Gezwicht

Na me lang te hebben verzet heb ik uiteindelijk de inwendige strijd verloren. Ik wilde het echt niet, maar heb het uiteindelijk toch gedaan. Vergeef me alstublieft, ik kon de verleiding gewoonweg niet weerstaan.

You don’t know what you got till it’s gone. Deze wijze uitspraak is op vele zaken in het leven van toepassing. Zo ook op mijn huidige situatie. En wanneer mensen iets kwijtraken gaan ze ineens bijzonder opmerkelijk gedrag vertonen.

'The King of Pop' is niet meer in ons midden. Heel erg verrast was ik niet toen het nieuws mij ter oren kwam. In mijn beleving was ‘Wacko Jacko’ de laatste jaren niet veel meer dan een wandelend lijk, die zonder hulpmiddelen nauwelijks meer op zijn benen kon staan. De schok was daarom des te groter toen er beelden van Michael’s laatste repetitie werden vrijgegeven. Het ziet er weliswaar niet meer zo flitsend uit als vroeger, maar voor een vijftigjarige medicijnverslaafde etaleert hij nog bijzonder acceptabele moves. Goed, een filmpje van twee minuten wil nog niet zeggen dat hij het ook vijftig concerten lang zou hebben volgehouden, maar hij was in ieder geval in beduidend betere conditie dan ik me had voorgesteld.

Zelf had ik (gelukkig) geen kaartje voor één van de vijftig optredens in Londen. Ik behoor tot de immens grote groep van mensen die nooit echt groot fan waren maar zijn muziek altijd wel konden waarderen. Als achtjarig jongetje was Remember the time mijn eerste ‘favoriete liedje’ en op nummers als Thriller, History en You rock my world kon en kan ik nooit stil blijven zitten. Toch heb ik nooit de moeite genomen om een cd van deze maestro aan te schaffen.

Nu na zijn dood de radio- en televisiezenders zich massaal op het Jacksonrepertoire storten, realiseer ik mij pas hoeveel ontzettend vette platen die man gemaakt heeft. Getuige de hitlijsten ben ik niet de enige, want zijn cd’s vliegen werkelijk de winkels uit. Zoiets schijnt normaal te zijn. Vincent van Gogh en John Lennon kunnen hierover meepraten. Persoonlijk vind ik het altijd bijzonder hypocriet om iemand pas na zijn dood de hemel in te prijzen en ineens zijn werk aan te schaffen als ware je een echte fan.

Net als miljoenen anderen heb ik dinsdag voor de buis gezeten om naar de herdenkingsdienst te kijken. Zoals gebruikelijk bij een overlijden viel er geen onvertogen woord over de overledene. Zijn fouten zijn vergeven en vergeten. Hij was misschien een beetje gek, maar wat geeft dat. Laten we niet vergeten onder wat voor onnoemelijke druk die man altijd heeft geleefd. Dat is niet gezond voor een mens. Ik sluit me dus volledig aan bij de heersende opinie: Michael Jackson is een held!

En ja, nu behoor ik zelf dus ook tot die vervloekte groep mensen. Zeker na de nu volgende bekentenis: Ik heb een cd besteld. Omdat hij dood is. Omdat ik nu graag zijn muziek wil horen. Te slecht voor woorden eigenlijk, maar ik heb het wel gedaan.

Toch heb ik er geen spijt van. Vanmiddag plofte de cd ‘Thriller’ op mijn deurmat. En eerlijk is eerlijk, het is gewoon een steengoed album. Iedere zichzelf respecterende muziekliefhebber zou deze plaat in zijn bezit moeten hebben. Ik dus ook. Dat daar de dood van de uitvoerende artiest aan te pas moest komen reken ik mezelf zeer aan.

Michael Jackson, de grootste artiest aller tijden, is niet meer onder ons. Zijn invloed op de muziekindustrie was en is gigantisch. Zelfs vanuit zijn gouden doodskist zorgt hij er nog voor dat ik mijn principes overboord gooi. Knap gedaan Michael, maar je mag nu stoppen. Na zo’n hectisch leven heb je wel wat rust verdiend.