Meest invloedrijke albums deel 2: Notorious B.I.G. - Life after Death

Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen. Vandaag aflevering twee: Notorious B.I.G. – Life after Death


Zoals in de vorige aflevering al gemeld was ik in het begin van mijn middelbare schoolloopbaan gecharmeerd van happy hardcore. De overstap naar het echte grove geweld van de terrortechno heb ik nooit gemaakt. Ik droomde weliswaar van een Australian of een Cavello (sportmerken die geadopteerd waren door de gabbernatie) maar die kon ik niet betalen en mijn ouders weigerden die voor me te kopen. Achteraf natuurlijk een grote zege.

Niet veel later switchte ik van de beats van happy hardcore naar de beats van de hiphop. Buiten de al eerder aangehaalde stuitermuziek had ik nog nooit een ‘echt’ album gekocht. Life after Death van de Amerikaanse hiphopkolos Notorious B.I.G. was de eerste. Een lugubere titel als je bedenkt dat de beste man vlak voor het uitkomen van de plaat werd geliquideerd.

Deze dubbel-cd (toen nog verpakt in een traditioneel dubbeldik cd-hoesje) was de opmaat voor het verschijnen van nog meer gangstarap in mijn cd-toren (beter gezegd: een geel heineken-kratje). Via Puff Daddy en 2pac hulde ik mij vervolgens in veel te wijde t-shirts van de Wu-Tang Clan. Behoorlijk lijpe figuren, maar hey, je bent toch een beetje op zoek naar je identiteit.

Mijn ouders begonnen zich grote zorgen te maken. Ze stelden mij de vraag waarom ik eigenlijk zo van die rapmuziek hield, bang als ze waren dat ik bezig was mezelf te verliezen in drugs, alcohol en foute vrienden. Gelukkig voor hen kwam ik met een heel braaf antwoord, ik vond die muziek gewoon lekker klinken.

Gerustgesteld als ze waren zagen zij dat ik na verloop van tijd het betreffende muziekgenre ‘ontgroeide’. De oversize t-shirts zal ik waarschijnlijk nooit ontgroeien (mijn zusje heeft ze een tijdje als nachtjapon gebruikt), maar dat is niet erg.

Hoewel ik vandaag de dag niet snel meer dergelijke muziek opzet pik je uit alle periodes van je ‘muzikale leven’ toch wat mee. Sommige nummers van bijvoorbeeld 2pac klinken nog altijd erg lekker en van de Nederlandse hiphopkoning Extince ben ik nog altijd een groot fan. Het was dus zeker geen verspilde tijd, ook al schaam je je bij het terugkijken van foto’s uit die tijd stiekem wel een beetje kapot.


Morgen aflevering drie: Pennywise – About Time