Toen op 15 mei van het jaar 2004 bekend werd dat het wereldkampioenschap voetbal in Zuid-Afrika gespeeld zou gaan worden besloten we met de familie dat we daar zeker heen zouden gaan. Een leuk idee, maar zoals eenieder wel weet zijn dit soort toekomstplannen nogal eens aan wijzigingen onderhevig.
De jaren verstrijken en ineens is het eind 2009. Het onderwerp dat jarenlang gesluimerd heeft wordt eindelijk weer actueel. Minder dan een jaar voor het toernooi moet er een definitief besluit worden genomen. Gaan we wel of gaan we niet? Het voornemen was natuurlijk mooi, maar had ik een kleine tien jaar geleden ook niet geroepen dat we zeker naar het WK in Duitsland zouden gaan? En waar heb ik dat uiteindelijk gekeken? Juist, gewoon voor de buis.
Hetzelfde scenario dreigt nu. Mijn moeder en broertje zijn inmiddels al afgehaakt. De zusjes gaan ook niet mee. Pap heeft nog wel zin in een vakantie naar zijn voormalige thuisbasis Johannesburg. Zelf zit ik nog in dubio. Want ja, het WK valt natuurlijk weer net in een tentamenperiode. En omdat ik mijn studie een bijzonder warm hart toedraag wil ik toch wel erg graag genoeg studiepunten halen om deze voort te mogen zetten. Komt nog eens bij dat ik als arme (deeltijd)student het geld eigenlijk helemaal niet heb om zo’n belachelijk duur vliegticket aan te schaffen.
De tijd begint nu wel te dringen. De vliegreizen worden steeds duurder en de kaartjes moeten onderhand besteld worden. Vader mailt: “Ga je mee? Ik moet het morgen weten!” Wat te doen? Kop of munt? Ie wie waai weg?
Onder het motto ‘je leeft maar één keer’ stuur ik uiteindelijk het beslissende mailtje: “Ik wil de gok wel wagen”. Ik kan op vakantie natuurlijk mijn schoolspullen meenemen. En wie garandeert mij dat wanneer ik thuis blijf ik op zeker alle toetsen haal? Om de reis te financieren kan ik in de zomer vast wel een aantal weken extra werken. Heb ik voor mijn vorige vakantie ook gedaan.
Maar het belangrijkste van alles is dat een wereldkampioenschap voetbal voor een sportfanaat als ik iets unieks is. Voor dergelijke ervaringen moet je soms een risicootje durven nemen. En stel dat ik over een paar maanden per ongeluk onder een trein kom of één of andere enge ziekte oploop. Dan zou ik toch spijt hebben wanneer ik nu niet gegaan was. Je leeft maar één keer. Hup, die auto in, richting vliegveld en op naar Johannesburg!
Deze column verscheen op 10-6-2010 in Brabants Centrum
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten