Hartstilstanden bij sporters lijken tegenwoordig aan de orde van de dag. Met name op de voetbalvelden komt dit helaas veelvuldig voor, al dan niet met fatale afloop. Bolton Wanderers-speler Fabrice Muamba kan het gelukkig navertellen, net als Evander Sno van RKC. Anderen, zoals Piermario Morosini (Livorno) en Marc Vivien Foe (Kameroen) , waren minder fortuinlijk en bliezen in de sportarena hun laatste adem uit.
Naast al die drama’s in het voetbal is met het overlijden van de pas 26-jarige Noor Alexander Dale Oen nu ook de zwemsport diep getroffen. Een gebeurtenis die me nog een tikje verontrustender maakt dan dat ik na al die voetbaldrama’s al was.
Natuurlijk zijn voetbalprofs ook goed getraind, maar in het zwemmen is het fysieke aspect van de sport nog veel belangrijker. Wil je als zwemmer meedraaien in de wereldtop dan moet je daar alles voor over hebben. Het lichaam van die mannen is tot in de perfectie getraind. Dat dan zelfs bij een wereldkampioen in de sterkste periode van zijn leven de belangrijkste spier van het lichaam het opeens begeeft is nauwelijks te bevatten.
Het zet je aan het denken. Iets dergelijks kan iedereen op elk moment gebeuren. Zowel topsporters als de sportieve hobbyist als de niet sportende 110 kilo wegende kantoormedewerker met een McDnonalds-voordeelkaart. Je kunt de kansen door gezond te leven wellicht verkleinen maar je kunt het niet vermijden. Beter staan we stil bij het verlies van Dale Oen en al die andere sporters, maar denken we er verder niet al te veel over na, om de kwaliteit van het leven dat je mag leven niet nodeloos te verlagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten