Olympische column: Churandy Martina, ook zonder medaille een held

Heel vroeger kon men op de Olympische Spelen ook een medaille winnen in de categorie kunst. Nu de finale van de 200 meter bij de mannen is gelopen zou ik deze oude traditie graag in ere willen herstellen.

De sprintkanonnen uit Jamaica waren niet te kloppen en onze troef, Churandy Martina, moest zich tevreden stellen met een vijfde plaats. Daar waar iedereen, inclusief hijzelf, op minimaal een bronzen plak had gerekend.  En ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat het hele land hem die medaille ook echt gunde. Onder andere omdat hij vier jaar geleden in Peking op een lullige manier het zilver in moest leveren.

Maar persoonlijk gun ik hem het succes vooral vanwege zijn geweldig positieve instelling. Churandy is altijd blij. Zelfs vlak na de voor hem toch teleurstellend verlopen finale kan hij alleen maar zeggen dat hij blij is dat hij wedstrijden MAG lopen. “Dankzij God kan ik al deze dingen doen. Ik ben blij man, ik kan niet klagen”, aldus Martina. Wat een enorme koning ben je dan!

En dat is precies de reden dat ik voor deze ene keer graag de kunst als Olympische discipline terug wil zien. Het goud in die categorie zou zeker naar Martina gaan. Churandy verstaat de kunst om niet alleen zichzelf maar ook iedereen om hem heen vrolijk te maken. Wie één interviewtje met Martina bekijkt is spontaan zijn depressie kwijt.

Een gouden gave van onze Curaçaose vriend die alleen al daarom een medaille meer dan verdiend had. Epke Zonderland zal de grootste Nederlandse sporter van deze Spelen worden. Dat is volkomen terecht maar Churandy Martina mag wat mij betreft vol trots naast hem gaan staan als grootste Olympische held zonder medaille.