dinsdag 25 februari 2014

Review: Jason Derulo; Live in Amsterdam

Gezien: 24-2-2014, HMH, Amsterdam

Na zijn optreden in de Amsterdamse HMH gisteravond kreeg de ‘new kid on the block’ Jason Derulo een flinke draai om zijn oren van de Nederlandse criticasters. Deels terecht maar deels ook zeker niet.
Vooraf was er even de vrees dat de Amerikaanse hitmachine trekjes van zijn collega Justin Bieber had overgenomen, daar hij het publiek ruim drie kwartier liet wachten na het laatste voorprogramma. En dat terwijl de laatste prelude bestond uit twee ADHD-rappers die slechts een microfoon als instrument hadden. Er hoefde dus niet bepaald veel afgebroken te worden.

Afijn, de echte show dan. Die begint lekker met twee van zijn vetste hits ‘In my head’ en ‘Watcha say’. Wat opvalt is dat Jason echter lang niet de gehele tekst live zingt. En dat is het grootste gedeelte van het optreden het geval. Maar hé, deed grootheid Michael Jackson dat ook niet altijd zo? De focus ligt duidelijk op de choreografie, die nogal intensieve moves bevat. Ik kan me goed voorstellen dat een combinatie van die twee moeilijk is, zeker met die hoge noten die Jason regelmatig dient te halen. De poging daartoe had echter beter gekund. Overigens is het ook jammer dat de welbekende naamjingels uit het repertoire verdwenen zijn, al lijk ik soms de enige met die mening. JA-SON DERULO!

Verder kwam er veel kritiek op het feit dat de 24-jarige ‘mooiboy’ uit Miami te veel met ontbloot bovenlijf over het podium paradeerde. En dat hij als intermezzo met zijn al even afgetrainde danscrew on stage een potje gaat staan fitnessen was al helemaal uit den boze. Dit soort kritieken worden waarschijnlijk altijd gedropt door net iets te dikke dertigers die balen van hun eigen vetkwabben die zich gestaag in hun buikregio op beginnen te hopen, voor wie het uitvoeren van een enkele push-up al een wereldprestatie is en een sixpack a la Derulo een utopie. Aan het geluid uit de vele kelen te horen kan opgemaakt worden dat geen enkele dame in de zaal gisteren bezwaar had tegen de gang van zaken. Ondergetekende ook zeer zeker niet want de fitnesssport kan in mijn ogen niet beter gepromoot worden dan op deze manier. Dat maakt dus dat minimaal de helft van de zaal plus één hier plezier aan beleefde. Goede beslissing dus!

Al met al was het een vermakelijke show. De songs van Jason Derulo zijn ijzersterk en dansen kunnen hij en zijn mannen als de beste. Voor wie zestig euro of meer heeft betaald is de prijs-kwaliteitverhouding misschien niet optimaal, maar de basis voor een succesvolle rentree is er. Als Derulo het dansen iets meer overlaat aan zijn personeel zodat hij zelf meer lucht heeft om te zingen, een achtergrondkoortje inhuurt om hem zo nu en dan bij te staan, op te vangen en het geheel een meer ‘live-experience’ te geven en als de DJ iets vaker zijn mond houdt dan wordt het volgende optreden gegarandeerd die zestig euro waard! 

maandag 10 februari 2014

Olympische column: Olympisch kampioen voor een halve minuut

Wat een geweldige 500 meter hebben we vandaag kunnen zien. Een wedstrijd waar werkelijk alles in zat. Bovenal dramatiek. Op basis van zijn prestaties in de afgelopen twee seizoenen verdiende Michel Mulder het goud, maar de manier waarop Jan Smeekens naar de tweede plek werd verwezen was wel heel erg pijnlijk.

Ongeveer een halve minuut waande Smeekens zich op de top van de Olympus. Om daar vervolgens kei- en keihard vanaf te vallen omdat de tijd van Mulder met maar liefst vierhonderdste van een seconde werd gecorrigeerd. Iets wat ik in al die jaren dat ik het schaatsen volg nog nooit heb meegemaakt. De korte periode van de ‘kickfinish-hype’ daargelaten.

Wel diep respect voor Smeekens, die vrijwel direct na de wedstrijd al ijskoud kon beweren blij te zijn met zilver. Heel sportief natuurlijk maar ik kan daar met mijn pet niet bij. Zelf zou ik minimaal drie weken geen daglicht hoeven zien. Hoe kun je nou blij zijn als je de mogelijk enige kans uit je leven op Olympisch heldendom op eenhonderdste hebt gemist?

Op dit moment is Smeekens voor het Nederlands publiek misschien wel net zo’n groot kampioen als Michel Mulder. Maar wie weet er over vier jaar nog wie er vandaag tweede werd? Zeg eens eerlijk, toen u vandaag Annette Gerritsen zag zitten als analiste bij de NOS, dacht u toen aan de 1000 meter van vier jaar geleden toen zij op tweehondersdsten het goud miste en zilver pakte? Niet he? Waarschijnlijk wist u zonder naamondertiteling niet eens wie die knappe blondine was. Terwijl het ganse land weet wie Mark Tuitert is, omdat één van de weinige wedstrijden die hij ooit heeft gewonnen toevallig een Olympische race was.

Dat is het verschil tussen een topprestatie en een legendarische prestatie. Het verschil dat vandaag met éénhonderdste in het nadeel van Jan Smeekens is uitgevallen. “Zilver met een gouden randje”, zou Herbert Dijkstra gezegd hebben. Ik gun het Smeekens van harte dat iedereen zijn prestatie zo zal blijven herinneren.