Het hoogtepunt van de Olympische Spelen in Vancouver staat wat mij betreft al vast. Dat is niet de gouden race van Sven op de vijf kilometer en ook niet de wijze waarop hij met groot vertoon van macht de tien kilometer naar zijn hand zal gaan zetten. Het is ook niet de superspannende ontknoping bij het alpineskiën, waarbij Didier Defago als outsider de titel op de afdaling pakte in een spel van honderdsten. Het zilver van Apollo Ono (hierdoor officieel de beste Olympische shorttracker aller tijden) was ook fraai, maar lang niet fraai genoeg.
Geen enkele medaille blonk zo mooi als de tranen van Annette Gerritsen na haar val op de 500 meter. Haar opening (10.44 over de eerste 100 meter) was super en even leek het er op alsof ze haar Olympische ambities daadwerkelijk waar ging maken. Het mocht echter niet zo zijn. Je zag het eigenlijk bij de start al. Die blik, die houding. Veel te gespannen, dat kon niet goed gaan. En dat ging het ook niet. In de eerste bocht verloor haar schaats de grip op het ijs. Annette viel achterover op haar charmante achterwerk en gleed hierop keihard de boarding in. Toernooi voorbij, in één klap.
Bijzonder jammer natuurlijk voor haar en voor sportminnend Nederland, maar ook een geschenk uit de hemel. Want wat leverde het een prachtige beelden op. Niet de val zelf, daar kreeg je zelf haast pijn in de nek van. Nee, het moment dat Annette op een bankje op het middenterrein haar schaatsen uitdoet. De tranen vloeien, je hoort haar snikken.
Even later. Nog steeds op hetzelfde bankje maar dan met een roze handdoek met witte stippen voor haar mond. De tranen blijven komen. Ook na afloop voor de camera van de NOS. Prachtig!
Dit is nu waar sport om draait. Sport is geen stukje metaal van goud, zilver of brons. Sport is emotie. Mocht Annette op de 1000 en de 1500 meter geen medaille meer pakken dan vind ik dat ze op basis van haar optreden na de 500 meter toch een uitnodiging van de koningin verdient.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten