Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen.
Vandaag aflevering 5 (slot): Taylor Swift – Fearless
De Amerikaanse countryzangeres Taylor Swift is in Nederland nog altijd geen grote naam. Hooguit kent men haar van haar hitje Love Story en van haar bijdrage in John Mayer’s Half of my Heart. Wat men soms nog wel weet is dat deze jongedame vooral populair is onder meisjes die vaak de leeftijd hebben waarop beugels nog vanzelfsprekend zijn en jeugdpuistjes als grootste vijand worden gezien. Hoongelach valt mij doorgaans dan ook ten deel wanneer ik aangeef fan te zijn van Taylor Swift.
Dit doet me echter weinig. De 22-jarige blondine maakt naar mijn mening gewoon prachtige muziek. En daarin sta ik niet alleen. Een vader van een fan die wel binnen de doelgroep valt reageerde eens op mijn lovende recensie van het concert in Ahoy afgelopen jaar dat hij een nieuwe superster aan het werk had gezien.
Inmiddels heeft deze ster drie albums op haar naam staan, waarvan vooral de tweede plaat, Fearless, een zeldzaam pareltje is die zonder twijfel in mijn top drie aller tijden staat. Het contrast met andere persoonlijke favorieten zoals Metallica en Iced Earth is wat deze cd nog specialer maakt. Mensen kunnen amper geloven dat ik helemaal wild ben van heavy metal maar tegelijkertijd idolaat van zoete countrypop.
Muziek is echter niet uitgevonden om mensen zichzelf op te laten sluiten in veel te krappe hokjes die ook wel genres worden genoemd. Muziek gaat om emotie. En de ene keer wordt die emotie getriggerd door een snerpende gitaar, de andere keer door een zachte stem die zingt over de liefde. Het heeft allemaal evenveel waarde. Zolang het maar daadwerkelijk iets met je doet maakt muziek het leven de moeite waard.
Met deze wijze woorden komen we aan het einde van deze serie. Bedankt dat je de moeite hebt genomen om mijn stukjes te lezen. Een hele fijne jaarwisseling en tot in 2012!
zaterdag 31 december 2011
vrijdag 30 december 2011
Meest invloedrijke albums deel 4: Inkwell - These Stars are Monsters
Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen. Vandaag aflevering vier: Inkwell – These stars are monsters
Misschien wel de meest mysterieuze band die er bestaat: Inkwell. Ik zou zelfs niet eens weten of het duo Travis Adams en Dave Pierce nog wel bij elkaar is. Een zoektocht naar de status van Inkwell leverde me onlangs weinig vernieuwende informatie op. Buiten wat van hun muziek op myspace en purevolume hebben de mannen niet eens een officiële website. Tekenend is ook dat je op youtube wel een instructiefilmpje kunt vinden over hoe je een boekenlegger in de vorm van een hartje moet kantklossen maar dat er slechts een handjevol nummers van Inkwell op staan. Luistercijfers op last.fm laten zien dat hun muziek wereldwijd ook niet bijzonder veel beluisterd wordt. Tot nu toe hebben in totaal 12.022 mensen (die dat programma op hun pc hebben geïnstalleerd) 220.897 keer naar een nummer van Inkwell geluisterd. Daarbij moet worden opgemerkt dat er nog twee bands zijn met dezelfde naam en dat de luistercijfers dus bij elkaar worden opgeteld. Ter vergelijking: Coldplay is door de last.fm-gebruikers al bijna honderd keer zo vaak opgezet.
Het muzikale tweetal uit Florida heeft drie albums op haar naam staan. Het laatste werk met de titel Rivers of Blood and Sadness, or Maybe Happy, is schijnbaar in 2009 verschenen. Geheel in Inkwell-stijl is deze plaat volledig langs me heen gegaan. Hoewel ik dus nog altijd niet weet of ik in de verleden tijd moet praten of niet herinner ik me Inkwell vooral van de briljante cd These Stars are Monsters.
Welk labeltje ik er wat betreft genre op moet plakken is mij onduidelijk. Een beetje emo, een beetje poppy. Is ook niet belangrijk. Wat het album zo mooi maakt is dat het, net als het gehele bestaan van de band, zo mysterieus is. Adams en Pierce hebben misschien niet de allermooiste stemmen van de muziekindustrie maar weten met hun geluid een bepaalde sfeer op te roepen die je niet vaak tegenkomt.
De herinneringen die aan deze cd kleven zijn echter de belangrijkste redenen voor mij om eeuwigheidswaarde aan dit album toe te kennen. Het brengt me terug naar mijn studententijd in Tilburg. Omdat ik zelf niet in Tilburg woonde bleef ik na een avond stappen vaak slapen bij een kameraad in zijn studentenkamer. Na een hele nacht te zijn blootgesteld aan de vreselijke smaak van de DJ’s in de plaatselijke horecagelegenheden sloten we de avond altijd af met een portie goede muziek. Tegen vijf uur in de ochtend, wanneer de nacht op haar einde liep, klonk These Stars are Monsters dan regelmatig zachtjes door het studentenhuis. En omdat die onbezorgde periode er inmiddels al weer eventjes opzit mag ik ’s nachts nog graag Inkwell opzetten om nog even dat gevoel van toen terug te krijgen. De tijd van ultieme vrijheid. De mooiste tijd van je leven.
Morgen het slot van deze serie: Taylor Swift - Fearless
Misschien wel de meest mysterieuze band die er bestaat: Inkwell. Ik zou zelfs niet eens weten of het duo Travis Adams en Dave Pierce nog wel bij elkaar is. Een zoektocht naar de status van Inkwell leverde me onlangs weinig vernieuwende informatie op. Buiten wat van hun muziek op myspace en purevolume hebben de mannen niet eens een officiële website. Tekenend is ook dat je op youtube wel een instructiefilmpje kunt vinden over hoe je een boekenlegger in de vorm van een hartje moet kantklossen maar dat er slechts een handjevol nummers van Inkwell op staan. Luistercijfers op last.fm laten zien dat hun muziek wereldwijd ook niet bijzonder veel beluisterd wordt. Tot nu toe hebben in totaal 12.022 mensen (die dat programma op hun pc hebben geïnstalleerd) 220.897 keer naar een nummer van Inkwell geluisterd. Daarbij moet worden opgemerkt dat er nog twee bands zijn met dezelfde naam en dat de luistercijfers dus bij elkaar worden opgeteld. Ter vergelijking: Coldplay is door de last.fm-gebruikers al bijna honderd keer zo vaak opgezet.
Het muzikale tweetal uit Florida heeft drie albums op haar naam staan. Het laatste werk met de titel Rivers of Blood and Sadness, or Maybe Happy, is schijnbaar in 2009 verschenen. Geheel in Inkwell-stijl is deze plaat volledig langs me heen gegaan. Hoewel ik dus nog altijd niet weet of ik in de verleden tijd moet praten of niet herinner ik me Inkwell vooral van de briljante cd These Stars are Monsters.
Welk labeltje ik er wat betreft genre op moet plakken is mij onduidelijk. Een beetje emo, een beetje poppy. Is ook niet belangrijk. Wat het album zo mooi maakt is dat het, net als het gehele bestaan van de band, zo mysterieus is. Adams en Pierce hebben misschien niet de allermooiste stemmen van de muziekindustrie maar weten met hun geluid een bepaalde sfeer op te roepen die je niet vaak tegenkomt.
De herinneringen die aan deze cd kleven zijn echter de belangrijkste redenen voor mij om eeuwigheidswaarde aan dit album toe te kennen. Het brengt me terug naar mijn studententijd in Tilburg. Omdat ik zelf niet in Tilburg woonde bleef ik na een avond stappen vaak slapen bij een kameraad in zijn studentenkamer. Na een hele nacht te zijn blootgesteld aan de vreselijke smaak van de DJ’s in de plaatselijke horecagelegenheden sloten we de avond altijd af met een portie goede muziek. Tegen vijf uur in de ochtend, wanneer de nacht op haar einde liep, klonk These Stars are Monsters dan regelmatig zachtjes door het studentenhuis. En omdat die onbezorgde periode er inmiddels al weer eventjes opzit mag ik ’s nachts nog graag Inkwell opzetten om nog even dat gevoel van toen terug te krijgen. De tijd van ultieme vrijheid. De mooiste tijd van je leven.
Morgen het slot van deze serie: Taylor Swift - Fearless
donderdag 29 december 2011
Meest invloedrijke albums deel 3: Pennywise - About Time
Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen. Vandaag aflevering drie: Pennywise – About Time
Het was in de derde klas van de middelbare school dat we eens op excursie gingen naar Keulen. Om de tijd te doden in de bus werd er naar muziek geluisterd. Toen nog met de ouderwetse walkman. MP3-spelers had je toen nog niet. De discman bestond al wel maar dit was echt een luxe. Derhalve zat iedereen met zijn zelf opgenomen cassettebandjes te goochelen.
Ter afwisseling werden de tapejes gedurende de reis geruild en zo kon het gebeuren dat ik op een gegeven moment een bandje van de Amerikaanse punkformatie Pennywise in handen kreeg. Ik zat nog een beetje in de hiphopmodus (zie vorige aflevering) en had me eigenlijk nooit geïnteresseerd voor gitaren. Toen ik de cassette in mijn spelertje stopte ging er echter een wereld voor me open: hoe vet is dit! Ik weet de woorden die ik tegen de vriend van wie ik het betreffende bandje had geleend zei nog goed: “Op deze muziek kun je echt helemaal uit je dak gaan!”. Gelukkig had hij thuis nog veel meer van dergelijke muziek en sinds dat schoolreisje heb ik veel uit zijn muziekvoorraad mogen putten.
Wat me vooral fascineerde aan de agressieve punk van Pennywise waren de enorm snelle drums. Ik kon me er bijna geen voorstelling van maken hoe snel de armen van die man wel niet moesten zijn om dat tempo te produceren. Vooral daarom bleef Pennywise voor mij jarenlang ongeëvenaard.
Later ontwikkelde mijn voorkeur zich via emopunk richting aanverwante stromingen als poppunk e.d. De basis is echter gelegd op de trip naar Keulen. Het album About Time en dan met name het nummer Waste of Time stond aan de wieg van mijn voorliefde voor gitaren.
Morgen aflevering vier: Inkwell – These Stars are Monsters
Het was in de derde klas van de middelbare school dat we eens op excursie gingen naar Keulen. Om de tijd te doden in de bus werd er naar muziek geluisterd. Toen nog met de ouderwetse walkman. MP3-spelers had je toen nog niet. De discman bestond al wel maar dit was echt een luxe. Derhalve zat iedereen met zijn zelf opgenomen cassettebandjes te goochelen.
Ter afwisseling werden de tapejes gedurende de reis geruild en zo kon het gebeuren dat ik op een gegeven moment een bandje van de Amerikaanse punkformatie Pennywise in handen kreeg. Ik zat nog een beetje in de hiphopmodus (zie vorige aflevering) en had me eigenlijk nooit geïnteresseerd voor gitaren. Toen ik de cassette in mijn spelertje stopte ging er echter een wereld voor me open: hoe vet is dit! Ik weet de woorden die ik tegen de vriend van wie ik het betreffende bandje had geleend zei nog goed: “Op deze muziek kun je echt helemaal uit je dak gaan!”. Gelukkig had hij thuis nog veel meer van dergelijke muziek en sinds dat schoolreisje heb ik veel uit zijn muziekvoorraad mogen putten.
Wat me vooral fascineerde aan de agressieve punk van Pennywise waren de enorm snelle drums. Ik kon me er bijna geen voorstelling van maken hoe snel de armen van die man wel niet moesten zijn om dat tempo te produceren. Vooral daarom bleef Pennywise voor mij jarenlang ongeëvenaard.
Later ontwikkelde mijn voorkeur zich via emopunk richting aanverwante stromingen als poppunk e.d. De basis is echter gelegd op de trip naar Keulen. Het album About Time en dan met name het nummer Waste of Time stond aan de wieg van mijn voorliefde voor gitaren.
Morgen aflevering vier: Inkwell – These Stars are Monsters
woensdag 28 december 2011
Meest invloedrijke albums deel 2: Notorious B.I.G. - Life after Death
Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen. Vandaag aflevering twee: Notorious B.I.G. – Life after Death
Zoals in de vorige aflevering al gemeld was ik in het begin van mijn middelbare schoolloopbaan gecharmeerd van happy hardcore. De overstap naar het echte grove geweld van de terrortechno heb ik nooit gemaakt. Ik droomde weliswaar van een Australian of een Cavello (sportmerken die geadopteerd waren door de gabbernatie) maar die kon ik niet betalen en mijn ouders weigerden die voor me te kopen. Achteraf natuurlijk een grote zege.
Niet veel later switchte ik van de beats van happy hardcore naar de beats van de hiphop. Buiten de al eerder aangehaalde stuitermuziek had ik nog nooit een ‘echt’ album gekocht. Life after Death van de Amerikaanse hiphopkolos Notorious B.I.G. was de eerste. Een lugubere titel als je bedenkt dat de beste man vlak voor het uitkomen van de plaat werd geliquideerd.
Deze dubbel-cd (toen nog verpakt in een traditioneel dubbeldik cd-hoesje) was de opmaat voor het verschijnen van nog meer gangstarap in mijn cd-toren (beter gezegd: een geel heineken-kratje). Via Puff Daddy en 2pac hulde ik mij vervolgens in veel te wijde t-shirts van de Wu-Tang Clan. Behoorlijk lijpe figuren, maar hey, je bent toch een beetje op zoek naar je identiteit.
Mijn ouders begonnen zich grote zorgen te maken. Ze stelden mij de vraag waarom ik eigenlijk zo van die rapmuziek hield, bang als ze waren dat ik bezig was mezelf te verliezen in drugs, alcohol en foute vrienden. Gelukkig voor hen kwam ik met een heel braaf antwoord, ik vond die muziek gewoon lekker klinken.
Gerustgesteld als ze waren zagen zij dat ik na verloop van tijd het betreffende muziekgenre ‘ontgroeide’. De oversize t-shirts zal ik waarschijnlijk nooit ontgroeien (mijn zusje heeft ze een tijdje als nachtjapon gebruikt), maar dat is niet erg.
Hoewel ik vandaag de dag niet snel meer dergelijke muziek opzet pik je uit alle periodes van je ‘muzikale leven’ toch wat mee. Sommige nummers van bijvoorbeeld 2pac klinken nog altijd erg lekker en van de Nederlandse hiphopkoning Extince ben ik nog altijd een groot fan. Het was dus zeker geen verspilde tijd, ook al schaam je je bij het terugkijken van foto’s uit die tijd stiekem wel een beetje kapot.
Morgen aflevering drie: Pennywise – About Time
Zoals in de vorige aflevering al gemeld was ik in het begin van mijn middelbare schoolloopbaan gecharmeerd van happy hardcore. De overstap naar het echte grove geweld van de terrortechno heb ik nooit gemaakt. Ik droomde weliswaar van een Australian of een Cavello (sportmerken die geadopteerd waren door de gabbernatie) maar die kon ik niet betalen en mijn ouders weigerden die voor me te kopen. Achteraf natuurlijk een grote zege.
Niet veel later switchte ik van de beats van happy hardcore naar de beats van de hiphop. Buiten de al eerder aangehaalde stuitermuziek had ik nog nooit een ‘echt’ album gekocht. Life after Death van de Amerikaanse hiphopkolos Notorious B.I.G. was de eerste. Een lugubere titel als je bedenkt dat de beste man vlak voor het uitkomen van de plaat werd geliquideerd.
Deze dubbel-cd (toen nog verpakt in een traditioneel dubbeldik cd-hoesje) was de opmaat voor het verschijnen van nog meer gangstarap in mijn cd-toren (beter gezegd: een geel heineken-kratje). Via Puff Daddy en 2pac hulde ik mij vervolgens in veel te wijde t-shirts van de Wu-Tang Clan. Behoorlijk lijpe figuren, maar hey, je bent toch een beetje op zoek naar je identiteit.
Mijn ouders begonnen zich grote zorgen te maken. Ze stelden mij de vraag waarom ik eigenlijk zo van die rapmuziek hield, bang als ze waren dat ik bezig was mezelf te verliezen in drugs, alcohol en foute vrienden. Gelukkig voor hen kwam ik met een heel braaf antwoord, ik vond die muziek gewoon lekker klinken.
Gerustgesteld als ze waren zagen zij dat ik na verloop van tijd het betreffende muziekgenre ‘ontgroeide’. De oversize t-shirts zal ik waarschijnlijk nooit ontgroeien (mijn zusje heeft ze een tijdje als nachtjapon gebruikt), maar dat is niet erg.
Hoewel ik vandaag de dag niet snel meer dergelijke muziek opzet pik je uit alle periodes van je ‘muzikale leven’ toch wat mee. Sommige nummers van bijvoorbeeld 2pac klinken nog altijd erg lekker en van de Nederlandse hiphopkoning Extince ben ik nog altijd een groot fan. Het was dus zeker geen verspilde tijd, ook al schaam je je bij het terugkijken van foto’s uit die tijd stiekem wel een beetje kapot.
Morgen aflevering drie: Pennywise – About Time
dinsdag 27 december 2011
Meest invloedrijke albums deel 1: Metallica - S&M
Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen. Vandaag aflevering één: Metallica – S&M
“’t Kan verkeren”, zei Bredero. En de beste man heeft gelijk, ook wat betreft muzieksmaak. We schrijven het jaar des Heren 1996. Als twaalfjarige knaap had ik zojuist de overstap gemaakt naar de brugklas. Om muziek had ik nooit iets gegeven maar gedurende dat jaar begon het gedeelte in mijn hersenen dat over muzikale smaak gaat zich te ontplooien. Ik ontwikkelde in die periode een voorkeur voor hiphop (waarover in een volgende aflevering meer) en happy hardcore. Weg was ik van de beukende beats van onder meer Charlie Lownoise en Mental Theo.
Dit in tegenstelling tot mijn schoolkameraad van dat moment. Die had lang haar, droeg zogenaamde ‘skaterbroeken’ en had een voorliefde voor gitaren. Wanneer we bij hem thuis huiswerk aan het maken waren zette hij daar altijd een stukje muziek bij op, onder andere van één van zijn favoriete bands: Metallica. De cd Load was toen het meest recente werk en die werd dan ook veelvuldig in de cd-speler gestopt.
Het voelde voor mij iedere keer weer als een marteling. Wat een vreselijke muziek! Wanneer ik thuiskwam rende ik snel naar mijn kamer om als tegengif snel de plaat van Mentale Theo op te zetten. Na een paar doldwaze stuiternummers voelde ik me pas weer ok. Metallica heb ik dan ook jaren vermeden.
Tot het moment dat ik eens bij kennissen aan het oppassen was. Om de tijd te doden zat een beetje te zappen totdat ik terecht kwam bij een concertregistratie van het Woodstock 99-festival. De band die op dat moment optrad was, hoe verrassend, Metallica. Tot mijn eigen verbazing werd ik gegrepen door de show en de muziek. Was dit echt de band die ik al die jaren verafschuwd had?
In dat jaar had Metallica net een live-album uitgebracht getiteld Symphony & Metallica (S&M), een samenwerking met het San Francisco Symphony Orchestra. Nieuwsgierig gemaakt door het optreden op Woodstock ging ik daags daarna naar de plaatselijke platenzaak, kocht de cd en verloor mijn hart aan deze superband. Al snel had ik alle cd’s bij elkaar verzameld. Het laatste album dat ik aan mijn collectie toevoegde was… Load. De cd waar ik zo lang van gewalgd had bleek jaren na dato toch prachtige nummers als Mama Said en Until It Sleeps te bevatten. Zo kan het dus gaan. De muziek die ik in eerste instantie niet uit kon staan brengt me nu in totale euforie en sleept mij er doorheen in moeilijke tijden.
Morgen aflevering twee: Notorious B.I.G. - Life after Death
“’t Kan verkeren”, zei Bredero. En de beste man heeft gelijk, ook wat betreft muzieksmaak. We schrijven het jaar des Heren 1996. Als twaalfjarige knaap had ik zojuist de overstap gemaakt naar de brugklas. Om muziek had ik nooit iets gegeven maar gedurende dat jaar begon het gedeelte in mijn hersenen dat over muzikale smaak gaat zich te ontplooien. Ik ontwikkelde in die periode een voorkeur voor hiphop (waarover in een volgende aflevering meer) en happy hardcore. Weg was ik van de beukende beats van onder meer Charlie Lownoise en Mental Theo.
Dit in tegenstelling tot mijn schoolkameraad van dat moment. Die had lang haar, droeg zogenaamde ‘skaterbroeken’ en had een voorliefde voor gitaren. Wanneer we bij hem thuis huiswerk aan het maken waren zette hij daar altijd een stukje muziek bij op, onder andere van één van zijn favoriete bands: Metallica. De cd Load was toen het meest recente werk en die werd dan ook veelvuldig in de cd-speler gestopt.
Het voelde voor mij iedere keer weer als een marteling. Wat een vreselijke muziek! Wanneer ik thuiskwam rende ik snel naar mijn kamer om als tegengif snel de plaat van Mentale Theo op te zetten. Na een paar doldwaze stuiternummers voelde ik me pas weer ok. Metallica heb ik dan ook jaren vermeden.
Tot het moment dat ik eens bij kennissen aan het oppassen was. Om de tijd te doden zat een beetje te zappen totdat ik terecht kwam bij een concertregistratie van het Woodstock 99-festival. De band die op dat moment optrad was, hoe verrassend, Metallica. Tot mijn eigen verbazing werd ik gegrepen door de show en de muziek. Was dit echt de band die ik al die jaren verafschuwd had?
In dat jaar had Metallica net een live-album uitgebracht getiteld Symphony & Metallica (S&M), een samenwerking met het San Francisco Symphony Orchestra. Nieuwsgierig gemaakt door het optreden op Woodstock ging ik daags daarna naar de plaatselijke platenzaak, kocht de cd en verloor mijn hart aan deze superband. Al snel had ik alle cd’s bij elkaar verzameld. Het laatste album dat ik aan mijn collectie toevoegde was… Load. De cd waar ik zo lang van gewalgd had bleek jaren na dato toch prachtige nummers als Mama Said en Until It Sleeps te bevatten. Zo kan het dus gaan. De muziek die ik in eerste instantie niet uit kon staan brengt me nu in totale euforie en sleept mij er doorheen in moeilijke tijden.
Morgen aflevering twee: Notorious B.I.G. - Life after Death
Abonneren op:
Posts (Atom)
