De postbode

Het is half zeven in de ochtend als de telefoon gaat. Afgeschermd nummer, altijd spannend. Het blijkt 3FM-DJ Giel Beelen te zijn. De dag ervoor is bekend geworden dat TNT zich genoodzaakt ziet om een groot aantal medewerkers weg te bezuinigen. Of ik, als parttime postbode zijnde, daar even iets over wil vertellen op de radio.

Het is al de tweede keer in relatief korte tijd dat ik mijn mening over dit onderwerp de ether in mag slingeren. Dat geeft wel aan dat het op dit moment geen pretje is om als kostwinner in dienst te zijn bij TNT. Persoonlijk zal ik door die hele TNT-crisis niet slechter slapen. Als flexibele zaterdagmedewerker die ook doordeweeks wat uurtjes maakt en op vrijwel alle diensten inzetbaar is zullen ze mij niet zo snel op straat zetten. Mochten ik onverhoopt toch mijn congé krijgen dan is dat jammer, maar allerminst een ramp. Ik ben namelijk niet van plan om dit werk mijn hele leven te blijven doen.

Voor de ‘ouderwetse’ postbode met een vrouw, kind, hond en hypotheek is het natuurlijk een ander verhaal. Hij is voor zijn inkomen volledig afhankelijk van zijn werkzaamheden voor de oranje brigade. Je kunt je voorstellen wat de gevolgen zijn wanneer dit weg zou vallen. Omdat de man de hele dag gefrustreerd thuis zit ontstaan er irritaties en zal het huwelijk stranden, de hond wordt agressief want hij krijgt alleen nog maar goedkope brokken en binnen afzienbare tijd ligt er een dwangbevel op de mat (bezorgd door een goedkope postbezorger) waarin staat dat er beslag wordt gelegd op het huis.

Dit gun je zo iemand niet. Postbodes zijn doorgaans namelijk bijzonder vriendelijke, aardige en hardwerkende mensen. Zeker als ik dit vergelijk met het personeel van bepaalde fabrieken waar ik ooit gewerkt heb. De sfeer op de werkvloer is altijd goed. Natuurlijk wordt er wel eens geklaagd over de leiding of over een salarisstrook die niet klopt, maar hé, bij welk bedrijf gebeurt dat niet? Wanneer er niet gemopperd wordt is er pas echt iets mis. Het houdt het werk ook een beetje spannend. De vrolijkheid heeft echter wel de overhand. Ondanks de financiële malaise wordt er z’n best gelachen. Ook op straat zorgen de meeste postbodes voor een vrolijke noot.

Het zou voor de samenleving zonde zijn als de ‘old school’ postbode zou verdwijnen uit het straatbeeld. Het mooie van postbodes is dat zij werkelijk alles weten over wat er zich in het dorp of in de wijk afspeelt. Zo kwam ik er door mijn werk onlangs bijvoorbeeld achter dat er ‘over het spoor’ een stevig conflict wordt uitgevochten tussen enkele bewoners en hun huisbaas. Ook weet ik dat er in Boxtel-Oost een echtpaar in een heftige scheidingsprocedure verwikkeld is. Het leuke naambordje langs de deur kan weggehaald worden want de vrouw heeft inmiddels tijdelijk onderdak gevonden bij de buurvrouw. Reuze spannend allemaal.

Niet alleen voor dit soort sappige verhalen moet je bij de postbode wezen, hij is ook uitermate populair als alternatief voor de TomTom. Omdat hij in elke straat wel eens een briefje heeft bezorgd weet hij je feilloos de weg te wijzen naar de dichtstbijzijnde supermarkt, tennisclub of biologische boerderij. En dat geheel kosteloos. Een dienst waar door veel mensen gretig gebruik van wordt gemaakt.

Het zou spijtig zijn wanneer de postbode zou verdwijnen. Dat dit gaat gebeuren staat echter wel vast. Daar verandert ook het actiecomité ‘Red de postbode’ niets aan. De winst is het afgelopen jaar flink gekelderd en de concurrentie komt van alle kanten opzetten. Het zijn barre tijden en dat zal iedere werknemer voelen ook. Alhoewel. Als ik zo eens naar het diensrooster kijk dan kom ik deze week toch wel aan een kleine zestig werkuren. Hoezo crisis?