Review: Angels & Airwaves

Angels & Airwaves
Gezien: 27-1-2011, 013, Tilburg

De drie albums die de mannen van Angels & Airwaves (kortweg AVA) tot nu toe hebben uitgebracht zijn stuk voor stuk juweeltjes. De muziek is krachtig maar werkt tegelijkertijd bijzonder ontspannend en relativerend. De sfeer die de band hiermee oproept is hun sterkste punt.
Een goede cd wil echter nog niet automatisch garant staan voor een goede liveshow. AVA is hier, in beperkte mate, een voorbeeld van. Wanneer je van de muziek wilt genieten kun je beter een cd ‘tje opzetten dan naar een concert gaan. Muzikaal is het live zeker niet slecht maar het klinkt natuurlijk altijd een stuk minder gelikt dan een goed geproduceerd stukje werk uit de studio, iets wat de muziek van AVA zeer ten goede komt. Bovendien is frontman Tom DeLonge niet de meest begenadigde zanger op deze aardbol. Hij heeft weliswaar een prettige, karakteristieke stem, maar die komt op het podium niet echt uit de verf. Bovendien moet de beste man misschien toch wat meer aan zijn conditie werken want hij lijkt tijdens de show regelmatig naar adem te moeten happen. Wellicht kan hij zich eens bij zijn mede bandleden David Kennedy en Atom Willard voegen wanneer zij tussen de shows door een stukje gaan hardlopen. Willard heeft overigens een tijd staan van 3.25 op de marathon. Wat een held!
Hoewel dus niet het grootste zangtalent is DeLonge wel een geboren entertainer. Met zijn voorkomen en uitstraling weet hij het publiek steevast voor zich te winnen. Ook de man van het licht verdient een pluim. De fraaie lichteffecten passen precies bij de muziek. Het beeld dat je hersenen creëren wanneer ze worden blootgesteld aan AVA wordt nu geprojecteerd op het podium. Bijzonder knap gedaan. Verder blijven de songs natuurlijk ijzersterk en heerst er een goede sfeer in de Tilburgse poptempel. Hoewel niet uitverkocht was duidelijk dat degenen die er waren AVA in hun hart hadden gesloten. Vooral tijdens het laatste nummer (The war) ging de zaal lekker mee.

Alles bij elkaar opgeteld bracht het Amerikaanse kwartet een acceptabele show op de planken. En voor de echte fans maakt het vaak niet eens zoveel uit wat er allemaal precies uit die geluidsboxen komt. Soms is het ook gewoon fijn om lekker met z’n allen mee te schreeuwen met je favoriete songs. In alle rust genieten van de muziek kan thuis immers altijd nog. En die blijft hemels!

Cijfer: 7


'Marathon-man' Atom Willard

Tata Steel Chess Tournament

Zo’n anderhalf jaar geleden interviewde ik in dienst van het Eindhovens Dagblad de bekende schaaktrainer Herman Grooten. Hij en zijn vriendin Petra Schuurman waren druk bezig met het opzetten van een schaakcentrum. “Wij willen een soort schaakvirus creëren”, vertelde Grooten over zijn nieuwe project. Dit ‘schaakvirus’ hoeft echter helemaal niet meer gecreëerd te worden, het bestaat al eeuwenlang.

De grootste Nederlandse besmettingshaard bevindt zich ieder jaar in de tweede helft van januari in Wijk aan Zee. Een ontzettend klein dorpje (nog geen 2500 inwoners), maar eens per jaar het epischaakcentrum van de wereld.

Het Tata Steel Chess Tournament (voorheen het Corustoernooi en daarvoor Hoogovenstoernooi) is het meest prestigieuze schaaktoernooi dat er bestaat. Naast een groot aantal amateurschakers is ook de gehele wereldtop aanwezig. Het zijn echter niet de getallen die dit toernooi zo fascinerend maken, het is de sfeer die er heerst en het traditionele dat dit toernooi uitstraalt.

De buitenstaander zal waarschijnlijk zijn wenkbrauwen fronsen en zich afvragen wat er in hemelsnaam leuk is aan mensen die zittend op een stoel af en toe een stukje hout verplaatsen. Ik begrijp dat wel. Schaken wordt over het algemeen toch gezien als een geitenwollensokkensport voor oude, kalende mannen met baarden. En dat stereotype klopt vaak ook nog. Van alle bezoekers aan het Tata Steel Chess Tournament bestaat zeker 70% uit oudere mannen met een baard, snor of allebei. En toch voel je je daar als relatief jonge, (semi)gladgeschoren knul van 27 compleet op je plaats. Dit omdat, hoe groot de verschillen ook zijn, je uiteindelijk toch allemaal iets gemeen hebt: iedereen is besmet met het schaakvirus.

Een ander mooi aspect van dit toernooi is dat er in de loop der jaren weinig verandert. De deur van de toegang tot De Moriaan valt nog net zo irritant hard dicht als toen ik er jaren geleden voor het eerst binnenliep, Erika Sziva staat nog altijd met een tafel vol schaakspullen bij de ingang en Hans Böhm geeft zoals altijd op zijn geheel eigen wijze commentaar bij de grootmeesterpartijen: “Je speelt toch geen Tf7! Ook al is het goed….”

Vanwege mijn drukke leven als deeltijdstudent kom ik tegenwoordig nauwelijks meer aan schaken toe. Dat vind ik jammer want ik zou er graag meer tijd aan besteden. Het schaakvirus heeft echter opvallend veel gemeen met het Herpesvirus (het virus dat koortslip veroorzaakt). Eenmaal ermee besmet kom je er nooit meer vanaf. En hoewel het weken, maanden, zelfs jaren onderhuids kan sluimeren zonder dat je er iets van merkt, opeens kan het in alle hevigheid weer de kop opsteken. Derhalve weet ik zeker dat ik over dertig jaar, wanneer het lichaam stram en de kruin steeds kaler begint te worden en ik onderhand tegen mijn pensioen aan schurk, nog altijd mijn jaarlijkse uitje naar Wijk aan Zee zal maken. Misschien zelfs met baard en snor, maar misschien ook niet. Het zal niet uitmaken. Schaken is voor iedereen!