Vrouwen kunnen niet voetballen

Op Eurosport wordt de laatste dagen opvallend veel damesvoetbal uitgezonden. En omdat de televisies bij ons op de sportschool regelmatig op die zender staan afgestemd krijg ik daar behoorlijk wat van mee. Nader onderzoek met mijn vriend Google bracht aan het licht dat het hier gaat om het wereldkampioenschap voor dames onder de twintig jaar in Japan.

Wat me direct opviel is dat qua uiterlijk vertoon het stereotype van damesvoetbal niet meer opgaat. Waren het vroeger vooral potige tantes met kort haar (al dan niet met een homoseksuele geaardheid) die aan voetbal deden, tegenwoordig is dat wel anders. We hadden natuurlijk al onze eigen Anouk Hoogendijk (de Fatima Moreira de Melo van het voetbal), maar ook op dit wk kan op de meeste speelsters met een gerust hart het predicaat knap, lekker of beeldschoon worden geplakt.

Waarom zijn die tribunes dan zo uitgestorven vraag je je derhalve af. Het antwoord daarop is tweeledig. Men speelt in immense stadions waardoor de schoonheid van de speelsters vanaf de tribune echt niet waar te nemen is. En voor de schoonheid van het spel komt natuurlijk niemand kijken.

Want laten we eerlijk wezen. Vrouwen kunnen veel, maar voetballen in ieder geval niet. Met de B1 van voetbalvereniging ODC uit Boxtel speelde ik zo’n veertien jaar geleden eens een oefenwedstrijd tegen ons eerste damesteam, dat toen nog uitkwam op het hoogste niveau van Nederland. We wonnen die partij met 3-0 en ik heb me als keeper zelden nuttelozer gevoeld dan tijdens die wedstrijd.

Wat dat betreft is er in de afgelopen jaren weinig veranderd. Wie me niet gelooft moet de beelden van de wedstrijd tussen Duitsland en China er maar eens bijpakken. Hoe daar verdedigd wordt is werkelijk te schandalig voor woorden, zeker omdat het hier om een wereldkampioenschap gaat. In mijn voormalige job als verslaggever van amateurvoetbal heb ik vele dramatische acties gezien maar hier zou zelfs het centrale verdedigingsduo van S.V. Lierop zich nog kapot voor schamen.

Waar je de dames wel mee moet complimenteren is het enthousiasme en de sportiviteit die ze uitstralen. Ze gaan er stuk voor stuk helemaal voor. En wanneer een vrouw tegen het gras gaat en blijft liggen weet je doorgaans zeker dat ze ook daadwerkelijk iets mankeert. Dit in tegenstelling tot haar mannelijke collega’s bij wie toneelspelen en de tegenstander kaarten aannaaien een tweede natuur lijkt te zijn geworden.

Nee, dat doen ze goed die meiden. Hulde daarvoor. En ik meen het wanneer ik zeg dat ik het best leuk vind om naar damesvoetbal te kijken. Maar zeer zeker niet vanwege hun voetbalkwaliteiten.