WK-column: indrukwekkende architectuur

Na een lange rit over eindeloos lijkende wegen komen we na een dag rijden aan in Marina Beach, zo’n honderd kilometer ten zuidwesten van Durban en ook wel het ‘Honolulu van de zuidkust’ genoemd. Het is er veel groener maar vooral ook een stuk warmer dan in Johannesburg, waar we die ochtend al klappertandend waren vertrokken.

Het is al halverwege de avond wanneer we onze auto’s aan het strand parkeren. Net op tijd voor de wedstrijd Zuid-Afrika tegen Uruguay die we tezamen met een aantal andere (Zuid-Afrikaanse) toeristen aanschouwen in een klein strandbarretje. Ook enkele politieagenten onderbreken hun ronde om samen met ons de wedstrijd te bekijken. Helaas kan ‘Bafana Bafana’ het vanavond niet bolwerken waardoor de meeste vrolijkheid langzaam maar zeker wegebt.

Aan het Nederlands elftal de taak om de jubelstemming weer terug te brengen. De wedstrijd is wederom vroeg in de middag dus vertrekken we bijtijds richting Durban, alwaar het goed toeven is. Aan het strand is een groot FIFA Fan Fest opgebouwd, met onder meer live muziek en grote schermen waar de wedstrijden op worden getoond. Er heerst een heerlijk zomerse sfeer. De weg naar het stadion is kilometers lang maar de supporters weten zich onderweg prima te vermaken. De vuvuzela’s klinken luid en iedereen wil met elkaar op de foto.

Was het Soccer City Stadium al een indrukwekkend bouwwerk, het Moses Mabhida Stadium doet daar nog een schepje bovenop. Weliswaar een iets lagere capaciteit (62.760) dan Soccer City (88.460) maar een schitterend staaltje van artistieke architectuur. Zat ik in Jo’burg nog vrijwel bovenin de nok, dit keer zit ik lekker dicht op het veld. Helaas wederom in een vak dat weliswaar vol zit maar waarin ik zo’n beetje de enige ben die de tekst van het Wilhelmus kent. De vreugde over het winnende doelpunt van Sneijder kan ik gelukkig wel delen met een landgenoot achter mij. Weliswaar is de beste man woonachtig in Zwitserland maar ik ben al lang blij met zijn aanwezigheid. Voor de wedstrijdbeleving is het wel zo leuk om met een groot aantal gelijkgestemden te zijn. Aan massale euforie in mijn vak ontbrak het deze (en ook de vorige) wedstrijd dus, maar de fantastische stadions zorgden desondanks voor een unieke belevenis.

Spectaculair Hollands voetbal heb ik de afgelopen twee weken niet gezien. Met dit spel worden we geen wereldkampioen. Ik ben er echter van overtuigd dat het team nog wel een keer echt gaat draaien. Helaas zal ik die wedstrijden niet meer vanaf de tribune bekijken. De match tegen Japan luidde het einde in van mijn verblijf in dit fascinerende land. Na een kleine 24 uur reizen van zondag op maandag (zonder slaap) steek ik de sleutel weer in het slot van mijn eigen voordeur. Hoe raar het ook moge klinken, ik mis nu al het geluid van de vuvuzela’s in de straten. Wellicht kan ik daar zelf wat aan gaan doen.


Deze column verschijnt op 24-6-2010 in Brabants Centrum