Eindelijk hebben we er weer eentje. Een Nederlandse klimmer die met de besten mee omhoog kan in het absolute hooggebergte. Robert Gesink geeft de bergetappes in deze Tour voor de Nederlandse kijkers een extra dimensie. Spektakel is doorgaans wel gegarandeerd op erkende reuzen als de Col du Tourmalet of de Col de la Madeleine, maar de aanwezigheid van een favoriet in de kopgroep maakt het toch altijd extra spannend. En omdat Gesink een landgenoot is juichen we natuurlijk allemaal voor hem.
We mogen best trots zijn op onze jeugdige klimgeit uit Varsseveld. Zeker als je bekijkt hoeveel moeite hij er elke dag weer voor moet doen om bij de grote jongens te blijven. Wat mij opvalt is dat Gesink er na elke etappe uitziet alsof hij zojuist uit de hel is ontsnapt en vervolgens nog een uur lang in een draaiende wasmachine is vastgehouden. Helemaal maar dan ook echt he-le-maal kapot is hij. Elke dag weer. Waar Andy Schleck na een kwartiertje al weer helemaal okselfris lijkt doet Gesink hoestend en proestend zijn verhaal.
Wellicht vergis ik me, maar het lijkt erop alsof het Robert Gesink meer energie kost om tegen een berg op te rijden dan een willekeurige andere coureur uit de top tien. Dat maakt de bewondering voor hem alleen nog maar groter. Kijk je naar Gesink dan zie je pure wilskracht. Diep in het rood rijden en er dan nog een schepje bovenop doen. Niets dan lof! Want hoewel er bij topsport altijd talent komt kijken maken doorzettingsvermogen en professionalisme voor mij het verschil tussen topsporter en sportheld. Laten we hopen dat de onverzettelijkheid van Robert Gesink ooit nog eens leidt tot een derde Nederlandse touroverwinning.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten