelijk serieus nemen.

Vervolgens, waar blijft de heksenjacht op andere kampioenen van weleer? Anquetil, Merckx, Hinault, Indurain, Fignon, LeMond, Thévenet, Delgado, Bahamontes en ga zo maar door. In ieder geval enkele van deze namen zijn ooit betrapt op doping. En daar waren heus geen legio grootscheepse onderzoeken voor nodig als die nu tegen Armstrong zijn gevoerd. Waarom, oh waarom laat men die grote namen wel met rust en kan Lance niet gewoon de boeken in gaan als de zevenvoudig Tourwinnaar die hij is?

Dat brengt me bij mijn derde punt. Kijken we naar de klassementen van de Tours die Armstrong gewonnen heeft dan zien we dat alle renners die toentertijd als tweede eindigden een dopingverleden hebben. Wanneer we steeds naar de eerste ‘schone’ renner zoeken dan zouden bijvoorbeeld Fernando Escartin en José Azevedo twee Tourzeges bij mogen schrijven. Tot twee keer toe is zelfs pas de nummer acht de ‘kroonprins’. En wie zegt me dat deze renners eigenlijk wel vrij zijn van zonden? Misschien moeten daar ook tig onderzoeken naar gedaan worden door weet ik hoe veel dopingautoriteiten. Misschien vinden ze dan ook nog wel wat. En hey, misschien had Maurice Garin, in 1903 de allereerste Tourwinnaar, ook wel iets gebruikt wat niet helemaal volgens de regels was. Weet je wat, laten we daar ook nog lekker honderd onderzoeken op loslaten, wellicht kunnen we hem ook nog wel pakken en hem zijn zege afnemen. Zou mooi zijn, toch?

Kan iemand mij in hemelsnaam uitleggen wat het wielrennen hiermee opschiet? In mijn optiek HELEMAAL NIKS! Het enige dat ze doen is de wielersport, die vooral zo fascinerend is vanwege haar prachtige historie, helemaal kapotmaken. Als sport- en wielerliefhebber raakt dit me diep in mijn hart en ik wil eigenlijk maar één ding zeggen: Thanks USADA, for destroying cycling. Hope you’re happy now so you can now go FUCK YOURSELF!   

Vrouwen kunnen niet voetballen

Op Eurosport wordt de laatste dagen opvallend veel damesvoetbal uitgezonden. En omdat de televisies bij ons op de sportschool regelmatig op die zender staan afgestemd krijg ik daar behoorlijk wat van mee. Nader onderzoek met mijn vriend Google bracht aan het licht dat het hier gaat om het wereldkampioenschap voor dames onder de twintig jaar in Japan.

Wat me direct opviel is dat qua uiterlijk vertoon het stereotype van damesvoetbal niet meer opgaat. Waren het vroeger vooral potige tantes met kort haar (al dan niet met een homoseksuele geaardheid) die aan voetbal deden, tegenwoordig is dat wel anders. We hadden natuurlijk al onze eigen Anouk Hoogendijk (de Fatima Moreira de Melo van het voetbal), maar ook op dit wk kan op de meeste speelsters met een gerust hart het predicaat knap, lekker of beeldschoon worden geplakt.

Waarom zijn die tribunes dan zo uitgestorven vraag je je derhalve af. Het antwoord daarop is tweeledig. Men speelt in immense stadions waardoor de schoonheid van de speelsters vanaf de tribune echt niet waar te nemen is. En voor de schoonheid van het spel komt natuurlijk niemand kijken.

Want laten we eerlijk wezen. Vrouwen kunnen veel, maar voetballen in ieder geval niet. Met de B1 van voetbalvereniging ODC uit Boxtel speelde ik zo’n veertien jaar geleden eens een oefenwedstrijd tegen ons eerste damesteam, dat toen nog uitkwam op het hoogste niveau van Nederland. We wonnen die partij met 3-0 en ik heb me als keeper zelden nuttelozer gevoeld dan tijdens die wedstrijd.

Wat dat betreft is er in de afgelopen jaren weinig veranderd. Wie me niet gelooft moet de beelden van de wedstrijd tussen Duitsland en China er maar eens bijpakken. Hoe daar verdedigd wordt is werkelijk te schandalig voor woorden, zeker omdat het hier om een wereldkampioenschap gaat. In mijn voormalige job als verslaggever van amateurvoetbal heb ik vele dramatische acties gezien maar hier zou zelfs het centrale verdedigingsduo van S.V. Lierop zich nog kapot voor schamen.

Waar je de dames wel mee moet complimenteren is het enthousiasme en de sportiviteit die ze uitstralen. Ze gaan er stuk voor stuk helemaal voor. En wanneer een vrouw tegen het gras gaat en blijft liggen weet je doorgaans zeker dat ze ook daadwerkelijk iets mankeert. Dit in tegenstelling tot haar mannelijke collega’s bij wie toneelspelen en de tegenstander kaarten aannaaien een tweede natuur lijkt te zijn geworden.

Nee, dat doen ze goed die meiden. Hulde daarvoor. En ik meen het wanneer ik zeg dat ik het best leuk vind om naar damesvoetbal te kijken. Maar zeer zeker niet vanwege hun voetbalkwaliteiten. 

Het positieve effect van de schorsing

Wie herinnert zich niet de legendarische persconferentie van Alberto Contador in september 2010, waarin hij reageert op zijn positieve dopingtest uit de Tour de France van dat jaar. Het ging om een minimale hoeveelheid clenbuterol. Afijn, jullie weten allemaal om hoeveel gram het ging. Om de woorden van Contador nog maar even te herhalen: “Cero coma cero cero cero cero cero cero cero cero cero cero cinco”. Tja Alberto, ik vind het ook belachelijk dat je daarvoor zo zwaar gestraft wordt maar je bent wel mooi in de aap gelogeerd!

Schorsingen wegens doping zijn nooit goed voor de wielersport. We zijn er inmiddels aan gewend dat iedere wielrenner die een mooi resultaat neerzet verdacht is. En heeft iemand eenmaal een dopingverleden dan zullen zijn prestaties altijd met scepsis worden ontvangen. Geen beste zaak.

De schorsing die voor Contador onherroepelijk volgde liep twee weken geleden af. Na even lekker warm te hebben gereden in de Eneco-tour is hij eergisteren van start gegaan in de Ronde van Spanje. En hoe! De maanden zonder competitie lijken hem gretiger en vastberadener te hebben gemaakt dan ooit. Vandaag stond de eerste bergetappe op het programma maar Contador vloog er in als ware het zijn allerlaatste kans op de eindoverwinning. Demarrage na demarrage, met een veelbetekenende verbeten blik op het gelaat, in zijn eentje de Vuelta nu al in vuur en vlam zettend. ‘El Pistolero’ is terug en dat zal hij laten zien ook! Als iedere renner op deze manier zijn rentree maakt dan leveren al die schorsingen toch nog een positieve bijdrage aan het kijkplezier van de wielerliefhebber.

Olympische column: Churandy Martina, ook zonder medaille een held

Heel vroeger kon men op de Olympische Spelen ook een medaille winnen in de categorie kunst. Nu de finale van de 200 meter bij de mannen is gelopen zou ik deze oude traditie graag in ere willen herstellen.

De sprintkanonnen uit Jamaica waren niet te kloppen en onze troef, Churandy Martina, moest zich tevreden stellen met een vijfde plaats. Daar waar iedereen, inclusief hijzelf, op minimaal een bronzen plak had gerekend.  En ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat het hele land hem die medaille ook echt gunde. Onder andere omdat hij vier jaar geleden in Peking op een lullige manier het zilver in moest leveren.

Maar persoonlijk gun ik hem het succes vooral vanwege zijn geweldig positieve instelling. Churandy is altijd blij. Zelfs vlak na de voor hem toch teleurstellend verlopen finale kan hij alleen maar zeggen dat hij blij is dat hij wedstrijden MAG lopen. “Dankzij God kan ik al deze dingen doen. Ik ben blij man, ik kan niet klagen”, aldus Martina. Wat een enorme koning ben je dan!

En dat is precies de reden dat ik voor deze ene keer graag de kunst als Olympische discipline terug wil zien. Het goud in die categorie zou zeker naar Martina gaan. Churandy verstaat de kunst om niet alleen zichzelf maar ook iedereen om hem heen vrolijk te maken. Wie één interviewtje met Martina bekijkt is spontaan zijn depressie kwijt.

Een gouden gave van onze Curaçaose vriend die alleen al daarom een medaille meer dan verdiend had. Epke Zonderland zal de grootste Nederlandse sporter van deze Spelen worden. Dat is volkomen terecht maar Churandy Martina mag wat mij betreft vol trots naast hem gaan staan als grootste Olympische held zonder medaille. 

Olympische column: Anky vergelijken met Federer kan echt niet!

Een lange werkdag vandaag, maar in het schaarse vrije halfuurtje gaat uiteraard de televisie aan om naar de Olympische Spelen te kijken. Dan is het wel jammer dat net op dat moment het dressuurrijden aan de gang is. Er zijn maar weinig sporten die ik niet leuk vind om naar te kijken maar dit is daar absoluut één van. Wat een suffe bedoeling.

Anky van Grunsven betreedt de piste. Ik word daar niet warm of koud van, maar de co-commentator van de NOS des te meer. Volgens hem kijken we nu naar één van de grootste sporters aller tijden. Pardon?! Hoorde ik dat nou goed..? Mijn god, hij zei het echt…

En de beste man is op stoom want enkele seconden later beweert hij, zonder ook maar een spoortje sarcasme in zijn stem, dat we Anky van Grunsven gerust in het rijtje Chris Hoy en Roger Federer kunnen plaatsen.

WAT?! Dit kun je toch niet menen?! Sir Chris Hoy, de allerbeste baanwielrenner aller tijden en Roger Federer, de grootste tennisser die de mensheid ooit gekend heeft. Deze twee sportmannen pur sang worden hier vergeleken met iemand die haar Olympische medailles heeft gewonnen door een paard één of ander dansje aan te leren?!

Plaatsvervangende schaamte, dat is wat ik voelde bij de woorden van de co-commentator. Het staat buiten kijf dat het knap is om een beest zoiets te leren, maar met sport heeft het natuurlijk weinig te maken. Als ik mijn hamster de Weense wals aanleer is dat ook geen sport, hooguit een belachelijke hobby. En dat is met paarden net zo. Dat springen over hindernissen vind ik tot daaraan toe. Een goede ruiter zijn was in de middeleeuwen, en ver daarvoor, een nuttige vaardigheid. Maar zie je het al voor je, zo’n koene ridder die in plaats van zijn paard zo snel mogelijk door een onherbergzaam gebied te loodsen om zijn koning een boodschap door te geven zijn tijd besteedt aan het instuderen van een kür op muziek? Hij zou waarschijnlijk, volkomen terecht, het mikpunt van spot worden.

Als er toch één sport op de nominatie moet om van het Olympisch programma te verdwijnen dan is het wel de dressuur. Het zal Nederland weliswaar wat medailles gaan kosten maar eerlijk gezegd voelde ik bij paardensportsuccessen toch al niks. Epke, Marianne, Ranomi, dat zijn sportmensen. Anky is een vakvrouw op haar gebied maar noem haar alsjeblieft geen sportster en zeker geen topsportster meer. Om je zo te mogen noemen moet je wel wat meer doen dan wat piaffejes en passagetjes instuderen met je paardenvriend. Wat dan wel? Vraag dat maar aan Epke, Marianne en Ranomi.   

Olympische column: Badmintonsters terecht uitgesloten

Op de Olympische Spelen zijn vier Aziatische badmintonteams, die uitkwamen in het damesdubbelspel, gediskwalificeerd vanwege een, zoals dat in het Engels zo mooi wordt genoemd, ‘unsportsmanlike conduct’.  De duo’s waren al geplaatst voor de volgende ronde, speelden de laatste poulewedstrijd tegen elkaar en deden alle vier enorm hun best om die wedstrijd vooral niet te winnen zodat men in de vervolgronde een zwakkere tegenstander zou treffen.

Dit leverde  bespottelijke taferelen op. De ene na de andere service vloog het netje in. En ging de shuttle per ongeluk een keer over het net dan volgde direct daarna een misser waar tante Trees, die tijdens haar vakantie graag een shuttletje slaat op camping Het Heidehofje, zich nog diep voor zou schamen. Het publiek kon het niet waarderen, de hoofdscheidsrechter evenmin. Hij sprak de speelsters streng toe en dreigde de teams met uitsluiting als ze niet beter hun best zouden doen. Veel hielp het niet. De beste man had de baan nog maar net verlaten of de service ging weer net zo snel het netje in als daarvoor. Gevolg: geen makkelijke tegenstander maar helemaal geen tegenstander meer. Exit!

Volkomen terecht natuurlijk. Wat die dames lieten zien had helemaal niets met sport te maken. Pierre de Coubertin zou zich omdraaien in zijn graf bij het zien van zoveel lamlendigheid. Deze speelsters hebben hun sport ernstige schade toegebracht en het is niet meer dan normaal dat ze daarvoor gestraft worden. Wat een laffe houding trouwens, verliezen om een sterke tegenstander te ontlopen. Als je Olympisch kampioen wil worden moet je dat ook verdienen en moet je iedereen kunnen verslaan.

Tegenstanders van deze maatregel trekken de vergelijking met andere sporten waarbij nogal eens wat wordt weggegeven, bijvoorbeeld het voetbal. Toch gaat deze vergelijking niet helemaal op. Bij een mogelijk gunstig scenario bij een nederlaag wordt er in die gevallen vaak een b-team opgesteld. Deze ploeg wil dan vaak wel winnen om te bewijzen dat men in de basis dient te staan maar de tweede keus heeft gewoonweg minder kwaliteiten. De overbekende salonremise is vervelender voor de toeschouwers maar nog wel te begrijpen omdat een nederlaag dan doorgaans fatale gevolgen heeft.

Het publiek is in deze overigens ook een belangrijke factor. Toen Heerenveen afgelopen seizoen expres verloor van Feyenoord was iedere toeschouwer in het Abe Lenstra Stadion daar blij mee omdat hun ploeg daarmee bereikte wat het wilde bereiken, namelijk Europees voetbal. De mensen die in Londen een kaartje hebben gekocht voor het badminton zijn doorgaans neutrale toeschouwers die voor hun geld graag sport willen zien en niet een parodie daarop. Deze sportliefhebbers zijn door de badmintonsters in kwestie gewoonweg opgelicht en zullen zich in het vervolg wel drie keer bedenken alvorens zij hun zuurverdiende geld uitgeven aan badmintonkaartjes.

Omdat een reglementaire nederlaag in dit geval weinig zoden aan de dijk zet en een levenslange schorsing me iets te ver gaat denk ik dat uitsluiting van de Spelen een passende straf is. Hopelijk hebben onze Aziatische vriendinnen er iets van geleerd en zullen ze de volgende keer dat ze aan service zijn de shuttle gewoon weer OVER het netje spelen.

Olympische column: Kinderen aan de top

Het mooie aan de Olympische Spelen is dat er geen excuses meer zijn. Voor de meeste sporten, voetbal en tennis daargelaten, zijn dit de allerbelangrijkste wedstrijden die er bestaan. Bij nationale kampioenschappen sparen de toppers zich vaak voor Europese of wereldkampioenschappen en wanneer men bij die titeltoernooien niet naar behoren presteert is het excuus vaak dat men zich volledig richt op de Spelen.

Is de Olympiade eindelijk daar dan kan niemand zich meer verschuilen. Iedereen is in topvorm en men brengt het beste in elkander naar boven. Met name in de zwemsport is dit fascinerend om te zien. Sowieso is zwemmen een fantastische (televisie)sport. Voor mij zijn zwemmers de ultieme sportmensen. Zowel qua uiterlijk vertoon (alle spieren zijn supergoed ontwikkeld) als in de trainingsarbeid die men moet leveren en het leven dat men moet leiden om optimaal te kunnen presteren. Deze dagen zit ik dan ook iedere avond voor de buis om te zien hoe al die zwemmers na jaren en jaren voorbereiding het beste uit zichzelf halen.

En hoe gênant en frustrerend moet het zijn wanneer je als gevestigde zwemtopper met jarenlange trainingsarbeid achter de rug verslagen wordt door een kind? Het is inmiddels al veel dames overkomen want tot nu toe hebben we al een 17-jarige, een 16-jarige en zelfs een 15-jarig meisje goud zien winnen. Alle ervaren toppers zijn al vanaf de vorige Spelen bezig met maar één ding. Om uiteindelijk verslagen te worden door iemand die vier jaar geleden waarschijnlijk net zwemdiploma B had behaald.  

Hoewel vrouwen doorgaans eerder volwassen zijn dan mannen kun je je toch bijna niet voorstellen dat deze tieners al op hun fysieke hoogtepunt zijn. Derhalve is de geruchtenmachine in Londen al flink op gang gekomen. Met name bij de prestaties van de 16-jarige Chinese Ye Shiwen fronst menig zwemkenner de wenkbrauwen. Velen vermoeden dat het snoeppotje van de kleine Ye iets anders bevatte dan zuurtjes, dropjes of gesuikerde rijstkorrels.

Bewezen zijn die zaken echter allerminst dus vooralsnog zijn het grote sensaties die men moet waarderen en waar men gewoon van moet genieten. Je vraagt je wel af wat er zal gebeuren wanneer deze meiden de komende jaren daadwerkelijk volwassen worden en serieus doortrainen. Worden ze dan niet té oppermachtig? Misschien wel, maar het is zeer interessant om te kijken waar dergelijke supertalenten toe in staat zijn. En vrees niet, ook over vier jaar zullen er op de Spelen weer de nodige verrassingen plaatsvinden, dus ook dan zal het zwemmen weer fascinerend zijn om te bekijken.