Mijn grote liefde

Ik ontmoette haar zo’n zeven jaar geleden. De locatie, een troosteloos industrieterrein, was niet bepaald romantisch te noemen. Ze zag er bijzonder goed uit. Om te zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was gaat echter wat ver. Op dat moment had ik namelijk meerdere opties, waardoor ik me niet direct volledig aan haar over kon geven. Uiteindelijk koos ik toch voor haar. Om haar mooie uiterlijk, haar uitstraling, maar eerlijk gezegd ook omdat zij het makkelijkst te krijgen was. Ken je beperkingen, zeg ik altijd maar.

Je weet hoe dat gaat met relaties. In het begin kun je niet van elkaar afblijven, maar naarmate de tijd vordert raak je elkaar steeds minder aan. Geheel volgens het natuurlijk beloop kakte de relatie in. In de zomer, wanneer het lekker weer was, gingen we er nog wel eens samen op uit, maar het grootste gedeelte van het jaar zagen we elkaar niet of nauwelijks. Zelfs met kerstmis liet ik haar in de kou staan. En het deed me niks, geen best teken natuurlijk.

Het kostte me moeite om haar trouw te blijven en soms lukte dit dan ook niet. Andere verleidingen kruisten mijn pad, verleidingen die ik simpelweg niet kon weerstaan. Of ze het geweten heeft weet ik niet, want ja, we zagen elkaar toch nauwelijks. Totdat ik tegen het eind van vorig jaar genoodzaakt was om weer een beroep op haar te doen. Het kon niet meer wachten. Gelukkig deed ze niet moeilijk en kon ik er gelijk weer op duiken. Ik nodigde haar derhalve zelfs uit in mijn huis, iets dat ik tot dan toe nog nooit gedaan had. Dit alles voor het grote doel genaamd La Marmotte. Ik wist echter dat het vanaf nu wel een kwestie was van investeren in de relatie.

Want mijn fiets en ik, dat is en blijft een haat-liefdeverhouding. Net als in een echte relatie geeft de man haar niet altijd de aandacht die zij verdient. Soms vervloek ik haar maar tegelijkertijd maakt ze me gelukkig. Stagestress en die onbeantwoorde liefde, het is allemaal ineens niet meer belangrijk wanneer je zit af te zien op de fiets. Pijn met pijn bestrijden noemen ze dat in de fysiotherapie. Zolang ik samen met mijn fiets een doel heb om naar toe te werken houdt ze me op de been en heb ik weinig anders meer nodig om gelukkig te zijn.