Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen. Vandaag aflevering vier: Inkwell – These stars are monsters
Misschien wel de meest mysterieuze band die er bestaat: Inkwell. Ik zou zelfs niet eens weten of het duo Travis Adams en Dave Pierce nog wel bij elkaar is. Een zoektocht naar de status van Inkwell leverde me onlangs weinig vernieuwende informatie op. Buiten wat van hun muziek op myspace en purevolume hebben de mannen niet eens een officiële website. Tekenend is ook dat je op youtube wel een instructiefilmpje kunt vinden over hoe je een boekenlegger in de vorm van een hartje moet kantklossen maar dat er slechts een handjevol nummers van Inkwell op staan. Luistercijfers op last.fm laten zien dat hun muziek wereldwijd ook niet bijzonder veel beluisterd wordt. Tot nu toe hebben in totaal 12.022 mensen (die dat programma op hun pc hebben geïnstalleerd) 220.897 keer naar een nummer van Inkwell geluisterd. Daarbij moet worden opgemerkt dat er nog twee bands zijn met dezelfde naam en dat de luistercijfers dus bij elkaar worden opgeteld. Ter vergelijking: Coldplay is door de last.fm-gebruikers al bijna honderd keer zo vaak opgezet.
Het muzikale tweetal uit Florida heeft drie albums op haar naam staan. Het laatste werk met de titel Rivers of Blood and Sadness, or Maybe Happy, is schijnbaar in 2009 verschenen. Geheel in Inkwell-stijl is deze plaat volledig langs me heen gegaan. Hoewel ik dus nog altijd niet weet of ik in de verleden tijd moet praten of niet herinner ik me Inkwell vooral van de briljante cd These Stars are Monsters.
Welk labeltje ik er wat betreft genre op moet plakken is mij onduidelijk. Een beetje emo, een beetje poppy. Is ook niet belangrijk. Wat het album zo mooi maakt is dat het, net als het gehele bestaan van de band, zo mysterieus is. Adams en Pierce hebben misschien niet de allermooiste stemmen van de muziekindustrie maar weten met hun geluid een bepaalde sfeer op te roepen die je niet vaak tegenkomt.
De herinneringen die aan deze cd kleven zijn echter de belangrijkste redenen voor mij om eeuwigheidswaarde aan dit album toe te kennen. Het brengt me terug naar mijn studententijd in Tilburg. Omdat ik zelf niet in Tilburg woonde bleef ik na een avond stappen vaak slapen bij een kameraad in zijn studentenkamer. Na een hele nacht te zijn blootgesteld aan de vreselijke smaak van de DJ’s in de plaatselijke horecagelegenheden sloten we de avond altijd af met een portie goede muziek. Tegen vijf uur in de ochtend, wanneer de nacht op haar einde liep, klonk These Stars are Monsters dan regelmatig zachtjes door het studentenhuis. En omdat die onbezorgde periode er inmiddels al weer eventjes opzit mag ik ’s nachts nog graag Inkwell opzetten om nog even dat gevoel van toen terug te krijgen. De tijd van ultieme vrijheid. De mooiste tijd van je leven.
Morgen het slot van deze serie: Taylor Swift - Fearless
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten