Het einde van het jaar is altijd een mooi moment om terug te blikken. In navolging van alle hitlijsten die via de radio tot ons komen zal ik tot aan de laatste dag van het jaar aan de hand van vijf albums terugblikken op de ontwikkeling van mijn persoonlijke muzieksmaak. Het zullen dus niet (altijd) mijn favoriete platen zijn maar wel de albums die binnen die ontwikkeling duidelijke mijlpalen vormen. Vandaag aflevering één: Metallica – S&M
“’t Kan verkeren”, zei Bredero. En de beste man heeft gelijk, ook wat betreft muzieksmaak. We schrijven het jaar des Heren 1996. Als twaalfjarige knaap had ik zojuist de overstap gemaakt naar de brugklas. Om muziek had ik nooit iets gegeven maar gedurende dat jaar begon het gedeelte in mijn hersenen dat over muzikale smaak gaat zich te ontplooien. Ik ontwikkelde in die periode een voorkeur voor hiphop (waarover in een volgende aflevering meer) en happy hardcore. Weg was ik van de beukende beats van onder meer Charlie Lownoise en Mental Theo.
Dit in tegenstelling tot mijn schoolkameraad van dat moment. Die had lang haar, droeg zogenaamde ‘skaterbroeken’ en had een voorliefde voor gitaren. Wanneer we bij hem thuis huiswerk aan het maken waren zette hij daar altijd een stukje muziek bij op, onder andere van één van zijn favoriete bands: Metallica. De cd Load was toen het meest recente werk en die werd dan ook veelvuldig in de cd-speler gestopt.
Het voelde voor mij iedere keer weer als een marteling. Wat een vreselijke muziek! Wanneer ik thuiskwam rende ik snel naar mijn kamer om als tegengif snel de plaat van Mentale Theo op te zetten. Na een paar doldwaze stuiternummers voelde ik me pas weer ok. Metallica heb ik dan ook jaren vermeden.
Tot het moment dat ik eens bij kennissen aan het oppassen was. Om de tijd te doden zat een beetje te zappen totdat ik terecht kwam bij een concertregistratie van het Woodstock 99-festival. De band die op dat moment optrad was, hoe verrassend, Metallica. Tot mijn eigen verbazing werd ik gegrepen door de show en de muziek. Was dit echt de band die ik al die jaren verafschuwd had?
In dat jaar had Metallica net een live-album uitgebracht getiteld Symphony & Metallica (S&M), een samenwerking met het San Francisco Symphony Orchestra. Nieuwsgierig gemaakt door het optreden op Woodstock ging ik daags daarna naar de plaatselijke platenzaak, kocht de cd en verloor mijn hart aan deze superband. Al snel had ik alle cd’s bij elkaar verzameld. Het laatste album dat ik aan mijn collectie toevoegde was… Load. De cd waar ik zo lang van gewalgd had bleek jaren na dato toch prachtige nummers als Mama Said en Until It Sleeps te bevatten. Zo kan het dus gaan. De muziek die ik in eerste instantie niet uit kon staan brengt me nu in totale euforie en sleept mij er doorheen in moeilijke tijden.
Morgen aflevering twee: Notorious B.I.G. - Life after Death
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten