Lance Armstrong, voor altijd een kampioen

Zou het toeval zijn dat op de dag dat het rapport van de USADA openbaar werd gemaakt er een flinke scheur is ontstaan in het livestrongbandje dat ik al jaren om mijn pols draag? Ik denk het wel. In tegenstelling tot de meerderheid van de wereldbevolking is Lance Armstrong voor mij absoluut niet van zijn voetstuk gevallen. Goed, als de verhalen in dat boekwerk waar zijn dan haalt dat iets van de glans van zijn wielerprestaties af, maar wat mij betreft blijven die resultaten gewoon overeind staan. Om maar te zwijgen over zijn grootste zege; het overwinnen van kanker.

Ik blijf namelijk bij mijn standpunt dat deze heksenjacht op Armstrong volkomen belachelijk is. Hiermee zeg ik niet dat hij nooit doping heeft gebruikt. Het wielrennen schiet er alleen niets mee op wanneer deze beerput wordt geopend. Tourbaas Christian Prudhomme stelde vandaag dat de periode dat 'The Boss' heerste in de Tour een verloren periode is geweest en dat er geen nieuwe winnaars zullen worden aangewezen. Als dat zo is dan zijn alle Rondes van Frankrijk voor 1999 net zo goed verloren tijd geweest. Als men iedere winnaar die doping gebruikte weg zou moeten strepen houd je nog maar een verdomd kort lijstje over.

Doping en wielrennen was nou eenmaal onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het was onderdeel van de  cultuur. Iedereen deed het, iedereen wist het en binnen het wereldje werd geaccepteerd dat als men iets wilde bereiken men mee moest gaan in het dopingcircus omdat alle concurrenten dat ook deden. Het was tevens onderdeel van de cultuur  om dopinggebruik altijd te ontkennen en er over te zwijgen tegenover buitenstaanders. Ik kan me nog wel voorstellen dat mensen zich om dat laatste van Armstrong afkeren, maar ook hier geldt dat het gewoon onderdeel is van de wielercultuur om te zwijgen of te liegen over dopinggebruik. Lance is daarin echt niet anders dan zijn nog wel gewaardeerde collega’s.

Wat me verder zo mateloos stoort is dat mensen net doen alsof doping een soort tovermiddel is. Je gaat er ongetwijfeld harder van fietsen maar het is echt niet zo dat Armstrong de hele dag maar lekker op z’n bed kon blijven liggen, af en toe een spuitje zette en daardoor ineens fietste als de beste. De man heeft daar kei- en keihard voor moeten trainen. Het is niet de doping geweest die van hem een groot kampioen maakte. Die middelen hadden zijn tegenstanders immers net zo goed tot hun beschikking. Het is zijn volledige toewijding voor de sport, zijn maniakale manier van voorbereiden en zijn enorme doorzettingsvermogen geweest dat hem onderscheidde van de rest. Lance Armstrong is een op en top sportman die in zijn tijd gewoonweg de allerbeste was. Het zou daarom schandalig zijn wanneer hij van de lijst van Tourwinnaars wordt geschrapt.

Begrijp me niet verkeerd, het uitroeien van doping in de sport is een goede zaak, maar het verleden in deze mate toetakelen heeft geen enkele zin. Zo zat die wereld nou eenmaal in elkaar. Daar verander je nu toch niets meer aan. Laat de dopingjagers zich richten op de wielersport van vandaag de dag. Daar bereik je meer mee dan met die talloze oude koeien die nu uit de sloot worden gehaald. De mensen van USADA zullen daar echter geen boodschap aan hebben. Hun levenswerk, het ophangen van Lance Armstrong, is immers volbracht. Nou gefeliciteerd hoor, een knap staaltje recherchewerk! Het was voor de wielersport echter beter geweest als jullie je dopingfrustraties ergens anders op botgevierd hadden. Voor mij persoonlijk verandert er gelukkig weinig. Wat de UCI en de Tourdirectie ook besluiten, voor mij blijft Lance Armstrong voor altijd zevenvoudig Tourwinnaar en fulltime held.   

Het product vreemdgaan

Een poos geleden zag ik voor het eerst een reclamespotje van de website secondlove.nl op televisie. Ik was lichtelijk verbouwereerd. Hoorde ik de verleidelijke vrouwenstem nou werkelijk zeggen: “Ben jij gelukkig getrouwd?  Ik ook.”? Ja hoor, ze zei het echt. Wat was dit voor dubieus bedrijf?

Secondlove.nl blijkt echter niet de enige in zijn soort. De laatste tijd komen de spotjes van VictoriaMilan.nl vaak voorbij op de radio. Ander bedrijf, zelfde idee: mensen met een relatie een platform geven om snel en ongemerkt vreemd te kunnen gaan. “Herleef de passie, begin een affaire”, aldus de vrouwenstem van VictoriaMilan. De schok was ditmaal beduidend minder groot.

Ethisch onverantwoord, dat is het eerste wat in je opkomt. Wie er wat langer over nadenkt komt echter tot de conclusie dat het eigenlijk allemaal wel meevalt. Het is immers niet zo dat de mensen achter zo’n site alleen maar geld verdienen door relaties kapot te maken. Ik geloof best dat er op deze manier ook veel huwelijken gered worden. Wanneer de overspelige partner weer bevredigd wordt in zijn of haar behoeftes, welke dat dan ook mogen zijn, zal hij of zij minder snel de noodzaak zien om de stekker uit de relatie te trekken. Dat diegene dan wel voor altijd een geheim bij zich moet dragen is de prijs die men daarvoor moet betalen. Je kunt je ook afvragen wat zo’n relatie dan nog waard is. Sommige mensen hebben daar echter geen problemen mee en voor hen en eventuele kinderen die in het spel zijn zou dit een goede oplossing kunnen zijn.

Bij velen roept een dergelijk concept desondanks ontstemde reacties op. Men vindt het belachelijk dat dit soort bedrijven bestaan. Er zijn zelfs petities gestart om hun reclames te verbieden. Natuurlijk is zo’n firma niet geheel volgens Christelijke geloofsovertuigingen opgericht, maar net als bij zoveel producten, zoals varkensvlees, fysiotherapie en out of bed-gel, geldt ook hier de gevleugelde uitspraak van cabaretier Theo Maassen:  “Er is nou eenmaal behoefte aan en wie zijn wij dan om daar niet aan te voldoen?!”

Mensen die wat al te heftig op het bestaan van deze websites reageren vrezen waarschijnlijk dat zij via deze weg bedrogen zullen worden door hun partner. Of misschien zijn ze wel bang dat zij zichzelf ooit eens in gaan schrijven. Die angst lijkt me nergens voor nodig. Als jij met volle overtuiging kunt zeggen dat je liefje voor jou de allerleukste –liefste, mooiste, et cetera is die er op deze aardbol rondloopt dan is er niks om je zorgen over te maken. Dan kijk je niet eens naar anderen en zijn advertenties voor dergelijke websites hetzelfde als die voor mobiele telefoons: als je niet van plan bent om zo’n ding te kopen lees je er overheen. De aanbiedingen waarmee men je tracht te verleiden komen niet bij je binnen. Voor je wederhelft geldt uiteraard exact hetzelfde. En mocht je partner of jijzelf nou onverhoopt toch de behoefte hebben om je bij één van deze sites aan te melden, dan heb je de juiste persoon hoogstwaarschijnlijk toch nog niet gevonden…

Vuelta doet alleen in historie onder voor de Tour

Wielerliefhebbers weten het. Hoewel de Ronde van Spanje officieel nog in de zomer wordt gereden zitten we tijdens die koers toch echt al in de late herfst van het wielerseizoen. Hierna volgen nog de wereldkampioenschappen en enkele klassiekers, waaronder de altijd fraaie Ronde van Lombardije, en dat zit het seizoen er weer op. Het hoogtepunt van alle wielervolgers ligt natuurlijk in de maand juli. De maand waarin de Tour de France gereden wordt. Naar Frankrijk kijkt de hele wereld mee, naar Spanje kijken alleen de echte fietsfanaten.

Toch is La Vuelta op vele aspecten minimaal gelijkwaardig aan de Tour. Het fietsen zelf is waarschijnlijk zelfs leuker om te zien. Dit kan meerdere oorzaken hebben. Ten eerste is er het parcours. In Frankrijk worden mythische cols aangedaan, maar slechts in enkele gevallen is de aankomst bovenop zo’n berg. In de Vuelta eindigt de helft van de etappes bergop. Met als gevolg dat je bijna iedere dag strijd hebt tussen de grote mannen van het klassement. Ten tweede lijkt het er op dat de klassementsrijders op Spaans grondgebied ineens ook meer durven. De belangen van de Tour zijn zo immens geworden dat men daar vooral bezig is om niet te verliezen. Hier geeft men gewoon gas en kijkt men wel waar het schip strandt. Tot slot heeft het wellicht ook iets te maken met de sterkte van het peloton. Omdat de Ronde van Frankrijk nou eenmaal de allerbelangrijkste wedstrijd van het jaar is stellen alle ploegen daar hun sterkste team op. We hebben gezien hoe Sky de Tour drie weken lang in een ijzeren greep hield. In Spanje lukt ze dat niet. En het lukt niemand. Vermoeidheid of een gebrek aan kwaliteit, wie zal het zeggen. Feit is wel dat de koers er een heel stuk opener en leuker op wordt.

Het enige waar het La Vuelta aan ontbreekt is een bekende historie. De Ronde van Spanje is 32 jaar ‘jonger’ dan die van Frankrijk en had dus van begin af aan al een achterstand. Toch hebben veel Tourhelden, zoals bijvoorbeeld Anquetil, Merckx, Hinault en ook onze eigen Jan Janssen en Joop Zoetemelk, ook de Ronde van Spanje op hun erelijst staan. Veel mensen krijgen de Tour van jongs af aan mee en kunnen zich nog precies voor de geest halen hoe hun favorieten hun successen boekten. Bij La Vuelta heeft men geen beeld, geen herinneringen.

De Tour ademt nostalgie. De Vuelta voelt meer als een zwoele nazomeravond. Ook heel fijn. Ze is rustgevend maar tegelijkertijd ook spectaculair en fantastisch om te zien. Wie ook maar een beetje van fietsen houdt kan ik aanraden om deze laatste Vueltaweek (en met name aanstaande zaterdag) af te stemmen op de Belg, Eurosport of Dijkstra & Ducrot van de NOS. U zult er geen spijt van krijgen.

Veroordeling Armstrong volkomen belachelijk

Nu Lance Armstrong zich niet meer verzet tegen de dopingjacht tegen hem staat dat schijnbaar gelijk aan een schuldbekentenis en betekent dat blijkbaar automatisch dat hij direct veroordeeld en geschorst wordt. Al zijn overwinningen vanaf 1 augustus 1998, dus ook zijn zeven Tourzeges, zullen hem worden ontnomen en hij wordt voor de rest van zijn leven uitgesloten van deelname aan wedstrijdsport. Ligt het nou aan mij of gaat dit gewoon alle perken te buiten? Ik word hier zo enorm pissig om en wel om de volgende redenen.

Ten eerste, waar zijn de bewijzen? Armstrong is tijdens zijn carrière zo onnoemelijk vaak gecontroleerd en nimmer positief bevonden. Bij iedere renner zou dat een meer dan goede reden zijn om hem vooral niet te vervolgen. Zo niet bij Lance. Die moet schijnbaar hoe dan ook hangen. Maar waarom precies, dat meldt de USADA niet. Ja, ze hebben weliswaar geen positieve dopingtest maar schijnbaar wel getuigen die verklaren dat Armstrong aan de dope zou hebben gezeten, onder andere zijn voormalig knechten Floyd Landis en Tyler Hamilton. Nee dat zijn lekker betrouwbare lui! Een beslissing op basis van de woorden van deze dudes kun je toch onmogelijk serieus nemen.

Vervolgens, waar blijft de heksenjacht op andere kampioenen van weleer? Anquetil, Merckx, Hinault, Indurain, Fignon, LeMond, Thévenet, Delgado, Bahamontes en ga zo maar door. In ieder geval enkele van deze namen zijn ooit betrapt op doping. En daar waren heus geen legio grootscheepse onderzoeken voor nodig als die nu tegen Armstrong zijn gevoerd. Waarom, oh waarom laat men die grote namen wel met rust en kan Lance niet gewoon de boeken in gaan als de zevenvoudig Tourwinnaar die hij is?

Dat brengt me bij mijn derde punt. Kijken we naar de klassementen van de Tours die Armstrong gewonnen heeft dan zien we dat alle renners die toentertijd als tweede eindigden een dopingverleden hebben. Wanneer we steeds naar de eerste ‘schone’ renner zoeken dan zouden bijvoorbeeld Fernando Escartin en José Azevedo twee Tourzeges bij mogen schrijven. Tot twee keer toe is zelfs pas de nummer acht de ‘kroonprins’. En wie zegt me dat deze renners eigenlijk wel vrij zijn van zonden? Misschien moeten daar ook tig onderzoeken naar gedaan worden door weet ik hoe veel dopingautoriteiten. Misschien vinden ze dan ook nog wel wat. En hey, misschien had Maurice Garin, in 1903 de allereerste Tourwinnaar, ook wel iets gebruikt wat niet helemaal volgens de regels was. Weet je wat, laten we daar ook nog lekker honderd onderzoeken op loslaten, wellicht kunnen we hem ook nog wel pakken en hem zijn zege afnemen. Zou mooi zijn, toch?

Kan iemand mij in hemelsnaam uitleggen wat het wielrennen hiermee opschiet? In mijn optiek HELEMAAL NIKS! Het enige dat ze doen is de wielersport, die vooral zo fascinerend is vanwege haar prachtige historie, helemaal kapotmaken. Als sport- en wielerliefhebber raakt dit me diep in mijn hart en ik wil eigenlijk maar één ding zeggen: Thanks USADA, for destroying cycling. Hope you’re happy now so you can now go FUCK YOURSELF!   

Vrouwen kunnen niet voetballen

Op Eurosport wordt de laatste dagen opvallend veel damesvoetbal uitgezonden. En omdat de televisies bij ons op de sportschool regelmatig op die zender staan afgestemd krijg ik daar behoorlijk wat van mee. Nader onderzoek met mijn vriend Google bracht aan het licht dat het hier gaat om het wereldkampioenschap voor dames onder de twintig jaar in Japan.

Wat me direct opviel is dat qua uiterlijk vertoon het stereotype van damesvoetbal niet meer opgaat. Waren het vroeger vooral potige tantes met kort haar (al dan niet met een homoseksuele geaardheid) die aan voetbal deden, tegenwoordig is dat wel anders. We hadden natuurlijk al onze eigen Anouk Hoogendijk (de Fatima Moreira de Melo van het voetbal), maar ook op dit wk kan op de meeste speelsters met een gerust hart het predicaat knap, lekker of beeldschoon worden geplakt.

Waarom zijn die tribunes dan zo uitgestorven vraag je je derhalve af. Het antwoord daarop is tweeledig. Men speelt in immense stadions waardoor de schoonheid van de speelsters vanaf de tribune echt niet waar te nemen is. En voor de schoonheid van het spel komt natuurlijk niemand kijken.

Want laten we eerlijk wezen. Vrouwen kunnen veel, maar voetballen in ieder geval niet. Met de B1 van voetbalvereniging ODC uit Boxtel speelde ik zo’n veertien jaar geleden eens een oefenwedstrijd tegen ons eerste damesteam, dat toen nog uitkwam op het hoogste niveau van Nederland. We wonnen die partij met 3-0 en ik heb me als keeper zelden nuttelozer gevoeld dan tijdens die wedstrijd.

Wat dat betreft is er in de afgelopen jaren weinig veranderd. Wie me niet gelooft moet de beelden van de wedstrijd tussen Duitsland en China er maar eens bijpakken. Hoe daar verdedigd wordt is werkelijk te schandalig voor woorden, zeker omdat het hier om een wereldkampioenschap gaat. In mijn voormalige job als verslaggever van amateurvoetbal heb ik vele dramatische acties gezien maar hier zou zelfs het centrale verdedigingsduo van S.V. Lierop zich nog kapot voor schamen.

Waar je de dames wel mee moet complimenteren is het enthousiasme en de sportiviteit die ze uitstralen. Ze gaan er stuk voor stuk helemaal voor. En wanneer een vrouw tegen het gras gaat en blijft liggen weet je doorgaans zeker dat ze ook daadwerkelijk iets mankeert. Dit in tegenstelling tot haar mannelijke collega’s bij wie toneelspelen en de tegenstander kaarten aannaaien een tweede natuur lijkt te zijn geworden.

Nee, dat doen ze goed die meiden. Hulde daarvoor. En ik meen het wanneer ik zeg dat ik het best leuk vind om naar damesvoetbal te kijken. Maar zeer zeker niet vanwege hun voetbalkwaliteiten. 

Het positieve effect van de schorsing

Wie herinnert zich niet de legendarische persconferentie van Alberto Contador in september 2010, waarin hij reageert op zijn positieve dopingtest uit de Tour de France van dat jaar. Het ging om een minimale hoeveelheid clenbuterol. Afijn, jullie weten allemaal om hoeveel gram het ging. Om de woorden van Contador nog maar even te herhalen: “Cero coma cero cero cero cero cero cero cero cero cero cero cinco”. Tja Alberto, ik vind het ook belachelijk dat je daarvoor zo zwaar gestraft wordt maar je bent wel mooi in de aap gelogeerd!

Schorsingen wegens doping zijn nooit goed voor de wielersport. We zijn er inmiddels aan gewend dat iedere wielrenner die een mooi resultaat neerzet verdacht is. En heeft iemand eenmaal een dopingverleden dan zullen zijn prestaties altijd met scepsis worden ontvangen. Geen beste zaak.

De schorsing die voor Contador onherroepelijk volgde liep twee weken geleden af. Na even lekker warm te hebben gereden in de Eneco-tour is hij eergisteren van start gegaan in de Ronde van Spanje. En hoe! De maanden zonder competitie lijken hem gretiger en vastberadener te hebben gemaakt dan ooit. Vandaag stond de eerste bergetappe op het programma maar Contador vloog er in als ware het zijn allerlaatste kans op de eindoverwinning. Demarrage na demarrage, met een veelbetekenende verbeten blik op het gelaat, in zijn eentje de Vuelta nu al in vuur en vlam zettend. ‘El Pistolero’ is terug en dat zal hij laten zien ook! Als iedere renner op deze manier zijn rentree maakt dan leveren al die schorsingen toch nog een positieve bijdrage aan het kijkplezier van de wielerliefhebber.

Olympische column: Churandy Martina, ook zonder medaille een held

Heel vroeger kon men op de Olympische Spelen ook een medaille winnen in de categorie kunst. Nu de finale van de 200 meter bij de mannen is gelopen zou ik deze oude traditie graag in ere willen herstellen.

De sprintkanonnen uit Jamaica waren niet te kloppen en onze troef, Churandy Martina, moest zich tevreden stellen met een vijfde plaats. Daar waar iedereen, inclusief hijzelf, op minimaal een bronzen plak had gerekend.  En ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat het hele land hem die medaille ook echt gunde. Onder andere omdat hij vier jaar geleden in Peking op een lullige manier het zilver in moest leveren.

Maar persoonlijk gun ik hem het succes vooral vanwege zijn geweldig positieve instelling. Churandy is altijd blij. Zelfs vlak na de voor hem toch teleurstellend verlopen finale kan hij alleen maar zeggen dat hij blij is dat hij wedstrijden MAG lopen. “Dankzij God kan ik al deze dingen doen. Ik ben blij man, ik kan niet klagen”, aldus Martina. Wat een enorme koning ben je dan!

En dat is precies de reden dat ik voor deze ene keer graag de kunst als Olympische discipline terug wil zien. Het goud in die categorie zou zeker naar Martina gaan. Churandy verstaat de kunst om niet alleen zichzelf maar ook iedereen om hem heen vrolijk te maken. Wie één interviewtje met Martina bekijkt is spontaan zijn depressie kwijt.

Een gouden gave van onze Curaçaose vriend die alleen al daarom een medaille meer dan verdiend had. Epke Zonderland zal de grootste Nederlandse sporter van deze Spelen worden. Dat is volkomen terecht maar Churandy Martina mag wat mij betreft vol trots naast hem gaan staan als grootste Olympische held zonder medaille. 

Olympische column: Anky vergelijken met Federer kan echt niet!

Een lange werkdag vandaag, maar in het schaarse vrije halfuurtje gaat uiteraard de televisie aan om naar de Olympische Spelen te kijken. Dan is het wel jammer dat net op dat moment het dressuurrijden aan de gang is. Er zijn maar weinig sporten die ik niet leuk vind om naar te kijken maar dit is daar absoluut één van. Wat een suffe bedoeling.

Anky van Grunsven betreedt de piste. Ik word daar niet warm of koud van, maar de co-commentator van de NOS des te meer. Volgens hem kijken we nu naar één van de grootste sporters aller tijden. Pardon?! Hoorde ik dat nou goed..? Mijn god, hij zei het echt…

En de beste man is op stoom want enkele seconden later beweert hij, zonder ook maar een spoortje sarcasme in zijn stem, dat we Anky van Grunsven gerust in het rijtje Chris Hoy en Roger Federer kunnen plaatsen.

WAT?! Dit kun je toch niet menen?! Sir Chris Hoy, de allerbeste baanwielrenner aller tijden en Roger Federer, de grootste tennisser die de mensheid ooit gekend heeft. Deze twee sportmannen pur sang worden hier vergeleken met iemand die haar Olympische medailles heeft gewonnen door een paard één of ander dansje aan te leren?!

Plaatsvervangende schaamte, dat is wat ik voelde bij de woorden van de co-commentator. Het staat buiten kijf dat het knap is om een beest zoiets te leren, maar met sport heeft het natuurlijk weinig te maken. Als ik mijn hamster de Weense wals aanleer is dat ook geen sport, hooguit een belachelijke hobby. En dat is met paarden net zo. Dat springen over hindernissen vind ik tot daaraan toe. Een goede ruiter zijn was in de middeleeuwen, en ver daarvoor, een nuttige vaardigheid. Maar zie je het al voor je, zo’n koene ridder die in plaats van zijn paard zo snel mogelijk door een onherbergzaam gebied te loodsen om zijn koning een boodschap door te geven zijn tijd besteedt aan het instuderen van een kür op muziek? Hij zou waarschijnlijk, volkomen terecht, het mikpunt van spot worden.

Als er toch één sport op de nominatie moet om van het Olympisch programma te verdwijnen dan is het wel de dressuur. Het zal Nederland weliswaar wat medailles gaan kosten maar eerlijk gezegd voelde ik bij paardensportsuccessen toch al niks. Epke, Marianne, Ranomi, dat zijn sportmensen. Anky is een vakvrouw op haar gebied maar noem haar alsjeblieft geen sportster en zeker geen topsportster meer. Om je zo te mogen noemen moet je wel wat meer doen dan wat piaffejes en passagetjes instuderen met je paardenvriend. Wat dan wel? Vraag dat maar aan Epke, Marianne en Ranomi.   

Olympische column: Badmintonsters terecht uitgesloten

Op de Olympische Spelen zijn vier Aziatische badmintonteams, die uitkwamen in het damesdubbelspel, gediskwalificeerd vanwege een, zoals dat in het Engels zo mooi wordt genoemd, ‘unsportsmanlike conduct’.  De duo’s waren al geplaatst voor de volgende ronde, speelden de laatste poulewedstrijd tegen elkaar en deden alle vier enorm hun best om die wedstrijd vooral niet te winnen zodat men in de vervolgronde een zwakkere tegenstander zou treffen.

Dit leverde  bespottelijke taferelen op. De ene na de andere service vloog het netje in. En ging de shuttle per ongeluk een keer over het net dan volgde direct daarna een misser waar tante Trees, die tijdens haar vakantie graag een shuttletje slaat op camping Het Heidehofje, zich nog diep voor zou schamen. Het publiek kon het niet waarderen, de hoofdscheidsrechter evenmin. Hij sprak de speelsters streng toe en dreigde de teams met uitsluiting als ze niet beter hun best zouden doen. Veel hielp het niet. De beste man had de baan nog maar net verlaten of de service ging weer net zo snel het netje in als daarvoor. Gevolg: geen makkelijke tegenstander maar helemaal geen tegenstander meer. Exit!

Volkomen terecht natuurlijk. Wat die dames lieten zien had helemaal niets met sport te maken. Pierre de Coubertin zou zich omdraaien in zijn graf bij het zien van zoveel lamlendigheid. Deze speelsters hebben hun sport ernstige schade toegebracht en het is niet meer dan normaal dat ze daarvoor gestraft worden. Wat een laffe houding trouwens, verliezen om een sterke tegenstander te ontlopen. Als je Olympisch kampioen wil worden moet je dat ook verdienen en moet je iedereen kunnen verslaan.

Tegenstanders van deze maatregel trekken de vergelijking met andere sporten waarbij nogal eens wat wordt weggegeven, bijvoorbeeld het voetbal. Toch gaat deze vergelijking niet helemaal op. Bij een mogelijk gunstig scenario bij een nederlaag wordt er in die gevallen vaak een b-team opgesteld. Deze ploeg wil dan vaak wel winnen om te bewijzen dat men in de basis dient te staan maar de tweede keus heeft gewoonweg minder kwaliteiten. De overbekende salonremise is vervelender voor de toeschouwers maar nog wel te begrijpen omdat een nederlaag dan doorgaans fatale gevolgen heeft.

Het publiek is in deze overigens ook een belangrijke factor. Toen Heerenveen afgelopen seizoen expres verloor van Feyenoord was iedere toeschouwer in het Abe Lenstra Stadion daar blij mee omdat hun ploeg daarmee bereikte wat het wilde bereiken, namelijk Europees voetbal. De mensen die in Londen een kaartje hebben gekocht voor het badminton zijn doorgaans neutrale toeschouwers die voor hun geld graag sport willen zien en niet een parodie daarop. Deze sportliefhebbers zijn door de badmintonsters in kwestie gewoonweg opgelicht en zullen zich in het vervolg wel drie keer bedenken alvorens zij hun zuurverdiende geld uitgeven aan badmintonkaartjes.

Omdat een reglementaire nederlaag in dit geval weinig zoden aan de dijk zet en een levenslange schorsing me iets te ver gaat denk ik dat uitsluiting van de Spelen een passende straf is. Hopelijk hebben onze Aziatische vriendinnen er iets van geleerd en zullen ze de volgende keer dat ze aan service zijn de shuttle gewoon weer OVER het netje spelen.

Olympische column: Kinderen aan de top

Het mooie aan de Olympische Spelen is dat er geen excuses meer zijn. Voor de meeste sporten, voetbal en tennis daargelaten, zijn dit de allerbelangrijkste wedstrijden die er bestaan. Bij nationale kampioenschappen sparen de toppers zich vaak voor Europese of wereldkampioenschappen en wanneer men bij die titeltoernooien niet naar behoren presteert is het excuus vaak dat men zich volledig richt op de Spelen.

Is de Olympiade eindelijk daar dan kan niemand zich meer verschuilen. Iedereen is in topvorm en men brengt het beste in elkander naar boven. Met name in de zwemsport is dit fascinerend om te zien. Sowieso is zwemmen een fantastische (televisie)sport. Voor mij zijn zwemmers de ultieme sportmensen. Zowel qua uiterlijk vertoon (alle spieren zijn supergoed ontwikkeld) als in de trainingsarbeid die men moet leveren en het leven dat men moet leiden om optimaal te kunnen presteren. Deze dagen zit ik dan ook iedere avond voor de buis om te zien hoe al die zwemmers na jaren en jaren voorbereiding het beste uit zichzelf halen.

En hoe gênant en frustrerend moet het zijn wanneer je als gevestigde zwemtopper met jarenlange trainingsarbeid achter de rug verslagen wordt door een kind? Het is inmiddels al veel dames overkomen want tot nu toe hebben we al een 17-jarige, een 16-jarige en zelfs een 15-jarig meisje goud zien winnen. Alle ervaren toppers zijn al vanaf de vorige Spelen bezig met maar één ding. Om uiteindelijk verslagen te worden door iemand die vier jaar geleden waarschijnlijk net zwemdiploma B had behaald.  

Hoewel vrouwen doorgaans eerder volwassen zijn dan mannen kun je je toch bijna niet voorstellen dat deze tieners al op hun fysieke hoogtepunt zijn. Derhalve is de geruchtenmachine in Londen al flink op gang gekomen. Met name bij de prestaties van de 16-jarige Chinese Ye Shiwen fronst menig zwemkenner de wenkbrauwen. Velen vermoeden dat het snoeppotje van de kleine Ye iets anders bevatte dan zuurtjes, dropjes of gesuikerde rijstkorrels.

Bewezen zijn die zaken echter allerminst dus vooralsnog zijn het grote sensaties die men moet waarderen en waar men gewoon van moet genieten. Je vraagt je wel af wat er zal gebeuren wanneer deze meiden de komende jaren daadwerkelijk volwassen worden en serieus doortrainen. Worden ze dan niet té oppermachtig? Misschien wel, maar het is zeer interessant om te kijken waar dergelijke supertalenten toe in staat zijn. En vrees niet, ook over vier jaar zullen er op de Spelen weer de nodige verrassingen plaatsvinden, dus ook dan zal het zwemmen weer fascinerend zijn om te bekijken. 

Tourcolumn: Radio Tour de France

Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Bij Radio 1 hebben ze deze zomer echter gedeeltelijk gebroken met één van de mooiste tradities in sportmedialand. Men hanteert vanaf dit jaar een nieuw format, getiteld ‘Radio 1 Sportzomer’, waarin sport en actualiteit in één allesomvattend programma gebracht worden. Het oude vertrouwde ‘Radio Tour de France’ komt daarin nog wel een beetje terug maar het gevoel is toch anders.

En dat ‘gevoel’ is juist datgene dat de Tour de France tot het mooiste sportevenement van het jaar maakt. Hoewel ik een groot wielerliefhebber ben geef ik grif toe dat niet alle etappes even boeiend zijn. Bergetappes staan vaak garant voor dramatiek, heroïek en volop wielerplezier, maar tijdens een overgangsetappe waarin een grote groep vluchters de hele dag een half uur voor het peloton uit rijdt kan ik ook goed in slaap vallen.

Het gaat bij de Ronde van Frankrijk daarom ook lang niet altijd om de koers maar om de sfeer die om deze wedstrijd heen hangt. De geschiedenis, de grootsheid en de media, die ook een belangrijk aandeel leveren. ‘De Avondetappe’ van Mart Smeets is zo’n programma dat het Tourgevoel perfect overbrengt. Net als ‘Radio Tour de France’. Tot voor kort dus.

Het nieuwe programma op Radio 1 is zeker niet slecht maar het mist gewoonweg de juiste touch. Veel jingles die elk jaar te horen waren zijn verdwenen of aangepast. Zo is bij de overbekende ‘Tourflits-jingle’ het woordje ‘radio’ weggewerkt. Het uurtje tussen 22.00 en 23.00 uur werd voorheen ook ‘De Avondetappe’ genoemd en begon altijd met de fantastische jingle “Écoutez l'etape du soir entre dix et onze heur cette sur radio!”. Ik werd er elk jaar weer blij van.

Ook de ‘Tourartiest’ en andere rubrieken zijn verdwenen. Niet dat ik me nou zo vaak druk maakte om wie er vandaag de Tourartiest zou zijn, maar het hoorde wel bij de traditie van Radio Tour. Het zijn die kleine dingen die de Ronde van Frankrijk zo fascinerend mooi maken en waarmee de Tour zich onderscheidt ten opzichte van elk ander sportevenement. Vanaf dit jaar zullen de renners echter extra hun best moeten doen om het verlies van Radio Tour de France te compenseren met meer koersspektakel. 

Tourcolumn: Broedermoord

De enige concurrentie voor geletruidrager Bradley Wiggins lijkt uit zijn eigen Sky-ploeg te komen. Christopher Froome liet gisteren met zijn versnelling op de slotklim, waarmee hij zijn kopman uit het wiel fietste, even zien dat hij misschien wel de beste man in koers is op dit moment. Stalorders vanuit de ploegleiderswagen hielden hem echter in toom.

“Broedermoord”, riep Jan Janssen in ‘de avondetappe’ over het incident. Volgens de oud-Tourwinnaar kon Froome dit ten opzichte van zijn ploeg “echt niet maken”. Maar ook al zijn er binnen het team afspraken gemaakt en wordt hij betaald om zich aan deze afspraken te houden, zijn actie is best begrijpelijk.

Want wat moet het enorm frustrerend zijn om Christopher Froome te zijn. De 27-jarige Brits-Keniaanse spillebeen heeft duidelijk de kwaliteiten en de vorm om deze Tour de France te winnen maar mag dat niet. Net zoals hij vorig jaar in de Vuelta, al rijdend in de leiderstrui, bergen werk moest verzetten voor Wiggins. Pas toen in de laatste fase van de ronde bleek dat die niet goed genoeg was om de eindoverwinning te pakken mocht Froome voor zijn eigen kansen rijden. Het bleek te laat want hij strandde op dertien seconden van eindwinnaar Juan José Cobo.

Een dergelijke situatie als die zich nu voordoet ontstond er ook in 1997 bij de Duitse Telekomploeg. Jan Ullrich was als knecht aan de Tour begonnen en was in die zin moreel verplicht om bij zijn harkende kopman Bjarne Riis te blijven. Toen het klasseverschil schrijnende vormen begon aan te nemen liet ‘der Jan’ zijn captain echter alsnog achter om met grote overmacht de Ronde van Frankrijk op zijn naam te schrijven.

Stiekem hoop ik dat Froome in navolging van Ullrich tijdens de volgende bergetappe een keer achterom kijkt en zijn kopman toeroept: “Bye bye Brad, ik ga vast!”. Een kans om de Tour te winnen krijg je niet zo vaak dus die moet je pakken ook. Bovendien dient ‘La Grande Boucle’ gewonnen te worden door de beste coureur. Bij gebrek aan concurrentie van andere ploegen zou het mooi zijn als Froome zijn eigen plan trekt en samen met Wiggins uitmaakt wie het geel het meest verdient. 

Lance Armstrong: geen dope, wel snickers en cola

Het is weer eens zover. Lance Armstrong wordt door het Amerikaanse antidopingagentschap beschuldigd van dopinggebruik. Ditmaal is hij zelfs per direct geschorst, wat betekent dat hij niet meer deel mag nemen aan triatlonwedstrijden, de sport waar Armstrong zich na zijn wielercarrière op heeft gestort.

Het begint een beetje irritant te worden. Steeds maar weer worden er onderzoeken opgestart om maar te bewijzen dat ‘the Boss’ ooit uit een verboden potje heeft gesnoept. In februari werd er nog een onderzoek afgesloten maar dat maakt de dopinghunters schijnbaar niks uit. Men zal doorgaan totdat Armstrong aan de schandpaal genageld is.

Wat mij het meeste irriteert is dat gerichte jagen op één persoon. De gedrevenheid waarmee men Armstrong tracht te ontmaskeren als dopingzondaar is bijna op het bizarre af. Maar waarom wil iedereen zo graag bewijzen dat Armstrong doping heeft gebruikt, terwijl ik niemand hoor vragen of, noem eens iemand, Michael Boogerd, Andrea Tafi of Peter van Petegem altijd wel helemaal zuiver zijn geweest. Terwijl deze mannen toch ook grote wedstrijden hebben gewonnen.

Om maar te zwijgen over de grote namen uit een verder verleden zoals Anquetil, Merckx en Hinault. Ik herinner me een verhaal van een Britse wielrenner die in de tijd van Hinault meedeed aan de Tour de France. In een individuele tijdrit had hij zich helemaal het schompes gereden. Na afloop van de etappe, toen hij nog altijd compleet gesloopt was zag hij Bernard Hinault staan, die eruit zag of hij net een opwarmrondje had gereden maar die wel tien minuten sneller was geweest dan hij. De Brit, toch een aardige prof, snapte er niks van.

Terug naar Lance. De Texaan dreigt zijn zeven Tour-overwinningen kwijt te raken. Heeft de sportwereld daar baat bij? Denk het niet. We hebben dit jaar nog kunnen meemaken hoe Andy Schleck en Michele Scarponi na de (overigens ook belachelijke) schorsing van Alberto Contador alsnog de overwinning in respectievelijk de Tour de France en de Giro d’Italia kregen toegewezen. Om nou te zeggen dat dit tot een groot feest leidde? Niet bepaald. Niemand wordt er blij van, het publiek niet en zelfs de renners in kwestie niet.

Bovendien, wanneer Armstrong zijn Tour-zeges kwijtraakt, naar wie gaan die overwinningen dan? In het AD werd vanochtend terecht geschreven dat de mannen die steevast achter Armstrong eindigden, onder andere Alex Zülle, Jan Ullrich en Ivan Basso, ook allemaal een dopingverleden hebben. De drie genoemde renners zijn zelfs ooit geschorst geweest in verband met het gebruik van verboden middelen. Moet de gele trui dan naar een nog lager geklasseerde deelnemer gaan? Maar ja, dan komen we dus in de regio renners waar niet zoveel onderzoek naar is gedaan. Dit moet dan natuurlijk ook gebeuren en dan kan het zomaar zo zijn dat Bram Tankink ooit nog eens als Tourwinnaar de boeken in gaat.

En natuurlijk, zelfs ik als groot Armstrong-fan kan niet met 100% zekerheid stellen dat hij vrij is van dopingzonden. Maar op een bepaalde manier doet het er ook helemaal niet toe. De man is een absolute held. Op het randje van de dood gestaan en dan op zo’n manier terugkeren in de sport. Hij is een inspiratiebron voor miljoenen mensen over de hele wereld. Feit blijft ook dat hij nooit betrapt is op doping. Maar hoe dan ook, er komt meer bij kijken dan een simpel pilletje of een bloedtransfusie om dergelijke prestaties neer te zetten. Van Ullrich is bekend dat hij onder de dope zat, maar toch kon hij Lance niet bijhouden. Waarom niet? Omdat wanneer ‘Der Jan’ met kilo’s overgewicht de winter uit kwam rollen Lance al maanden maniakaal aan het trainen was met als enige doel: winnen in Frankrijk. Naast erfelijke aanleg maken discipline en doorzettingsvermogen Lance Armstrong tot de absolute topatleet die hij is. Kenmerkend is het citaat uit een interview met Mart Smeets van jaren geleden waarin Armstrong vertelt over zijn voorbereidingen gedurende de week voorafgaand aan het door hem gewonnen wereldkampioenschap in Oslo in 1993: “I did 240 kilometers, all alone. And every hour I stopped for a snickers bar and a coca-cola. For eight hours!” En dat is precies wat de man zo uniek maakt. Zelfs op alleen snickers en cola zou Lance nog een hele goeie zijn.

Lekker overstappen

Het leukste van vakantie is thuiskomen. In sommige gevallen is dit zeker waar. Wanneer het echter een vliegvakantie betreft gaat deze vlieger voor mij doorgaans niet op.  Het leukste van zo’n vakantie is wat mij betreft niet het thuiskomen en vaak ook niet de  plek van bestemming maar juist de weg er naartoe. Er zijn weinig dingen relaxter om te doen dan rondhobbelen op een vliegveld in afwachting van het vertrek naar je vakantiebestemming.  Regelmatig ga ik zelfs zonder vliegticket op zak naar Schiphol om aldaar de op reis gaande mens te observeren en net te doen of ik zelf ook op het punt sta om te vertrekken om zo dat ontspannen gevoel voor even op te wekken.

Ook de reis zelf, mits niet verpest door vervelende oorpijn bij het opstijgen en landen, kan therapeutisch werken. Hoog boven de wolken staat je telefoon eindelijk eens een keertje uit en kan niemand je bereiken.

Nog mooier wordt het wanneer het geen directe vlucht betreft maar er een overstapmoment ingecalculeerd is. Het wachten op de volgende etappe van de reis is misschien wel de meest ontspannende bezigheid die er bestaat. De telefoon mag weliswaar weer aan maar ze kunnen je wel bellen, je kunt toch nergens heen. Net als in het vliegtuig ben je dus redelijk onbereikbaar, met dat verschil dat je je (na het zien van talloze afleveringen van Aircrash Investigation) niet druk hoeft te maken dat er opeens een vleugel afbreekt en je vakantie letterlijk in het water valt. Gevangen tussen vier muren maar tegelijkertijd vrij van alle zorgen.

Laatst weer eens een vliegticket moeten boeken. Met ongeveer dezelfde aankomsttijden waren er twee opties: een reis met en zonder overstap. Na bovenstaand verhaal kunt u wel raden waar mijn voorkeur naar uitging. Uiteindelijk toch maar voor de directe variant gekozen zodat er op de dag van vertrek ’s ochtends nog getraind kan worden. Trainen gaat immers nog altijd boven plezier en tijd is kostbaar. Maar stiekem had ik natuurlijk veel liever ergens een tussenstopje gemaakt. Effe lekker chillen op een vliegveld. Dat is pas vakantie!

Alexander Dale Oen

Hartstilstanden bij sporters lijken tegenwoordig aan de orde van de dag. Met name op de voetbalvelden komt dit helaas veelvuldig voor, al dan niet met fatale afloop. Bolton Wanderers-speler Fabrice Muamba kan het gelukkig navertellen, net als Evander Sno van RKC. Anderen, zoals Piermario Morosini (Livorno) en Marc Vivien Foe (Kameroen) , waren minder fortuinlijk en bliezen in de sportarena hun laatste adem uit.

Naast al die drama’s in het voetbal is met het overlijden van de pas 26-jarige Noor Alexander Dale Oen nu ook de zwemsport diep getroffen. Een gebeurtenis die me nog een tikje verontrustender maakt dan dat ik na al die voetbaldrama’s al was.

Natuurlijk zijn voetbalprofs ook goed getraind, maar in het zwemmen is het fysieke aspect van de sport nog veel belangrijker. Wil je als zwemmer meedraaien in de wereldtop dan moet je daar alles voor over hebben. Het lichaam van die mannen is tot in de perfectie getraind. Dat dan zelfs bij een wereldkampioen in de sterkste periode van zijn leven de belangrijkste spier van het lichaam het opeens begeeft is nauwelijks te bevatten.

Het zet je aan het denken. Iets dergelijks kan iedereen op elk moment gebeuren. Zowel topsporters als de sportieve hobbyist als de niet sportende 110 kilo wegende kantoormedewerker met een McDnonalds-voordeelkaart. Je kunt de kansen door gezond te leven wellicht verkleinen maar je kunt het niet vermijden. Beter staan we stil bij het verlies van Dale Oen en al die andere sporters, maar denken we er verder niet al te veel over na, om de kwaliteit van het leven dat je mag leven niet nodeloos te verlagen.