Fabian, de machine

Gisteren las ik in NRC Handelsblad een column van John Kroon waarin gesteld werd dat Fabian Cancellara vals zou hebben gespeeld. De Zwitser, die dit jaar op zeer imponerende wijze de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix op zijn naam schreef, is niet betrapt op epo of iets dergelijks maar zou gebruik hebben gemaakt van een motortje.

Na het lezen van de eerste regels dacht ik dat er een leuke verwijzing werd gemaakt naar één van Maarten Ducrot’s meest karakteristieke uitspraken over Fabian: ‘Hij gaat zo hard, het lijkt wel of ie een brommer heeft ingeslikt’. Toen er vandaag in het AD echter een bijna paginavullend artikel over ‘het motortje’ verscheen begreep ik dat het sommigen bittere ernst is.

Met zo’n systeem in je fiets zou je maar liefst 27 kilometer per uur harder kunnen gaan. Dat betekent dat ik met zo’n rijwiel ook makkelijk mee zou kunnen in het profpeloton. Wel briljant natuurlijk. De hele wielerwereld richt zijn pijlen op het bestrijden van de drogering van het menselijk lichaam terwijl de fiets aan alle aandacht ontsnapt. Floyd Landis eat your heart out!

“Dit is erger dan doping”, aldus Rabobank-trainer Louis Delahaije. Daar ben ik het toch niet mee eens. Vergeleken bij die chemische troep die de renners doorgaans in hun lichaam spuiten is dit toch heerlijk onschuldig. Het doet denken aan de periode waar de ziel van het wielrennen in verborgen ligt. Zeg nou zelf, voor zulke streken draaide men de hand vroeger niet om. Je ziet iemand als Alfredo Binda (1902-1986) of Wim van Est (1923-2003) toch al helemaal demarreren, een in de bosjes verstopt motortje op zijn fiets monteren, vervolgens fluitend twee bergen over rijden om een kilometer voor de finish het machientje weer in een holle boom te dumpen en wat water over zijn gezicht gooien om net te doen alsof hij flink gezweet heeft. Het zou natuurlijk puur bedrog zijn, maar mocht Cancellara echt mechanische hulp hebben gehad dan beschouw ik dat maar als een ode aan alle mooie wielerverhalen uit het verleden.