Frank Vandenbroucke

Met het overlijden van Frank Vandenbroucke is één van de laatste boegbeelden van het ‘oude wielrennen’ heengegaan. De schoonheid van het cyclisme is wat mij betreft gebaseerd op de verhalen van excentrieke renners uit het verleden. Dat soort figuren zijn in de strak georganiseerde wielerindustrie vandaag de dag behoorlijk zeldzaam, maar VDB was er nog zo eentje. Een renner waar nog jaren over gepraat zal worden en wiens faam vooral voortkwam uit zijn levensloop en uit zijn talent, dat ontegenzeggelijk in grote mate aanwezig was.

Toevallig zat ik laatst de erelijst van Vandenbroucke eens door te nemen. Die was beduidend korter dan ik verwachtte. Natuurlijk staan er een aantal fraaie overwinningen op, maar zeges in echt grote koersen waren voor hem tamelijk zeldzaam. Opvallend voor iemand die door Jean Nelissen in zijn boek ‘De 100 beste wielrenners aller tijden’, als ik me niet vergis, nog in de top vijftien werd geplaatst. Weliswaar stond hij zo hoog op basis van zijn potentie, maar het tekent zijn talent dat hij al vroeg met de grote renners uit het verleden werd vergeleken.

Zijn mooiste overwinning behaalde hij in de Luik-Bastenaken-Luik van 1999. Wanneer ik de naam Vandenbroucke hoor denk ik altijd direct terug aan die dag. Michael Boogerd was in topvorm en leek hard op weg om zijn favoriete klassieker te winnen. Samen met Vandenbroucke reed ‘Boogie’ voorop. VDB had daags voor de wedstrijd luid verkondigd dat hij zijn beslissende demarrage zou plaatsen op de Cote de Saint-Nicolas. “En wat doet het kreng…”, riep Mart Smeets in zijn commentaar. Precies, hij viel aan en liet Boogerd en alle Nederlandse wielerliefhebbers beduusd achter.

Vandenbroucke was korte tijd dominant in de eendaagse koersen. Daarna ging het rap bergafwaarts met het Belgische troetelkind. Hij kwam nauwelijks meer in het nieuws vanwege sportieve prestaties maar nog slechts vanwege zijn roerige privéleven. Dopinggebruik, schandalen, een stukgelopen huwelijk, zelfmoordpogingen, de superster ging door diepe dalen. Keer op keer kondigde hij zijn rentree in het peloton aan en iedere keer eindigde dit in een teleurstelling. Desondanks bleef het enfant terrible zeer geliefd in zijn vaderland.

Toen ik het nieuws van zijn overlijden te horen kreeg vond ik dat in eerste instantie bijzonder spijtig, maar aan de andere kant verbaasde het me niks. “Zo hoort het ook gewoon te zijn”, dacht ik bij mezelf. Het past helemaal in het plaatje van Frank Vandenbroucke. Vanwege zijn prestaties, maar vooral vanwege zijn speciale karakter en zijn tragische leven was de man een wielerlegende. Ware legendes dienen hun trieste leven ook triest te beëindigen, bij voorkeur op niet al te hoge leeftijd. Het gerucht gaat dat er sprake zou zijn van zelfmoord. Dat zou het verhaal Vandenbroucke alleen nog maar een mytischer karakter geven. Michael Jackson, Herman Brood, Marco Pantani. In dat rijtje kunnen we nu ook Frank Vandenbroucke plaatsen.
VDB, van supertalent tot legende, nu ook officieel. Rust in vrede.