Hardlopen is beter dan seks

Hardlopen is misschien wel de saaiste sport die er bestaat. Eerlijk is eerlijk, van de tien keer dat ik ga hardlopen heb ik er negen keer absoluut geen zin in of kijk ik er zelfs tegenop. Vandaag was echter een uitzondering.

De herfst, misschien wel het schraalste, somberste en meest trieste seizoen dat er bestaat. Het wordt kouder en natter. De dagen worden korter en grijzer. Verkoudheden en andere kwaaltjes steken de kop op. Niks voor mij. In de herfst ben ik negen van de tien dagen depressief. Vandaag was echter een uitzondering.

Een strakblauwe lucht, iets aan de frisse kant maar met een thermoshirt aan is het goed te doen. Korte broek daaronder want dat kan nog net. Hardloopschoenen aan en gaan met die banaan.

In het najaar mag ik altijd graag het bos opzoeken. Want hoewel de herfst een vreselijk seizoen is lijkt alles in het bos juist dan extra mooi. Zoek op Google maar eens met het trefwoord ‘autumn’ naar afbeeldingen, dan zie je wat ik bedoel. Het zijn echter niet alleen de optische elementen die het bos op een dag als deze zo betoverend mooi maken. De typische herfstgeur en de geluiden die je wel en soms juist niet hoort maken het totaalplaatje compleet. Uit ervaring weet ik hoe motiverend het kan zijn wanneer er duizenden mensen bij een wedstrijd langs de kant staan om de lopers aan te moedigen. Maar de serene rust van het woud is misschien nog wel stimulerender. Het enige wat je hoort is je eigen ademhaling en het geluid van je passen. Het gedempte geluid wanneer je over een stevig zandpad loopt, ‘krk krk’ wanneer dit pad bestrooid is met kleine steentjes, ‘chomp chomp’ op het wat drassige gedeelte en ‘krsp krsp’ wanneer een pad, zoals in deze tijd van het jaar vaak het geval is, compleet bedekt is door een deken van donkergele en bruine bladeren. Hoe iets wat dood is toch nog zo mooi kan zijn en zo lekker kan klinken.

Ik ren willekeurige rondjes door het park. Neem dan weer dit paadje en dan weer dat. Om de een of andere manier ben ik niet kapot te krijgen wanneer ik een hardloopsessie in het bos doe. Ik loop en loop en loop maar door. En wanneer de benen op een gegeven moment toch beginnen te protesteren wil de geest nog niet stoppen. Het plan was aanvankelijk om 30 tot 40 minuutjes te gaan lopen maar inmiddels ben ik alweer bijna een uur onderweg. Ok, nog één rondje dan, want ik wil nog één keer het geluid van de steentjes horen. Krk krk krk.

Dit zijn de momenten waarop je weer weet dat je leeft. En het mooie is, het houdt hier niet op. Na afloop van je training is er immers dat voldane gevoel dat je de rest van de dag niet meer kwijtraakt. Bovendien weet je dat wanneer je het sporten volhoudt, de fysieke resultaten, in de vorm van een groter uithoudingsvermogen en een afgetrainder lichaam, ook tot tevredenheid zullen stemmen. Het is dus niet alleen de activiteit zelf maar vooral wat er uit voortvloeit wat het zo mooi maakt. Een kameraad en ik verkondigen daarom niet voor niets al jaren het volgende standpunt: hardlopen is beter dan seks. En zeker op een dag als vandaag!

De saaiste sport ter wereld en het meest deprimerende seizoen dat er bestaat. Opmerkelijk toch dat de som van deze twee variabelen het levensgeluk van de hardloper beschrijft?